μία επιγραφή σε τοίχο υπενθύμιζε ότι «αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν πεθάνεις». Εξυπακούεται ότι ένα βιβλίο μπορεί να είναι έργο (της) Τέχνης (του λόγου), συνεχώς ανοιχτό στην (επι)κοινωνία με κάθε παραλήπτη του στην πνευματική του έκφραση σε μία σχέση διαρκείας. Διαβάζοντας το βιβλίο (με τον «αινιγματικό» τίτλο) «Γρίφος θάνατος» του Χρήστου Γιανναρά, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος, ένιωσα ότι αποδέχομαι ένα πολύτιμο δώρο που προσφέρει σε κάθε αναγνώστη του ο Χρήστος Γιανναράς. Ένα βιβλίο που δεν το γεύτηκα (μόνο) ως αποτέλεσμα σκέψης, αλλά ως εμπειρία πνευματικής έκφρασης. Επισυνάπτω ενδεικτικά κάποιες προτάσεις από το βιβλίο: «Ποια η διαφορά της γνώσης που κατακτάται από τη γνώση που “γεννιέται”;... Μπορεί να κατανοώ και να μη γνωρίζω. Μπορεί να γνωρίζω, χωρίς να κατανοώ». Η ζωτική αμεσότητα της γραφής του Χρήστου Γιανναρά αν μη τι άλλο απήχησε (και) σε μία αλληλουχία απορ(ρο)ιών μου: Ποια είναι η σχέση μου με τον Θεό; Με τη ζωή; Τι βλέπω; Ό,τι (νομίζω πως) αντιλαμβάνομαι; Και αν ναι, πώς; Εμπιστεύομαι μόνο την αντίληψή μου, η οποία (καταρχάς και μόνο επειδή είμαι θνητός) είναι πεπερασμένη; Ή μήπως είναι επίσης διαμορφωμένη και σε συγκεκριμένα πλαίσια (επιμερισμού) αντιλήψεων; Ζητώ (για) ερωτήματα στο «μέτρο» της ύπαρξής μου; Ή (τα) ψάχνω (σ)το υπαρκτ(ικ)ό τους μέτρο; Τι βιώνω; Ο «Γρίφος θάνατος» μού προσέφερε πνευματική τροφή σε πληρότητα (συν)αισθήσεων. Εκτός από σεβασμό, οφείλω τουλάχιστον και ευγνωμοσύνη στον Χρήστο Γιανναρά.
Μιχάλης Δ. Ταμπούκας - ηθοποιός