Ήταν ένας τύπος «βρομερός και τρισάθλιος» καθώς λέει το κλισέ. Παραιτημένος. Οδηγούσε μια παλιά ξεχαρβαλωμένη βέσπα και είχε εγκλωβιστεί στο κυκλοφοριακό κομφούζιο της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου, όπου οι Λαρισαίοι οδηγοί διπλο ή τριπλο-παρκάρουν με την άνεσή τους και άνευ πολλών – πολλών ενδοιασμών. Διότι στη Λάρισα, αν πεις να τηρήσεις τη νομιμότητα, δεν έχεις καμιά τύχη να βρεις πάρκινγκ. Θα σε φάνε καημένε μου οι γύρες από τετράγωνο σε τετράγωνο και θα καταλήξεις να παρκάρεις κάνα δυο χιλιόμετρα από το κέντρο, δηλαδή... κοντά στο σπίτι σου.

Ο «βρομερός και τρισάθλιος» τύπος μας ήταν γύρω στα σαράντα. Χοντρό ακριβώς δεν θα τον έλεγες, μάλλον «ευτραφή». Η κλασική μπάκα του σαραντάρη, που έχει πια θητεία... δεκαετιών στα τσίπουρα και τους μεζέδες. Η «αρχοντοκοιλιά», το «κιμπαριλίκι» που λένε και οι Θεσσαλονικείς. Αξύριστος, όχι από μόδα, αλλά από αφροντισιά, από τεμπελιά και βαρεμάρα. Τον έβλεπες και έλεγες πως ο άθλιος, μόλις σηκώθηκε πρωί απ’ το κρεβάτι του, έβαλε τα ρούχα του, ό,τι φορούσε δηλαδή χθες και προχθές, κι έφυγε. Δίχως καν να ρίξει λίγο νερό στα μούτρα του, να ξυπνήσει ο άπαιχτος. Φορούσε, ας σημειωθεί, ένα καρό πουκάμισο, λευκής κάποτε απόχρωσης που είχε ήδη λάβει έναν... αδιευκρίνιστο χρωματικό τόνο, κάτι ανάμεσα σε μαύρο και μπεζ. Φυσικά ήταν τσαλακωμένο, αφημένο έξω από ένα εξίσου βρόμικο τζιν παντελόνι.

Άρχισα να τον παρατηρώ για δυο λόγους. Πρώτον, τον είχα μπροστά μου καθώς ήμουν κι εγώ εγκλωβισμένος –καίτοι πεζός, η πυκνή κίνηση δεν επέτρεπε να διασχίσεις τον δρόμο. Δεύτερον το θέαμα που προσέφερε ήταν κυριολεκτικά αστείο. Διότι ο ευτραφής επιβάτης της βέσπας, ο εγκλωβισμένος στη Μεγάλου Αλεξάνδρου, την ίδια ώρα μίλαγε στο κινητό και ταυτόχρονα καταβρόχθιζε και μια τυρόπιτα. Μασουλούσε λαίμαργα και ηδονικά με τρόπο που σου άνοιγε την όρεξη. Ήταν μια τυρόπιτα πολύ λαδερή, και έτσι είχε λαδώσει το αξύριστο πηγούνι του που προσπαθούσε να σκουπίσει κάθε τόσο με- τι άλλο;- το χέρι του.

-Έλα ρε... Πούσι ρε μαλ@%^* *. Ασι ρε φιλαράκι... Της καρ@%^&* γίνεται από κίνηση. Ναι ρε... Πήγα Εφορία... Όι δεν πρόλαβα... Αϊ καλά... Σι κλείνω...

Τυπικές εκφορές μιας συνομιλίας, σε ελαφρώς θεσσαλική ντοπιολαλιά, από αυτές που ακούς κάθε μέρα παντού στην πόλη.

Όμως, το ακόμη πιο αστείο θέαμα του εποχούμενου συμπολίτη ήταν το... κράνος του. Ένα κράνος μοτοσικλέτας της κακιάς ώρας. Πιο πολύ θα το πέρναγες για κράνος... γερμανικό – ενθύμιο από την κατοχή, που πιθανόν να ξέχασε ο Γερμανός λοχίας Φριτς όταν τελείωσε ο πόλεμος και οι ναζί τα μάζεψαν κι έφυγαν άρον – άρον από τη Λάρισα.

Το κράνος ήταν κυριολεκτικά... αρχαίο και διαλυμένο. Ο τύπος το φορούσε λες και είχε βάλει απλά μια αναποδογυρισμένη κατσαρόλα στο κεφάλι. Δεν είχε λουριά – σφικτήρες, ώστε να προσαρμόζεται στο σαγόνι του, εξασφαλίζοντας έστω ένα μίνιμουμ επίπεδο ασφαλείας. Είναι φανερό ότι το φορούσε για να το... φοράει. Επειδή τελευταία στην πόλη «τα μπατσόνια» έχουν βγει παγανιά και κοπανάνε διακοσάρια πρόστιμα στους δικυκλιστές για κράνος. Τι να πεις; Μηδέ του Έλληνος ο τράχηλος υπομένει ζυγό, μηδέ του μηχανόβιου το κεφάλι σηκώνει κατσαρολικά. Αλλά ας όψονται οι βιομηχανίες... Ποιος ξέρει πόσους λάδωσαν κάποτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να κάνουν το κράνος υποχρεωτικό- το συμπέρασμα έχει βγει αβίαστα.

