«Οσο υπάρχει παιδικότητα θα υπάρχει και θέατρο...»

ΤΟΝΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ «Ε» Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΡΒΑΣ

Δημοσίευση: 28 Οκτ 2020 21:00
Ο ηθοποιός Θανάσης Ζέρβας με τον συντάκτη της «Ε» Θανάση Αραμπατζή Ο ηθοποιός Θανάσης Ζέρβας με τον συντάκτη της «Ε» Θανάση Αραμπατζή

«...Οσο σ’ αυτή τη Γη θα υπάρχει η παιδικότητα θα υπάρχει και το θέατρο που θα γοητεύει και θα συγκινεί

με το ανεπανάληπτο και εφήμερο της πράξης του» τονίζει σήμερα σε συνέντευξή του στην «Ε» ο ηθοποιός Θανάσης Ζέρβας. Μια μέρα πριν την πρεμιέρα της παράστασης «Παντρολογήματα», ο Θανάσης Ζέρβας κάνει μία αποτίμηση των τριών χρόνων του ως ηθοποιός του Θεσσαλικού Θεάτρου, μιλάει για την παράσταση, τον Κοτσκαριόφ, τον ρόλο που ερμηνεύει, για τις τηλεοπτικές προτάσεις που αρνήθηκε προκειμένου να υπηρετήσει το όραμα του Θεσσαλικού Θεάτρου, το επίπεδο της τηλεόρασης, τους ηθοποιούς που έχουν υποστεί το bullying με το τσουβάλι και το θέατρο που είναι σαν μια τρομερά ελκυστική, πλανεύτρα γυναίκα. Ακόμη ο Θανάσης Ζέρβας μιλάει για τη Λάρισα που τον αγκάλιασε, τον Τυρναβίτη παππού του, ενώ χαρακτηριστικά αναφέρει ότι «Ήρθα στη ναυαρχίδα των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., σε ένα θέατρο με ιστορία, κύρος και σε μια πόλη που το έχει κόσμημα, το προσέχει και το αναδεικνύει...».

Συνέντευξη στον Θανάση Αραμπατζή
• Κύριε Ζέρβα, φτάνετε αισίως στον τρίτο σας χρόνο ως ηθοποιός στο Θεσσαλικό. Τι αφήνετε και τι κρατάτε από αυτά τα -σχεδόν- τρία χρόνια;
-Δεν θα πετάξω τίποτα, γιατί όλα (και τα καλά και τ’ άσχημα) είναι εμπειρίας υλικά που βοηθούν και διαμορφώνουν την εξέλιξη του χαρακτήρα μας και λειτουργούν ως σημεία αναφοράς για το μέλλον. Ειδικότερα στα θεατρικά είχα την τύχη και τη χαρά να συνεργαστώ με πολύ ταλαντούχους και καταξιωμένους καλλιτέχνες, ευπροσήγορους και γενναιόδωρους - κι αυτό ξεκινάει από τη διεύθυνση του οργανισμού - που (μπορεί ν’ ακούγεται κοινότοπο) με βοήθησαν να εξελιχθώ. Αστείο που θυμάμαι, όταν ήταν να ταξιδέψουμε στο Βιετνάμ, το τρέξιμο κι η αγωνία να βγάλουμε τα διαβατήρια, καθώς υπήρχε έλλειμμα χρόνου και ο κοινός σκοπός, εκτός του ότι μας φέρνει πιο κοντά, δημιουργεί και ένα κλίμα ευφορίας. Δυσάρεστο πολύ το γεγονός η ματαίωση του καλοκαιρινού έργου του Θεσσαλικού Θεάτρου «Τ’ αγάλματα περιμένουν» που επρόκειτο να παρασταθεί στο Ηρώδειο στις 27 Σεπτεμβρίου, ένα όνειρο ζωής για μένα, που δυστυχώς ο κορονοϊός στάθηκε ανυπέρβλητο εμπόδιο στο ν’ αποκτήσει σάρκα και οστά.

