Από το 1844 που καθιερώθηκε συνταγματικά η ψηφοφορία στην Ελλάδα μέχρι σήμερα, οι βουλευτικές εκλογές έγιναν με περιοδική εφαρμογή πλειοψηφικού, αναλογικού, μεικτού πλειοψηφικού (τριφασικό ) καθώς και σύστημα ενισχυμένης αναλογικής που εφήρμοσαν κατά κύριο λόγο οι μετά το 1974 Ελληνικές Κυβερνήσεις ασφαλώς και πάντα σύμφωνα με τα συμφέροντα εκάστης κυβέρνησης.
Στην πλειονότητα των χωρών του κόσμου το εκλογικό σύστημα προβλέπεται από το ίδιο το ισχύον σύνταγμά τους, που παραμένει έτσι ενιαίο για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Το ισχύον όμως Σύνταγμα της Ελλάδας δεν περιέχει ρυθμίσεις για το εκλογικό σύστημα που θα ακολουθηθεί για την ανάδειξη των εδρών στο κοινοβούλιο. Έτσι η βουλιμία κάθε κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία προκειμένου να εξασφαλίσει όσο το δυνατόν περισσότερες έδρες σε επικείμενες εκλογές, το οδηγεί σε επιλογή κατά το δοκούν εκλογικού συστήματος. Αυτή ακριβώς η πολιτική στρέβλωση και η ευχέρεια κομματικής αυθαιρεσίας θα πρέπει ασφαλώς να σταματήσει με την θέσπιση πάγιου εκλογικού συστήματος με συνταγματική πρόβλεψη.
Είναι πασιφανές ότι το πιο δίκαιο από όλα τα συστήματα είναι το αναλογικό, καθότι εμπεριέχει ευθεία αναλογία εθνικού ποσοστού ψήφων και ποσοστού εδρών στο κοινοβούλιο. Έτσι ενώ ικανοποιεί το αίσθημα της δικαιοσύνης, επιβάλλει συγχρόνως το σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας, καθότι στις αστικές δημοκρατίες δυτικού τύπου, απόλυτες πλειοψηφίες είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθούν. Με δεδομένο ότι κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει σκοπό όχι μόνο τη δίκαιη εκπροσώπηση όλων των πολιτικών φορέων και ιδεολογικών τάσεων στο κοινοβούλιο, αλλά και ανάδειξη λειτουργικών κυβερνήσεων το κάλλιστο θα ήταν η επιλογή ενός συστήματος που θα ικανοποιούσε και τους δύο προηγούμενους στόχους.
Ως τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί η απλή αναλογική με όριο το 3%.Τέτοιο είναι το σύστημα εκλογής ευρωβουλευτών στην Ελλάδα το οποίο κατανέμει απολύτως αναλογικά της έδρες, αλλά μόνο στους πολιτικούς σχηματισμούς που θα ξεπεράσουν το 3% και εφαρμόζεται από τότε που η χώρα έγινε μέλος της Ε.Ε. Σε ότι αφορά στη δυσκολία σχηματισμού κυβερνήσεων συνεργασίας ασφαλώς τα κόμματα θα πρέπει να ενστερνιστούν την έννοια της λέξης συνεργάζομαι που σημαίνει εργάζομαι μαζί με κάποιον και αναπτύσσω σχέσεις αμοιβαίας βοήθειας και υποστήριξης για την επίτευξη ίδιων ή όμοιων με εμένα σκοπών. Με δεδομένο ότι θεωρητικά όλα τα κόμματα έχουν ως κοινό σκοπό το καλό όλων των Ελλήνων πολιτών, θα πρέπει μέσα από συμβιβασμούς και ανάλογες υποχωρήσεις να συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Όσο για το όριο του 3% αυτό προφυλάσσει από εκβιασμούς και απαιτήσεις πολιτικών φορέων του 1% ή 2% οι οποίοι θα διαπραγματεύονταν τη συμμετοχή σε κυβέρνηση ζητώντας λαγούς με πετραχήλια.
Ως πολίτες γνωρίσαμε πολύ ή και λιγότερο ισχυρές μόνο κομματικές κυβερνήσεις και βιώσαμε τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής τους. Από τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων προκύπτει αβίαστα ότι ο Ελληνικός λαός επιθυμεί πλέον κυβερνήσεις συνεργασίας ,θεωρώντας ότι θα κυβερνήσουν καλύτερα οδηγώντας τη χώρα στην πρόοδο και την ευημερία. Οι κομματικές και οι εκλογικές σκοπιμότητες επιτέλους πρέπει να ανήκουν στο παρελθόν.
Θανάσης Μπρισίμης
Σμήναρχος ε.α
