Από τον Κώστα Χατζή
Η αναφορά στον ποιητή Χαλίλ Γκιμπράν, στο σημείωμα της προηγούμενης Κυριακής, φαίνεται ότι προκάλεσε την προσοχή αρκετών αναγνωστών που…υφίστανται τη στήλη των «Αντι-Θέσεων». Ακολουθώ την προτροπή τους και αναδημοσιεύω ένα ποίημά του, γραμμένο πριν από σχεδόν έναν αιώνα…Για όσους αναζητούν ακόμα την θωπεία του έντυπου λόγου, πέρα από την ηλεκτρονική ενημέρωση. Τίτλος του: «Να λυπάσαι το έθνος».
[Να λυπάσαι το έθνος
με το πλήθος τα δόγματα
και την κούφια θρησκεία.
Να λυπάσαι το έθνος
όπου ρούχα φορεί
που δεν ύφανε το ίδιο
ψωμοτρώει από στάρι
που εκείνο δεν θέρισε
το κρασί του δεν γίνηκε
από τις δικές του πατούσες.
Να λυπάσαι το έθνος
που δοξάζει μ’ εγκώμια
τον τραμπούκο σαν ήρωα
και τον κατακτητή του
με την κίβδηλη λάμψη
θεωρεί ευεργέτη.
Να λυπάσαι το έθνος
που αψηφά τους κινδύνους
μοναχά στα ονείρατα
μα και πάλι κιοτεύει
το πρωί σαν ξυπνήσει.
Να λυπάσαι το έθνος
που υψώνει φωνή
σε κηδείες μονάχα
και φουσκώνει σα διάνος
σε ερείπια αρχαία.
Και που δεν ξεσηκώνεται
παρά μόνο αν ίσως
ο λαιμός του βρεθεί
ανάμεσα σε σπαθί και τσεκούρι.
Να λυπάσαι το έθνος
που έχει πολιτικό την αλεπού
τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του
και που η τέχνη του είναι τέχνη
πιθηκισμού και μπαλωμάτων.
Να λυπάσαι το έθνος
που δέχεται κάθε νέο αφέντη
με σάλπιγγες
και τον διώχνει πνιγμένον
στα ‘γιούχα’
για να φέρει μετά τον επόμενο
με σαλπίσματα πάλι.
Να λυπάσαι το έθνος
που οι σοφοί του
από χρόνια βουβάθηκαν
και οι σπουδαίοι του άντρες
είναι ακόμα στην κούνια.
Να λυπάσαι το έθνος
που έχει γίνει κομμάτια
και που κάθε κομμάτι του
παριστάνει το έθνος.]
ΥΓ-1. Αντιγράφοντας λέξη-λέξη το ποίημα έμεινα με ένα αντιφατικό συναίσθημα: Αν λυπάσαι, όσο πιο πολύ λυπάσαι το έθνος σου, τόσο πιο πολύ το αγαπάς.
ΥΓ-2. Αλλά, και η πολλή αγάπη, ειδικά το σφιχταγκάλιασμα με λόγια, δεν είναι καλή.
ΥΓ-3. Αναζητώντας λίγη νηφαλιότητα, από αυτήν που δεν περισσεύει, οδηγείσαι στον… «τρίτο δρόμο». Τον οδοδείκτη τον βρίσκουμε καθημερινά. Παράδειγμα. Η τελευταία είδηση που μας άφησαν οι καλοί μας δημοσιογράφοι, πριν κάνουν άλλη μια απεργία σε λάθος χρόνο, είναι ότι οδηγούμαστε την Κυριακή σε διπλή συμφωνία, αλλά δόση καμία.
Φανταστείτε, λοιπόν, τον Κωνσταντάρα να δρα στα μπήτς του Αργοσαρωνικού: Ύδρα, χρηματιστήρια, πισίνες, όψιον, πουκάμισα έξω (αλά Βαρουφάκη…) και…γκόμενες. Κάποια ώρα τον πλησιάζει ένας τσιλιβήθρας, εραστής της γυναίκας του, και του λέει: «Ήρθα να ζητήσω το χέρι της συζύγου σας!» Μεθερμηνευόμενο στα σημερινά: «Δηλαδή, και κερατάς και καμία δόση;»
xatzis@hotmail.com
