Εκτύπωση αυτής της σελίδας

Οι «Πυραμίδες» του Αν. Φλουράκη σε σκηνοθεσία Διαμ. Καραναστάση

Στην πλατφόρμα του Θεάτρου Τέχνης

Δημοσίευση: 04 Ιαν 2021 11:10

Οι «Πυραμίδες» του Ανδρέα Φλουράκη, σε κινηματογραφική σκηνοθεσία Διαμαντή Καραναστάση, είναι η πρώτη ελληνική παράσταση που δημιουργήθηκε εξαρχής για να παρουσιαστεί ψηφιακά και όχι στη θεατρική σκηνή. Η web παράσταση «ανεβαίνει» στην

πλατφόρμα «Θέατρο Τέχνης και στο σπίτι» και θα είναι διαθέσιμη καθ’ όλη τη διάρκεια της εορταστικής περιόδου έως τις 7 Ιανουαρίου 2021. Πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική ιδέα-πρόταση του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, που γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη δημιουργίας πρωτότυπου υλικού για το διαδίκτυο. Η γραφή, η σκηνοθεσία, η κινηματογράφηση, οι ερμηνείες, όλα σε αυτήν την παραγωγή, δημιουργήθηκαν με γνώμονα τον θεατή που παρακολουθεί από το σπίτι. Η web παράσταση δεν έρχεται να υποκαταστήσει σε καμία περίπτωση τη θεατρική πράξη: έρχεται να προτείνει έναν εναλλακτικό τρόπο καλλιτεχνικής δημιουργίας που απευθύνεται σε ένα ακόμα ευρύτερο κοινό. Έναν τρόπο που ευχόμαστε να συνεχίσει να παρουσιάζει ενδιαφέρον και ουσιαστικό λόγο ύπαρξης ακόμη και μετά την πολυπόθητη μέρα όπου κοινό και καλλιτέχνες θα συναντηθούμε και πάλι ελεύθερα στις σκηνές μας.

*Για το έργο ο Ανδρέας Φλουράκης σημειώνει:
«Όταν ο άνθρωπος κατασκευάζει τις «Πυραμίδες» του, επιδιώκει να φτιάξει συγχρόνως τον τάφο και την αθανασία του, να δεχτεί το φθαρτό και να πιστέψει στο άφθαρτο κομμάτι του. Το έργο μιλάει για τις προσωπικές μας «Πυραμίδες», τι κάναμε στη ζωή μας και τι θέλουμε να μας συνοδεύσει μετά από αυτή στον θάνατο ή στο επόμενο στάδιο. Οι χαρακτήρες απευθύνονται στο κοινό μουδιασμένοι από την εποχή τους, μία εποχή για γερά νεύρα που τους αποσυντονίζει και συχνά τους οδηγεί σε πράξεις απόλυτες και κωμικά λυτρωτικές. Άλλωστε, το σχήμα της πυραμίδας συμβολίζει μια σκάλα προς τον ουρανό και όλοι θέλουμε στο τέλος κάτι να μείνει από εμάς, που να θυμίζει αυτό που κάποτε ήμασταν».

*Ο Διαμαντής Καραναστάσης αναφέρει:
«Με τη σκηνοθεσία μου εστιάζω στη μοναξιά του καλλιτέχνη, στη μοναξιά του ανθρώπου. Προβάλλουμε το άδειο θέατρο, προβάλλουμε την απουσία του κοινού, εστιάζουμε κινηματογραφικά στους καλλιτέχνες που βρίσκονται μέσα στον άδειο χώρο, προκαλούμε και προσκαλούμε τους θεατές στη θεατρική μαγεία που ολοκληρώνεται μόνο με αυτούς. Η δύσκολη περίοδος για όλο τον πλανήτη, θα περάσει. Μέχρι τότε οφείλουμε να αφυπνίζουμε τους θεατές, ώστε να μην τη συνηθίσουν».

Gallery άρθρου