Του Παύλου Γρηγοριάδη γενικού χειρουργού
Μέχρι το 1999 επί διοικήσεως Σολωμού, το IKA είχε συντάξει δύο φορές μέσα σε μία πενταετία την καταπληκτική “Λίστα συνταγογραφούμενων ιδιοσκευασμάτων “ με 2.500 περίπου περιεχόμενα φάρμακα την κάθε φορά.
Κατά την παραδοχή αρκετών φαρμακευτικών αντιπροσώπων που παρήλαυναν, όπως πάντα από τα ιατρεία του ΙΚΑ, το εισιτήριο εισόδου του κάθε φαρμάκου στη λίστα κυμαινόταν γύρω στα 200.000.000 δρχ., εννοείται μαύρα και εννοείται στα υψηλά κλιμάκια της διοίκησης.
Σ’ αυτό το κόστος η κάθε φαρμακευτική εταιρία έπρεπε να προσθέσει και ένα 10 με 15 τοις εκατό ποσοστό επί της λιανικής τιμής των φαρμάκων ως προμήθεια προς τους επίορκους συνταγογραφούντες ιατρούς του ΙΚΑ αλλά και των λοιπών ταμείων και νοσοκομείων, που σε καμία περίπτωση δεν είναι μία μικρή μειονότητα, είτε με άμεση αντικαταβολή, είτε με την παροχή συνεδρίων και ταξιδιών σε μία πλειάδα τουριστικών τοποθεσιών της Ελλάδας και όλου του κόσμου.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι Έλληνες ιατροί κατέχουν ένα υψηλότατο ποσοστό συμμετοχής σε ιατρικά συνέδρια ανά τον κόσμο σε αντιδιαστολή με τις μετρίας ποιότητας υπηρεσίες υγείας που προσφέρουν. Ούτε είναι επίσης τυχαίο ότι κάθε προσπάθεια μείωσης των τιμών των φαρμάκων συνοδεύτηκε από ραγδαία αύξηση των φαρμακευτικών δαπανών των ταμείων.
Εννοείται ότι τα έξοδα αυτά δικαιολογούνται από τις εταιρίες σαν έξοδα προώθησης και εξαιρούνται από τη φορολογητέα ύλη.
Το ίδιο φυσικά αλλά και χειρότερα συνέβαινε και συμβαίνει και στον τομέα των προμηθειών των αναρίθμητων υγειονομικών υλικών.
Ενδεικτικά θα αναφέρω ότι ένας δακτύλιος παχυσαρκίας κοστίζει στη λιανική στην Ιταλία 500 ευρώ και στην Ελλάδα είχε ταμειακή τιμή 3.500.
Ασφαλώς και δεν ξεχνάμε τη μαύρη τρύπα του χρηματιστηρίου μέσα στην οποία χάθηκαν τεράστια ποσά των αποθεματικών όλων των ταμείων, με την σιωπηρή ανοχή ή και συνενοχή την κομματικών εγκαθέτων των επαγγελματικών οργάνων και συλλόγων, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και αυτοί του απερίγραπτου Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου. Αν αναρωτιέστε λοιπόν για το πού κατέληγαν και καταλήγουν αυτά τα λεφτά ίσως αντιληφθείτε πλέον την άρνηση όλων των κομμάτων στον δημόσιο έλεγχο των οικονομικών τους. Οποιαδήποτε αιτιολογία ή δικαιολογία που αποτρέπει αυτόν τον έλεγχο αποτελεί ομολογία συμμετοχής σε σύσταση συμμορίας με στόχο την συγκάλυψη αλλά και τη συνέχιση της καταλήστευσης των ασφαλιστικών εισφορών όλων των εργαζομένων και των εργοδοτών.
Η εικόνα που δημιουργείται κατά συνέπεια είναι αυτή μιας συμμορίας πολιτικών και επιχειρηματιών που με σωστή μοιρασιά της λείας δημιουργούν συνένοχες επαγγελματικές ομάδες, ως πολιτικό έρεισμα,ώστε απρόσκοπτα να μπορούν να συνεχίζουν τη λεηλασία των αποθεματικών των ταμείων αλλά και του δημοσίου χρήματος γενικότερα. Ανάλογα έκτροπα και συστάσεις συμμοριών συμβαίνουν και σε πολλούς άλλους τομείς με προεξάρχοντα, λόγω αναγνωρισιμότητας, τον τομέα των ΜΜΕ.
Ας μας ενημερώσουν λοιπόν οι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι των μεγάλων καναλιών και υπέρμαχοι των συμφερόντων του κοσμάκη ποια είναι τα ποσά που χρωστούν οι καναλάρχες τους στα ασφαλιστικά ταμεία ή αν πληρώσαν ποτέ ασφαλιστικές εισφορές, πόσα είναι τα υπερ-υπερτιμολογημένα δημόσια έργα που έχουν αναλάβει και πώς τελικά αισθάνεται ένας πληρωμένος φονιάς ειδήσεων και συνειδήσεων.
Η ανάλυση και εξήγηση αυτών αλλά και πολλών ακόμα νοσηρών φαινομένων υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες μιας συμπαθητικής, ευγενικής και εκνευριστικά ρηχής και απολίτικης “μελέτης”.
Θα ήταν μάλλον αντικείμενο μιας ζύμωσης στους κόλπους μιας πνευματικής διανόησης με πολιτικά και κοινωνικά οράματα και στόχους και όχι το κουβεντολόι του καφενείου μεταξύ ημιμαθών, εμού συμπεριλαμβανομένου.
Δυστυχώς οι άρχουσες συμμορίες εξουσίας με τη βοήθεια των πληρωμένων μπράβων και λακέδων τους κατάφεραν μέσα από τον ευτελισμό και εξανδραποδισμό της παιδείας να αραιώσουν καθοριστικά τις τάξεις της διανόησης, αφαιρώντας με αυτόν τον τρόπο τη δυνατότητα εξεύρεσης λύσης στα προβλήματα της χώρας, αυξάνοντας τουναντίον δραματικά την πιθανότητα εκρηκτικής και αιματηρής κρίσης.
