Πριν λίγες μέρες, στο πλαίσιο των πολιτιστικών ανταλλαγών με την αδελφοποιημένη πόλη της Λάρνακας και ύστερα από πρόσκληση του Δημάρχου της, βρέθηκα στην Κύπρο συνοδεύοντας μαζί με τη δημοτική σύμβουλο κ. Κουρσούμη τη Μικτή Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας.
Η χορωδία μας, που διαφημίζει την πόλη όπου εμφανίζεται, με μαέστρο τον καταξιωμένο Δημήτρη Καρβούνη και πιανίστα, αυτή τη φορά, τον εξαιρετικό Δ. Δημόπουλο πραγματοποίησε στις 2/11/2008 μία ακόμα εξαιρετική εμφάνιση, εκπροσώπησε επάξια την πόλη μας με πρόγραμμα υψηλού επιπέδου κατά γενική ομολογία των Κυπρίων ειδικών, ενθουσίασε το κοινό και εισέπραξε το ζεστό χειροκρότημά του και για την επίδοση και για το ομαδικό της πνεύμα.
Κατά τη διάρκεια της τετραήμερης παραμονής μας εκεί, δεν απολαύσαμε μόνο την άψογη, από κάθε άποψη, φιλοξενία των Λαρνακιωτών. Βομβαρδιστήκαμε κυριολεκτικά, επίσης, από εικόνες και πληροφορίες, που έχουν να κάνουν με τη σημερινή Κύπρο, ορισμένες από τις οποίες θα εκθέσω παρακάτω.
Πρώτα – πρώτα, τα βουνά της αλλά και τα ημιπεδινά τμήματά της, τουλάχιστον αυτά που είδαμε είτε από αέρος είτε ταξιδεύοντας με αυτοκίνητο, καλύπτονται από ελάχιστο πράσινο. Και επειδή τα τελευταία 3 χρόνια παρατηρείται έντονο πρόβλημα ανομβρίας, οι Κύπριοι αντιμετωπίζουν έντονο πρόβλημα έλλειψης νερού. Το πρόγραμμα αφαλάτωσης, δυστυχώς γι΄ αυτούς, δεν ολοκληρώθηκε, και τα υδάτινα φράγματα στέρεψαν. Το ελάχιστο νερό, που απομένει, δεν επαρκεί. Γι αυτό και μεταφέρουν νερό από την Ελλάδα με τάνκερ επί πληρωμή και έχουν γεμίσει τις ταράτσες των σπιτιών τους και όχι μόνο με πλαστικές λευκές δεξαμενές, τις οποίες και γεμίζουν, όταν υπάρχει νερό. Στη Λάρνακα, κατάφεραν, επίσης, να επεξεργάζονται έτσι το νερό του βιολογικού καθαρισμού, ώστε με αγωγούς να το μεταφέρουν και να ποτίζουν με αυτόματο σύστημα τους κήπους και και το πράσινο του Δήμου.
Δεν είδαμε ούτε αναπτυγμένη γεωργία ούτε κτηνοτροφία. Είδαμε, όμως, ένα καλά οργανωμένο οδικό δίκτυο με μεγάλες οδοστράτες χωρίς διόδια, με λίγους φωτεινούς σηματοδότες αλλά με πολλούς κυκλικούς οδικούς κόμβους. Είδαμε τους οδηγούς να σέβονται και να δίνουν προτεραιότητα στους πεζούς, ενώ από την πλευρά μας δυσκολευόμασταν στις μετακινήσεις μας, αφού η επιλογή τους να βρίσκεται η θέση του οδηγού στα δεξιά του οχήματος, επηρεάζει και τη ρύθμιση της κυκλοφορίας.
Είδαμε, επίσης, όμορφες, ολοκάθαρες παραλίες με υψηλές για την εποχή θερμοκρασίες, που συγκινούν τουρίστες από όλα τα μέρη του κόσμου, για να κάνουν τις διακοπές τους εκεί, που το βιοτικό επίπεδο είναι σχεδόν ίδιο με το δικό μας.
Έντονα θρησκευόμενος λαός οι Έλληνες της Κύπρου έχουν γεμίσει την Κύπρο με εκκλησίες και μοναστήρια, γεγονός που συμβάλλει στην ανάπτυξη και του θρησκευτικού τουρισμού τους. Έχοντας, όμως, και πλούσια πολιτιστική κληρονομιά, μουσεία και μνημεία φημισμένα, προσφέρει πλούσια πνευματική τροφή στους επισκέπτες της.