ΤΑ ΠΑΝΤΡΟΛΟΓΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ
• Τα «Παντρολογήματα» του Νικολάι Γκόγκολ είναι έτοιμα να ανεβούν στο θεατρικό σανίδι. Ένα έργο που γράφτηκε σχεδόν πριν από 200 χρόνια στη Ρώμη από έναν Ρώσο, τι «έχει να πει» στον Λαρισαίο του 2020 και μάλιστα στην εποχή του κορονοϊού;
- Ο Γκόγκολ, ο πρόδρομος του ρεαλισμού στη Ρωσία, αφού επαίνεσε το ρομαντικό κίνημα για τη συνεισφορά του στην απελευθέρωση του θεάτρου από τους κανόνες του Γαλλικού νεοκλασικισμού, δημιούργησε ένα κοινωνικό θέατρο που να μπορεί ν’ αποκαλύπτει τις άσχημες πλευρές της σύγχρονης κοινωνίας με το πιο αποτελεσματικό μέσο: το γέλιο. Τότε βέβαια το θέατρο λειτουργούσε δίκην εφημερίδας, έδινε πληροφορίες για καινοτόμα θέματα, εφευρέσεις, εξελίξεις της ιατρικής, κάθε τι καινούριο έπαιρνε μορφή στη σκηνή του θεάτρου, που γινόταν ο άμβωνας διακίνησης των πάσης φύσεως ιδεών. Ο Γκόγκολ επικεντρώθηκε στον αρχικό σκοπό της κωμωδίας που ήταν να εκπαιδεύσει με το γέλιο την ανθρωπότητα και να προσφέρει απλόχερα ψυχωφέλεια. Σήμερα ο καταιγισμός της πληροφορίας γίνεται από άλλα μέσα, ενώ κατά περιόδους ο κινηματογράφος κι η τηλεόραση διεκδίκησαν και καρπώθηκαν κομμάτι της διασκέδασης από τη θεατρική πίτα. Προσωρινά, γιατί το θέατρο έχει τις ρίζες του βαθιά στο χώμα, και η προέλευσή του - εκτός από τη λατρεία και την αποθέωση της γέννησης και του θανάτου της φύσης - έλκει την καταγωγή του στην παιδικότητά μας, στη μίμηση και στη μεταμφίεση, στον τρόπο που «καμωνόμασταν» όταν ήμασταν παιδιά, προσπαθώντας να μοιάσουμε τους μεγάλους. Έτσι όσο σ’ αυτή τη Γη θα υπάρχει η παιδικότητα θα υπάρχει και το θέατρο που θα γοητεύει και θα συγκινεί με το ανεπανάληπτο και εφήμερο της πράξης του. Τα «Παντρολογήματα» η σκηνοθέτης μας Νάνσυ Σπετσιώτη τα έφερε στο σήμερα, με εύστοχη επικαιροποίηση, με σύγχρονα δραματικά πρόσωπα, έμπλεα αποθησαυρισμένης πληροφόρησης και όλης εκείνης της άυλης θεατρικής σκόνης που, προϊόντος του χρόνου, ακολούθησε και σημάδεψε το έργο μέχρι σήμερα. Ο Κοτσκαριόφ, ο ρόλος που ερμηνεύω, τοποθετημένος στο σήμερα έχει κοινά χαρακτηριστικά με τον Κοτσκαριόφ του 1842. Η αλαζονεία, η δοκησισοφία, ο αρχοντοχωριατισμός, η παλινωδία δεν είναι αποκλειστικά συμπτώματα της εποχής μας. Για όσους έχουν δει τις σειρές Breaking bad και το Better call Saul θυμίζει τον Saul Goodman: τυχοδιώκτης, καταφερτζής, πληθωρικός με ταπεραμέντο (ίσως δεν είναι τυχαίο πως το έργο αυτό το τελείωσε στη Ρώμη), δειλός, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, με καλές προθέσεις που όμως δεν αρκούν. Η σάτιρα αλλά και η γελοιοποίηση, διά του παραδειγματισμού κάποιων κοινωνικών ηθών, όπου βρίσκουν γόνιμο έδαφος ν’ αναπτυχθούν αποκλίνουσες συμπεριφορές όπως η προικοθηρία, η μικροψυχία, η αναβλητικότητα, ο καιροσκοπισμός, η επιτήδευση, το δήθεν, η υστερία κ.ά. θα λειτουργήσουν καθαρτικά και ιαματικά στην ψυχή του Λαρισαίου θεατή, που έχει επιβαρυνθεί με πιότερο άγχος και ανασφάλεια, στην εποχή αυτής της αόρατης απειλής. Ο σκοπός του θεάτρου δεν είναι μόνο να διδάσκει, να εκπαιδεύει ή να οδηγεί σε κοινωνική επανάσταση, αλλά και να διασκεδάζει, να ψυχωφελεί.

