Ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου και το εννοώ αγαπημένε μου αναγνώστη. Ουχί μπρε! Δεν με κατέλαβε αίφνης καμιά εθνικιστική έξαρση- για τέτοια αφελή ιδεολογήματα είμεθα τώρα; - αλλά, ξανα-ματα-επαναλαμβάνω, το εννοώ. Η ωραιότερη και... συνάμα η διασκεδαστικότερη. Εδώ δεν χωράει κατάθλιψη, δεν χωράει μελαγχολία και τα λεξοτανίλ οι περισσότεροι τα καταπίνουν από μόδα και «χαϊλίκι» παρά γιατί τα χρειάζονται.
Ξηγιέμαι : Πρωί με την αυγούλα χαρούμενος ξυπνώ, και μέχρι να πάω στη δουλειά, έχω συναντήσει πέντε αγουροξυπνημένες φάτσες, σκουντούφληδες κανονικοί, επαγγελματίες της μίρλας, που έχουν πιάσει πουρνό – πουρνό τον αμανέ της γκρίνιας:
-Τι γίνεται; τους ρωτάς. Για να ακολουθήσει απάντηση εις την υπέροχη θεσσαλική μας ντοπιολαλιά:
-Τι να γιένει; Α, ιδώ, διν βλέπ’ς; Χάλια...
Για δεν τα βλέπω εγώ παιδιά; Πού ζάω; Να, προψές, «την Παρασκευή το βράδυ Παναΐτσα μου» αμερίμνως βαδίζων εις το λαρισαϊκόν καράκεντρο, καίτοι ήμουν κατηφής και μελαγχολικός εκ της καταστάσεως ήν βιώνουμε, ακούω ξοπίσω μου βοή.
Μην είναι ο Εγκέλαδος, μην είναι ο Τυφώνας; Δεν ήταν ο Εγκέλαδος, δεν ήταν ο Τυφώνας. Η Μπούτας κάνει πόλεμο με κλάξον και τρακτέρια...
- Ιου – ιου -ιου... και τα θηριώδη MacCormick, τα θρυλικά (και σοσιαλιστικά) Zetor (ή «Ζιτόρ» όπως τα λέγανε οι μπαρμπάδες μου στο χωριό), «όργωναν» κιόλας την πλατεία. Απέμεινα εκεί να χαζεύω το θέαμα που αφειδώς μου προσέφεραν οι εκ Καρδίτσης «εισβολείς». Και να σου πω κάτι; Ανέβηκα... Φτιάχτηκα. Μια εσάνς επανάστασης με κατέλαβε, μια ορμή που είχα να νιώσω από τα φοιτητικά αμφιθέατρα του ‘80.
Αβάντι πόπολο, παντιέρα ρόσα... Όλοι μαζί – με μπροστάρισσα και χορηγό την... κόκκινη Κυβέρνησή μας - ας ξεσηκωθούμε. Ας αγωνιστούμε υπερηφάνως κατά τας πατρώας του έθνους επιταγάς. Η επανάσταση είναι το μόνο που μας σώζει. Το αγχολυτικό μας, η εκτόνωση και η σωτηρία μας μαζί. Βεντσερέμος κομπανιέρος...
Στο μεταξύ έρχεται ένα άλλο φιλαράκι και μου λέει:
- Ρε συ είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι. Έρχομαι από το Κατωχώρι (τυχαίο το όνομα), ξέρεις εκεί στην ερημιά κατά Ελασσόνα μεριά. Είναι τρελοί σου λέω. Έβγαλαν κι αυτοί τα τρακτέρια να κλείσουν το δρόμο από τον οποίο δεν περνάνε παρά μονάχα αυτοί και οι απέναντι, οι Ανωχωρίτες. Τι καταλαβαίνουν; Θ’ αρχίσουμε τώρα να αποκλείουμε οι Ανωχωρίτες τους Κατωχωρίτες; Δουλευόμαστε αναμετάξυ μας;
Πού να καταλάβει όμως ο pauvreami; Ότι σημασία δεν έχει τι θα πετύχεις. Άλλωστε τι να σου δώκει κι αυτός ο δυστυχής Τσίπρας; Αϊ, το πολύ να σε (ξανα)ταΐσει... όραμα ή να σε κάνουν οι Συριζαίοι σύμβουλο υπουργείου. Σημασία έχει – λέμε – η εκτόνωσις. Να ανοίξει βαλβίδα στο μπαλόνι ώστε να μην εκραγεί.
Κάτσε τώρα εδώ στην καφετέρια να πιεις καφέ. Πιάσε το Σαμσούνγκ smartphone, ζήτα τι wi – fi έχουν και συνδέσ’ στο Ιντερνέτ. Βλέπ’ ς; Ούλοι στον δρόμο!
Οι αγρότες καβαλήσαν τα τρακτέρ. Οι κτηνοτρόφοι τα διπλοκάμπινα και χύνουν γάλα, κρασιά, τσίπουρα (και.... Τσίπρα) - τσάμπα τόσο πιοτί, το κλαίει η καρδούλα μας. Ψαράδες πετάνε τις σαρδέλες (πάει και ο μεζές) Γιατροί, δεκεώροι, μηχανικοί, κατέβηκαν οσαύτως και είναι κι άμαθα τα πουλάκια μου (θα μάθουν).
