«Οι καθηγητές των σχολείων κάνουν τις υπερβάσεις τους, οι μαθητές προβληματίζονται, ωριμάζουν, συζητούν, σκιτσάρουν, γράφουν συνθήματα, μετατρέπουν το σχολείο σε εργαστήρι ομαδοσυνεργατικής δημιουργίας. Στο μαύρο και καταθλιπτικό σκηνικό της βίας, στον αρνητισμό και τον φόβο του φαινομένου, στην απαισιοδοξία της εποχής, στην έλλειψη πόρων απαντούν με χρώματα, με αισιοδοξία, με θάρρος. Μιλούν και με τα μολύβια, τους μαρκαδόρους τους μια αλυσίδα παιδιών ομορφαίνει τους άβαφους τοίχους του σχολείου με ταπετσαρίες ψυχής».
* Περισσότερα στην ηλεκτρονική διεύθυνση και στην έντυπη έκδοση της «Ε»