«ΤΥΡΝΑΒΟΣ ΚΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ»
• Βολιώτης, «πολιτογραφημένος» Λαρισαίος. Ποια είναι η άποψή σας για τον πολιτισμό της Λάρισας, αλλά και γενικότερα για την πόλη;
- Στον Βόλο γεννήθηκα, στην Αθήνα έζησα τα πιο πολλά χρόνια και η Λάρισα έγινε η πόλη της επιλογής μου. Ο παππούς μου ήταν από τον Τύρναβο και το μότο του ήταν «Τύρναβος κι ο κόσμος όλος». Σα να τον είδα πέρυσι, που ανέλαβα τη θεατρική ομάδα του Γυναικείου Συλλόγου Τυρνάβου (θα ανεβάζαμε το Black out του Jack Sharkey, αλλά ο κορονοϊός μας πρόλαβε), να με κοιτάζει από ψηλά και να χαίρεται. Το 2010, όταν έφυγα από την Αθήνα, η Λάρισα πρώτη μου πρόσφερε δουλειά στο Μικρο Θέατρο και μετά η πατρίδα μου και το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βόλου. Εδώ γνώρισα τη γυναίκα μου, έκανα φίλους και το 2018 ήρθα τρέχοντας, σαν απλός στρατιώτης, να υπηρετήσω το όραμα της κυρίας Κυριακής Σπανού, της καλλιτεχνικής μας διευθύντριας και την ευχαριστώ από καρδιάς για την ευκαιρία που μου έδωσε. Ήρθα στη ναυαρχίδα των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., σε ένα θέατρο με ιστορία, κύρος και σε μια πόλη (η πολιτιστική πρωτεύουσα της καρδιάς μας με όλη τη σημασία των λέξεων) που το έχει κόσμημα, το προσέχει και το αναδεικνύει. Γιατί εδώ γεννήθηκε, σε δύσκολες εποχές έκανε τα πρώτα του βήματα, οι τέσσερις πιονέροι τού (Βαγενά, Ζιάκας, Τσιάνος και ο δήμαρχος Λαμπρούλης) έδωσαν όλη τους την αγάπη και αφοσίωση, ώστε να μεγαλουργήσει (Επίδαυρος) και να έχει όλες τις προϋποθέσεις και τα εφόδια να υποδέχεται σήμερα γενναιόδωρα και με σεβασμό εμάς τους νεότερους.

«ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ»
• Σας λείπει η τηλεόραση; Σας λυπεί το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης;
- Πέρυσι είχα πρόταση να παίξω στη σειρά του Μανούσου Μανουσάκη Κόκκινο ποτάμι, αλλά αρνήθηκα γιατί προτεραιότητά μου ήταν το Θεσσαλικό και η εμβληματική πια παράσταση «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» (το κόκκινο πάντως κοινό σημείο αναφοράς). Ήταν επιλογή μου και δε μετάνιωσα ποτέ (η περιοδεία με το Θεσσαλικό Θέατρο στην Αλβανία και στο Βιετνάμ με αποζημίωσε), εξάλλου τώρα πια μπορώ και χωρίς την επίπλαστη προβολή και το glamorous που προσφέρουν τα απόνερα μιας τηλεοπτικής σειράς. Τώρα πια προτιμώ να είμαι ένας χρήσιμος ηθοποιός παρά ένας κοσμικός ή ένας προβεβλημένος μαϊντανός. Τώρα αν με λυπεί ο «κατήφορος» της τηλεόρασης έχω να πω ότι δεν είναι τωρινός και δεν αφορά μόνο αυτή, αλλά και πολλούς άλλους κλάδους. Από το 2000 με την απαστράπτουσα είσοδο των reality και την αποθέωση του ξεκατινιάσματος, η τηλεόραση έδειξε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό της κρεατομηχανής, του κυνικού ξεζουμίσματος, του εκμαυλισμού, του οπορτουνισμού και της δήθεν κοινωνικής προσφοράς. Ναι με λυπεί, αλλά δεν έπεσα απ’ τα σύννεφα γιατί έχω μάθει να διαβάζω (επιτέλους) το αποκάτω κείμενο κάθε διακήρυξης, να στέκομαι με επιφύλαξη πίσω από το προφανές, να βλέπω πίσω από την εικόνα και ξέρω (πάλι επιτέλους) ότι στο ελκυστικό αμπαλάρισμα κρύβεται συνήθως χαλασμένο προϊόν και πίσω από τ’ αστραφτερά, τετανικά χαμόγελα υπάρχει ανείπωτη δυσοσμία. Κι αν το μαχαίρι μπορεί να κόψει το ψωμί ή να σκοτώσει, δεν χρειάζομαι το μαχαίρι, κόβω το ψωμί με το χέρι μου. Μπορώ και χωρίς τηλεόραση.

