«Υψώστε λευκή σημαία και θα είμαστε για πάντα φίλοι… Θα το υπογράψουμε κιόλας αν δε το πιστεύετε!» υπόσχονται οι Ισραηλινοί στους Παλαιστίνιους. Και βέβαια το υπέγραψαν! Όμως μόνο ειρήνη και ισότητα δεν γνώρισαν οι Παλαιστίνιοι από το 1948 που ιδρύθηκε και εγκαταστάθηκε το κράτος του Ισραήλ στα μέρη τους. Ο σκηνοθέτης Ελί Σουλεϊμάν στην ταινία «Ο χρόνος που απομένει», με την οποία διαγωνίζεται για τον «Χρυσό Φοίνικα» στο φετινό φεστιβάλ των Καννών, καταγράφει στο φακό ιστορίες, που μάλλον είναι αυτοβιογραφικές και αφορούν σε όλη αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση που εξακολουθεί να υπάρχει στην Παλαιστίνη. Έγινε μια συνήθεια πλέον και για τις δύο πλευρές αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτό συμπεραίνει ο Σουλεϊμάν καθώς διηγείται περιστατικά και γεγονότα με ένα ιδιόμορφο στιλ που συνδυάζει τις σιωπές, τις εκφράσεις ή τις μη εκφράσεις με πλάνα που διαβάζονται πολύπλευρα και πολυεπίπεδα. Ο καλά «διαβασμένος» θεατής θα δει ότι ο Σουλεϊμάν είναι μεγάλος θαυμαστής του Ζακ Τατί. Η ταινία δεν σε ψυχοπλακώνει. Σε πολλές στιγμές, κυρίως σ’ αυτές, που κυριαρχεί η σιωπή, το γέλιο βγαίνει αβίαστα από τους θεατές. Είναι σπουδαίο να καταφέρνεις να διακωμωδείς μια άσχημη κατάσταση-σαν αυτή που κυριαρχεί στην Παλαιστίνη-χωρίς να γελοιοποιείς το θέμα της ταινίας. Παρότι τις «περίεργες» κωμικές στιγμές η ιστορία κρύβει πίκρα και απογοήτευση.

Απογοήτευση και απορία νιώσαμε οι περισσότεροι όσων είδαμε την ταινία του Γκασπάρ Νοέ «Ξαφνικά το Κενό» η οποία συμμετέχει και αυτή στο κυνήγι του «Χρυσού Φοίνικα». Μετά το επώδυνο και συνάμα πρωτότυπο «Μη Αναστρέψιμος» (η ωμότητα της σκηνής του δεκάλεπτου βιασμού της Μόνικα Μπελούτσι σόκαρε πολλούς το 2001) ο Γκασπάρ Νοέ προσπαθεί να πρωτοτυπήσει ασχολούμενος, αυτή τη φορά με μια παραισθησιακή ιστορία ναρκωτικών. Στο σύγχρονο Τόκιο, ένας νεαρός Αμερικάνος εθισμένος για τα καλά στα ναρκωτικά που ασχολείται και με το εμπόριο, σκοτώνεται σε μια επιδρομή της αστυνομίας. Η ψυχή του αρνείται να περάσει στον άλλο κόσμο και μένει παρακολουθώντας την αδερφή του-η οποία εργάζεται ως στριπτιζέζ-να προσπαθεί να αντεπεξέλθει στην απώλειά του. Έντονα χρώματα, μεγάλα μονοπλάνα συνδυασμένα σε ένα έξυπνο μοντάζ, ψυχεδέλεια, πορνογραφία στο φουλ καθώς και μεγάλη προσπάθεια από το Νοέ να σοκάρει. Φαίνεται όμως πως το σοκ είναι «μη αναστρέψιμο».

Εκτός διαγωνισμού είδαμε και την τελευταία ταινία του Τέρι Γκίλιαμ «Ο φανταστικός κόσμος του Δόκτορα Πάρνασους» που αποτελεί την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του πρόωρα χαμένου Χιθ Λέτζερ. Ο Γκίλιαμ γύρισε αξιόλογες ταινίες στην καριέρα του: «Το Νόημα της Ζωής», «Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας», «Μπραζίλ», κ.ά.

«Ο φανταστικός κόσμος του Δόκτορα Πάρνασους» είναι ένα παραμύθι που προσπαθεί να αποδώσει φανταστικούς κόσμους συνδυάζοντας τα εικαστικά κινήματα αισθητικής (κυβισμός, ιμπρεσιονισμός) με την τεχνική των κομπιουτερογενών εφέ. Το αποτέλεσμα όμως είναι παρωχημένο και βαρετό. Στην ταινία πρωταγωνιστούν σπουδαίοι σταρ (Τζόνι Ντεπ, Τζουντ Λο, Κόλιν Φάρελ) από τους οποίους όμως, κανένας δεν παρευρέθηκε στην συνέντευξη Τύπου, που έδωσε ο Γκίλιαμ…