Προσπάθησε να απαντήσει ο Βασίλης Ν. Πράπας, γιατί φωτογραφίζει και στις δύο προηγούμενες εκθέσεις του αλλά δεν τα... κατάφερε. Στην τρίτη του ατομική έκθεση, που ολοκληρώθηκε την Κυριακή στο Συκούριο, πιστεύει ότι κατάφερε να απαντήσει.

«... Γιατί εκείνη τη στιγμή ακόμη υπάρχει η αίσθηση του κλικ στο δάκτυλό μου, είναι δε τόση η χαρά μου γιατί μόλις εισέπραξα μια εικόνα, μια κίνηση, μια μυρωδιά, μια λύπη, μια χαρά, ένα πρόσωπο, ένα συμβάν, μια συμφωνία, ένα πέταγμα, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα κάτι, που αμέσως έγινε παρελθόν και δεν πρόκειται να επαναληφτεί σε ίδιο χρόνο... ποτέ.

Όμως το εισέπραξα μέσα από το μαγικό «φιλτροκούτι» που λέγεται φωτογραφικός φακός, και που είναι μαγικός «γιατί μπορεί και αφήνει τα σκουπίδια του κόσμου απέξω»...

Είναι τελικά αυτή η μοναδική στιγμή τού «κλικ» μόνο δικιά μου; όχι, ανήκει σε αυτή τη «μάνα γη -φύση» που μόνο αυτή μπορεί να χαρίσει φως, χρώμα, μυρωδιά, αίσθηση, και να μας τροφοδοτήσει μ’ αυτήν την υπέροχη... εικόνα. Απλά αθεράπευτα «εγωιστές» θέλουμε να την... αιχμαλωτίσουμε και να την κάνουμε δικιά μας.

Πρέπει λοιπόν σε προσωπική «εξομολόγηση», αυτό το 'πάγωμα' του φθαρτού, του περαστικού, του μη επαναλαμβανόμενου, να το μοιραστώ μαζί σας. Γιατί όλοι, μα όλοι, ανήκουμε στη μάνα γη και πρέπει να επιστρέψουμε σε κείνη τουλάχιστον το ελάχιστο».

Στην έκθεση ξεχώρισαν οι αντιθέσεις των προσώπων που παρουσίασε, η απαισιοδοξία με την αισιοδοξία και τα εγκαταλειμμένα και μισογκρεμισμένα χωριάτικα σπίτια, που ακόμα κρύβουν ζωή και ήχους μέσα τους. Τα «κλικ» συνεχίζονται...

Ε. Ρ.