«BULLYING ΜΕ ΤΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ...»
• Υπάρχει ελπίδα για το θέατρο τον δύσκολο χειμώνα που ξεκινά;
- Το Θέατρο, αρχαία ελληνική λέξη που ορίζει τον χώρο από τον οποίο παρακολουθούμε την παράσταση. Πολύ αργότερα θα πάρει την έννοια του κτιρίου, μετά της δραματικής τέχνης ή του έργου ενός δραματουργού ή των ανθρώπων που το απαρτίζουν (ηθοποιοί, λοιποί καλλιτεχνικοί συντελεστές, τεχνικοί, διοίκηση). Δεν υπάρχει θέατρο χωρίς κοινό. Δυστυχώς όμως ο χειμώνας προβλέπεται δύσκολος για όλους μας, χωρίς εξαιρέσεις. Γιατί δεν ξεχωρίζω τους καλλιτέχνες από τους λοιπούς αγωνιστές της επιβίωσης και δεν μ’ αρέσει να γκρινιάζω, ν’ απλώνω το χέρι και ν’ απαιτώ ιδιαίτερη μεταχείριση και περισσότερα από αυτά που ζητούν οι άλλοι κλάδοι.
Ήταν η επιλογή μου να γίνω ηθοποιός, ήξερα τους κινδύνους, έζησα χρόνια μ’ αυτούς (οι καημένοι οι γονείς μου τι τραβήξανε) και ούτε η κρίση, ούτε η πανδημία θα σταθούν ικανές να με κάνουν να οπισθοχωρήσω βήμα από τις ιδέες μου και ούτε θα εκλιπαρήσω παρηγόρια, εκτίμηση με το στανιό και ελεημοσύνη. Δε θέλω ν’ ακούω δίπλα μου ότι οι ηθοποιοί γκρινιάζουν και ζητιανεύουν. Δεν θέλω να μας λυπούνται. Να διεκδικούμε ναι, αλλά όλοι μαζί. Εργάτες, αγρότες, υπάλληλοι, καλλιτέχνες, μισθωτοί όλοι μαζί. Εμείς οι ηθοποιοί έχουμε υποστεί bullying με το τσουβάλι. Στον μεσαίωνα μας κυνήγησε ο χριστιανισμός. Μας έθαψε για αιώνες κι ο ίδιος πάλι μας ανάστησε στα Μεγάλα Μυστήρια με σκοπό την εκλαΐκευση των Θαυμάτων της Αγίας Γραφής. Ο Μολιέρος πέθανε πάνω στη σκηνή κι απαγορεύτηκε η ταφή του γιατί ήταν ηθοποιός. Μέχρι πριν μερικά χρόνια μας αποκαλούσαν «πούδρες» και οι γυναίκες ήταν συνώνυμο της πόρνης. Πείνα και των γονέων. Αλλά είμαστε βρεγμένοι από την πρώτη στιγμή που αποφασίσαμε να πάρουμε αυτό το μονοπάτι. Η βροχή αναμειγνύονταν με τα δάκρυά μας και η αγωνία για επιβίωση με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Δεν μας χαρίστηκε τίποτα και δε ζητάμε παρά μόνο αξιοπρέπεια, όπως και κάθε ον σ’ αυτό το πλανήτη δικαιούται να τη ζητάει και να την έχει.

• Τι θα λέγατε σε όσους θέλουν να γίνουν ηθοποιοί;
- Το θέατρο - μας έλεγε ο Γιώργος Μοσχίδης στη δραματική σχολή- είναι σαν μια τρομερά ελκυστική, πλανεύτρα γυναίκα που σε συναρπάζει, την πολιορκείς κι αυτή αντιστέκεται... εσύ προσπαθείς κι άλλο κι αυτή σου λέει με την αλαζονεία του απόλυτου της επιρροής πάνω σου: «αγάπα με εσύ, αγάπα με όσο μπορείς..., αλλά εγώ δεν ξέρω αν θα σ’ αγαπήσω..., εσύ όμως αγάπα με».

 

 

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Προηγούμενο Επόμενο »

Συνδρομητική Υπηρεσία

διαβάστε την ελευθερία online

Ηλεκτρονικό Αρχείο Εφημερίδας


Σύνδεση Εγγραφή

Πρωτοσέλιδο εφημερίδας

Δείτε όλα τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας

Ψιθυριστά

Ο καιρός στη Λάρισα

Διαφημίσεις

INTERCOMM FOODS
ΣΕΞ ΣΤΗ ΓΑΥΔΟ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΕΣΠΑ 1-3-24
Μείνε μαζί μας

Η "Ελευθερία", ήταν από τις πρώτες εφημερίδες που σηματοδότησε την παρουσία της στο Internet, μ' ένα ολοκληρωμένο site.

Facebook Twitter Youtube

 

Θεσσαλικές Επιλογές

 sel ejofyllo karfitsa 1

Γενικές Πληροφορίες

Η Εφημερίδα

Ταυτότητα

Όροι Χρήσης

Προσωπικά Δεδομένα

Επικοινωνία

 

Η σελίδα είναι πλήρως συμμορφωμένη με τη σύσταση (ΕΕ) 2018/334 της επιτροπής της 1ης Μαρτίου 2018 , σχετικά με τα μέτρα για την αποτελεσματική αντιμετώπιση του παράνομου περιεχομένου στο διαδίκτυο (L63).

 

Visa Mastercard  Maestro  MasterPass