Ο πλούτος, όμως, αυτός δεν είναι αρκετός, για να είναι σε θέση η κυπριακή πολιτεία να δίνει 3.400 ευρώ καθαρά το μήνα σε υπάλληλο του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου με 14 χρόνια υπηρεσίας και 3.700 ευρώ το μήνα σε εκπαιδευτικό με 20 χρόνια υπηρεσίας. Η πληροφορία, ωστόσο, από ανώτερο αξιωματούχο της περιοχής, ότι η Κύπρος είναι σήμερα για τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης, με πρώτη καλύτερη τη Ρωσία, αλλά και την Κίνα, και τις άλλες αδέσμευτες χώρες, ό,τι η Ελβετία για τη Δυτική Ευρώπη, μας επέτρεψε να καταλάβουμε, πού χρωστάει η Κύπρος, σήμερα, τον πλούτο της. Κοινή διαπίστωση, πάντως, και ορατή δια γυμνού οφθαλμού, αποτελεί ότι τα θλιβερά γεγονότα του 1974 και η ανταλλαγή πληθυσμών έχουν επηρεάσει καθοριστικά τη ζωή των κατοίκων του νησιού.
Απ΄ τις πόλεις που επισκεφθήκαμε, η Λάρνακα αναζητά ακόμα τη νέα της ταυτότητα. Με 20.000 κατοίκους ως το 1974, έφθασε σήμερα τις 65.000 περίπου. Απ’ αυτούς το 53% είναι, κυρίως, πρόσφυγες και κάτοικοι που εγκαταλείπουν τα χωριά τους. Όλη η πόλη είναι ένα απέραντο εργοτάξιο, στην προσπάθεια των υπευθύνων να χτίσουν σύγχρονους οικισμούς περιμετρικά της πόλης για την εγκατάσταση των νέων κατοίκων της, νέους δρόμους, ανάπλαση της μαρίνας και του λιμανιού, αναβάθμιση και προέκταση του αεροδρομίου και τόσα άλλα.
Η Πάφος, μια που βρίσκεται στο νοτιότερο τμήμα της νήσου, με κάστρο στο λιμάνι της και με αρχαιοελληνικούς θησαυρούς πλάι σ’ αυτό, κρατάει την παλιά φυσιογνωμία της και κατακλύζεται από τουρίστες.
Στη νεκρή ζώνη και κοντά στις αγγλικές βάσεις της Δεκέλειας το χωριό Πύλα, το μοναδικό πλέον στην Κύπρο, όπου Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι συνεχίζουν να διαβιούν αρμονικά υπό την επιτήρηση των δυνάμεων των Ηνωμένων Εθνών, βρίσκεται εκεί για να θυμίζει την αρμονική συμβίωση για πολλά χρόνια όλων των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων.
Άφησα τελευταία τη Λευκωσία, την πρωτεύουσα της Κύπρου. Μια πόλη στην οποία βιώνει κανείς και σήμερα το δράμα της Κύπρου. Παρότι στερείται, πλέον, το αεροδρόμιό της, παραμένει ζωντανή, ακμαία και αναπτυσσόμενη στο ελληνικό κομμάτι, που είναι δώθε από τη πράσινη γραμμή. Καθώς, μάλιστα, περιδιαβαίνει κανείς την ιστορική οδό Λήδρας, Κυριακή μεσημέρι, σκοντάφτει πάνω στο πλήθος των περιπατητών και θαμώνων. Μόλις, όμως, φθάσει στην πράσινη γραμμή, πάρει την άδεια εισόδου επιδεικνύοντας το διαβατήριο, περάσει στον τουρκικοκυπριακό τομέα της πόλης, δει τα τζαμιά με τις τούρκικες σημαίες, η ψυχή παγώνει και η οργή ξεχειλίζει.
Αυτό το κομμάτι της πόλης δεν έχει καμία σχέση με το ελληνοκυπριακό. Φανερή η εγκατάλειψη και η στασιμότητα. Κάποιοι, βλέπετε, φρόντισαν να απομακρύνουν κοντά από την πράσινη γραμμή τους Τουρκοκυπρίους, που ζούσαν αρμονικά επί χρόνια με τους Ελληνοκυπρίους, και στα σπίτια τους έβαλαν για ευνόητους λόγους να κατοικήσουν Τούρκοι από την ενδοχώρα, κολλημένοι στις παραδόσεις του χθες, ψυχροί και αδιάφοροι με τους πληθυσμούς που βρήκαν. Εύχομαι και ελπίζω, οι προσπάθειες που καταβάλλουν οι πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου για δίκαιη και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος, να βρουν σύντομα αίσιο τέλος, για να απολαμβάνουμε τις επισκέψεις μας στην Κύπρο χωρίς δυσάρεστες σκέψεις και για να γελάσουν, επιτέλους, τα χείλη κάθε πικραμένου.