Ο δικός μας πάντως... κράνος φορούσε. Επομένως, τυπικώς εντάξει. Άλλωστε αυτό είμαστε. Η χώρα του «τυπικώς εντάξει». Τυπικώς ας πούμε έχουμε ψηφίσει έξι χρόνια τώρα τις... άπειρες μεταρρυθμίσεις. Πρωταθλητές στη μεταρρύθμιση- ούτε ο... Λούθηρος τόσες. Τυπικώς, ψηφίσαμε νόμους και τροπολογίες, διατάγματα και διατάξεις, ο λογαριασμός έχει χαθεί- ανάθεμα αν τις εφαρμόσαμε.Τυπικώς έχουμε σύστημα Υγείας- φτάνει να μην αρρωστήσεις από τίποτε σοβαρό. Τυπικώς έχουμε πατάξει επανειλημμένως τη γραφειοκρατία- αρκεί να μην μπλέξεις με το δημόσιο. Τυπικώς πληρώνουμε όλοι φόρους, αλλά το Ταμείο είναι βαρέλι τρύπιο. Τυπικώς εντάξει. Ουσιαστικώς όμως... Η χώρα όλη φοράει στο κεφάλι μια... κατσαρόλα. Ανάποδα, χωρίς σφικτήρες.

Στην καθ’ ημάς Ανατολή, το επιφαινόμενο είναι κυρίως που μετράει. Ο τύπος. Τον δικό μας ας πούμε, τον «βρομερό και τρισάθλιο» τύπο, ακόμη και αν τον σταματήσει κάποιος τροχαίος τι να του πει; Δεν φοράει κράνος; Φοράει. Οκ, είναι διαλυμένο, αλλά κύριε τροχονόμε «δεν υπάρχει σάλιο», «άνεργος είμαι, ξέρεις από πότε έχω να κάνω μεροκάματο;» - άπαιχτος στην κλάψα ο Έλληνας, ειδικά άμα είναι να πετύχει τον σκοπό του, να γλιτώσει δηλαδή κάνα πρόστιμο. Εξίσου ψυχοπονιάρης και ο Έλληνας τροχονόμος, - ο τυπικώς εκπρόσωπος του Κράτους- μπορεί κι αυτός να συγκινηθεί, να τον λυπηθεί, να του τη χαρίσει. Κι εδώ που τα λέμε, δεν σου βαστάει η ψυχή να τιμωρήσεις όλα αυτά τα μικρά αγαθά όντα της καθημερινότητας. Τα ταλαιπωρημένα από τη ζωή ανθρωπάκια... Που φοράνε βρόμικα ρούχα. Που βγαίνουν από το πρωί στην κίνηση και τη βιοπάλη, έχοντας πιει έναν βιαστικό ελληνικό καφέ με δυο τρία τσιγάρα για πρωινό. Που κατά τις 10 το πρωί, λιμαγμένα απ’ την πείνα, πλακώνονται στις λαδερές τυρόπιτες. Που σχεδόν κάθε μεσημέρι ξεχνιούνται με «τσίπρα» και τα βράδια γεμίζουν τις αρτηρίες τους με τα λίπη και τα ξύγκια που έχει το πιτόγυρο.

* * *

Στη Μεγάλου Αλεξάνδρου η κίνηση ξεκινάει και πάλι. Ένας ξεχασμένος οδηγός που είχε παρκάρει με «αλάρμ» και κλείσει τον δρόμο, βρέθηκε μετά από ένα πανδαιμόνιο κορναρισμάτων. Τρέχοντας, μπήκε στο αμάξι του για να φύγει, αφού πρώτα άρπαξε τα μπινελίκια του, όπως συνηθίζεται στο λαρισαϊκό κέντρο με τους αναιδείς.

Ο χοντρούλης μου με τη βέσπα και την κατσαρόλα στο κεφάλι, είναι ακόμη εκεί, έχει κλείσει το κινητό, και σκουπίζει τα λάδια απ’ το σαγόνι για να ξεκινήσει. Μα ξαφνικά σταματά. Με κοιτάει, τον κοιτάω και κάνει μια χειρονομία που μοιάζει με υπόκλιση. Μου παραχωρεί ευγενικά προτεραιότητα! Ξαφνιάζομαι ευχάριστα και νιώθω ενοχή για τις σκέψεις που έκανα γι’ αυτόν... Πάω να περάσω απέναντι. Μα έκανα πίσω. Όλοι οι υπόλοιποι ξεκίνησαν βιαστικά και με υποδέχθηκαν, με τον αναμενόμενο τρόπο, με μούτζες και κραυγές:

- Πού πας ρε γίδιιιιι... Γκαβός είσαι ρε μαλ@#%&;

Όχι. Τυπικώς δεν είμαι γκαβός. Ουσιαστικώς, απεδείχθη πως ήμουν...

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

alexiskalessis@yahoo.gr