Χαμός στο ίσιωμα... Στο μεταξύ βλέπω και κάτι οργισμένους στην τηλεόραση που έχουν μαζευτεί όξω από το ΣΥΡΙΖέικο και ουρλιάζουν.
-Τι είναι πάλι αυτοί; αρωτάω ο δύστυχος.
- Οπαδοί του Παναθηναϊκού. Τους κυνηγάει το σύστημα και ο... Κοντονής
-Και οι άλλοι παραδίπλα;
-Οπαδοί της τέχνης... Αναρχοαυτόνομοι, διαμαρτύρονται που κατέβηκε το έργο του Σάββα Ξηρού από το Εθνικό.
-Έλα ρε.... Θεατρικός συγγραφέας ο Ξηρός;
- Γιατί όχι; Εδώ έγινε κάποτε η Παναγιωταρέα καθηγήτρια ΑΠΘ και ο Σκουρλέτης υπουργός Αναπτύξεως που αμφιβάλλω αν έχει διοικήσει περίπτερο, ο Σάββας σε πείραξε; (Σωστό κι αυτό).
Στο μεταξύ, μέσα στο γενικό χαμό, ακούω ότι πλακώθηκαν αγρίως κάτι δικοί μας αριστεριστές με Γερμανούς νεοναζί (ή αλλιώς: νεοχαζί) στην Πλάκα, ότι το σπίτι του Φλαμπουράρη το κάνανε... Καμπούλ (ή μάλλον... Κα-μπουμ) απ’ τις πολλές μολότωφ. Γενικώς πλούσια τα ελέη της επικαιρότητας. Πιστός στις διακηρύξεις του ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει τα νταούλια. Κι εμείς χορεύουμε- ως σύγχρονοι Ινδιάνοι - τον τρελό χορό της βροχής. Και της οργής.
Αλλά δεν μασάμε μία. Κάτσε –επαναλαμβάνω- και σκέψου, ποια είναι η καθημερινότητά μας τα τελευταία εφτά χρόνια- δεν είναι και λίγα. Απαριθμάω.
Τρακτέρ και μπλόκα. Μνημόνια Τρόικες και κουαρτέτα. Μολότωφ και δακρυγόνα. Απεργίες, πορείες και κάθε τόσο εκλογές. Γκάλοπ και γκαλοπατζήδες. Φόροι και φορατζήδες. Μετανάστες και πρόσφυγες. Απειλές για Grexit από παντού και κάπιταλ κοντρόλ. Και απειλές για περικοπές στις συντάξεις.
Μια ζωή μέσα στους δρόμους με αλήτες... Κι όμως αντέχουμε! Δείξαμε μνημειώδη υπομονή, αυτοπειθαρχία και ευγένεια, ακόμη και όταν μας έκλεισαν τις Τράπεζες. Αποκτήσαμε ηθικές αντοχές. Και γελάμε (βρίζοντας, έστω). Ούτε τα τρελάδικα γεμίσαμε, ούτε το ρίξαμε στις ομαδικές αυτοκτονίες. Το προνόμιο της κατάθλιψης άλλοι το διατηρούν, στον σκοτεινό Βορρά. Που χθες, ας πούμε, είχαν βασικό θέμα συζητήσεως το ποιος θα πρωτοπάρει δουλειές στο ανακάμψαν Ιράν και την ξινίλα των ΗΠΑ που η Ε.Ε. θέλει να φορολογήσει Αμερικανικούς κολοσσούς σαν την Google. (Α, ναι, σε κάποιο μονόστηλο αναφερόταν και η «νέα» -σιγά τη νέα- τραγωδία στο Αιγαίο με 39 νεκρούς).
Αντέχουμε... Γιατί κρατάμε ακόμα τις συνήθειές μας. Γιατί είμαστε παιδιά και δεν θα πάψουμε να είμαστε ποτέ. Γιατί είμαστε ράτσα στωική που δεν παίρνει τίποτε σοβαρά, έχοντας μιαν απίστευτη εγγενή διαίσθηση πως όλα είναι μάταια, άρα η στενοχώρια περιττεύει. Γιατί κρατάει η οικογένεια. Με τη συνταξούλα του παππού να γίνεται ασπίδα και να κρατάει τα μπόσικα και τη νοικοκυροσύνη της Ελληνίδας γυναίκας να κρατάει ολόκληρα σπίτια με το τίποτα.
Αντέχουμε. Και θα επανέλθουμε στο μέλλον, προσωπικά είμαι βέβαιος, έστω και με πολιτικούς ελλιπείς και ανεπαρκείς. Η Ελλάδα δεν έχει παρόν, αλλά δεν θα χαθεί, έχει μέλλον. Θα σηκωθεί, θα σταθεί στα πόδια της... Έστω και υπό τους ήχους των κλάξον των τρακτέρ... έστω και μέσα από τον κρότο των Μολότωφ...
Υπάρχει ρίζα και είναι βαθιά. Και θα ξαναβλαστήσει σαν έρθει άνοιξη και ο καιρός καλοσυνέψει.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalesssis@yahoo.gr
