Από τον Κώστα Γιαννούλα
Τώρα, που κόπασαν, κάπως, οι πανηγυρισμοί των νικητών και αρχίσαμε σιγά-σιγά να προσγειωνόμαστε στην πραγματικότητα και στα προβλήματά της, θα επιχειρήσω να σχολιάσω το εκλογικό αποτέλεσμα με τη ματιά ενός Νεοδημοκράτη επιμένοντας, κυρίως, στα της Ν.Δ.
Για το ΣΥΡΙΖΑ θα έλεγα μονάχα ότι, για την ώρα και όσο συνεχίζεται η διαπραγμάτευση, έχει κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζει, δικαιολογημένα, και για το εκλογικό αποτέλεσμα και για τον εύκολο σχηματισμό συγκυβέρνησης. Απομένει να δούμε, πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις, αν θα βρεθούν χρήματα, αν θα τηρήσει ή όχι στο ακέραιο τις υποσχέσεις του χωρίς πισωγυρίσματα ή αν θα κάνει κι αυτός κωλοτούμπες και πόσες, για να γλυτώσουμε τα χειρότερα. Ως Έλληνας πατριώτης, πάντως, εύχομαι, ειλικρινά, να καταφέρει τα καλύτερα.
Έρχομαι, τώρα, να εξηγήσω, γιατί υπό τις παρούσες συνθήκες θεωρώ επιτυχία το 27,82%, που συγκέντρωσε η Ν.Δ. Έγινε φανερό, αφότου ο Σαμαράς δέχθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο να συγκυβερνήσει, ότι η Ν.Δ. είχε να αντιμετωπίσει στα δεξιά της και για ξεχωριστούς λόγους τον καθένα: τους ΑΝΕΛ, τους Χρυσαυγίτες, τον ΛΑΟΣ, στελέχη της Δράσης, ορισμένα μέχρι πρότινος νεοδημοκρατικά στελέχη και δεξιόστροφους επιχειρηματικούς παράγοντες, όπως την κ. Αγγελοπούλου, κι ας γνώριζαν όλοι τους ότι ήταν υποχρεωμένη εκ των πραγμάτων ν΄ ακολουθήσει τη συγκεκριμένη πολιτική, για να μην καταρρεύσει η συγκυβέρνηση και χρεωκοπήσει η χώρα.
Είχε ν’ αντιμετωπίσει στ’ αριστερά της το Κ.Κ.Ε, όπως πάντα, τη ΔΗΜΑΡ του πρώην κυβερνητικού εταίρου κ. Κουβέλη και ακόμη το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, που αντιστέκονταν στις Ζαππειακού τύπου μεταρρυθμίσεις, αλλά και τον εμπνευστή του μνημονίου, τον κ. Παπανδρέου, όταν είδαν και οι δυό τους ότι δεν τους έβγαιναν τα νούμερα των δημοσκοπήσεων.
Είχε ν’ αντιμετωπίσει, ακόμη, έναν ατσαλάκωτο και χαρισματικό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που φρόντισε συστηματικά να κρατηθεί εκτός μνημονίου, αφήνοντας άλλους να βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά και να καούν, που για τη στελέχωση του κόμματός του άφησε ορθάνοιχτες τις πόρτες σε κάθε διαμαρτυρόμενο ανεξαρτήτως ποιότητας, που χάιδευε αυτιά και έταζε στους πάντες τα πάντα, εκμεταλλευόμενος συνάμα ακόμη και τα όσια και τα ιερά των Ελλήνων, παρότι δηλώνει άθεος.
Είχε, τέλος, απέναντί της η Ν.Δ. μια Τρόϊκα, μια Λαγκάρντ και μια Μέρκελ ή καλύτερα μια ηγεσία της Ευρώπης και εν πολλοίς της Αμερικής, που απέδειξαν με τις μέχρι τώρα δηλώσεις και ενέργειες, ότι έχουν τη φιλία στο γόνατο, πάνω απ’ όλα υπερασπίζονται, όπως είναι φυσικό, τα συμφέροντά τους, όπως αυτοί τα εννοούν, και ότι το Κεφάλαιο δεν έχει ιδεολογία. Γι’ αυτό και αγκαλιάζει οποιονδήποτε κάθε φορά και για όσο χρόνο εξυπηρετεί τα συμφέροντά του.
Αν κοντά σ’ όλα αυτά προσθέσει κανείς τους 1.500.000 ανέργους, τα χαράτσια, τη βαριά φορολογία, τα λουκέτα και τη συρρίκνωση των εισοδημάτων λόγω λιτότητας κατ’ απαίτηση της Τρόϊκας και των δανειστών, που βρήκε στο δρόμο του ο Σαμαράς πριν αναλάβει Πρωθυπουργικά καθήκοντα, μπορεί να κατανοήσει τους λόγους, που χάρισαν τη νίκη στο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, σ’ όλα αυτά, που περιέγραψα, είχε ν’ αντιπαραθέσει μόνο το πλεόνασμα, την αλλαγή επί τα βελτίω του κλίματος και των διαθέσεων των δανειστών για τη χώρα μας, το εύρημα των δημοσκοπήσεων ότι θεωρούνταν καταλληλότερος για Πρωθυπουργός απ’ τον κ. Τσίπρα καθώς και την επίκληση των κινδύνων για τα μελλούμενα σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία, μάλιστα, τόσες επικρίσεις δέχθηκε.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ακόμη, ότι, δυστυχώς για τη Ν.Δ., το εκλογικό σώμα δεν είχε καμιά διάθεση ούτε να θυμηθεί, ούτε ν’ακούσει σε ποια κατάσταση παρέλαβε ο Σαμαράς την Ελλάδα το 2012, πόσες μεταρρυθμίσεις και τι θετικό πέτυχε η συγκυβέρνησή του και τί σχεδίαζε να κάνει, γιατί το έπνιγε η οργή, η αγανάκτηση και η απογοήτευση για όλα όσα έπαθε εξ αιτίας του Παπανδρεϊκού μνημονίου.
Επί πλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Σαμαράς, εγκλωβισμένος καθώς ήταν με λαϊκή, μάλιστα, εντολή στη λογική της συνεργασίας και των αμοιβαίων υποχωρήσεων, στρογγυλοποίησε χάριν του σχηματισμού συγκυβέρνησης και κατάπιε πολλά απ’ αυτά, που είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ και οδήγησαν τη χώρα στα αδιέξοδά της. Λόγω αυτών των αδιεξόδων και λόγω πιέσεων, που δέχθηκε, οδηγήθηκε σε κωλοτούμπες και πλήρωσε γι’ αυτό, παρότι παρέλαβε χρεωκοπημένη χώρα και παρέδωσε χώρα και στρωμένα τραπέζι.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες το 27,82 % της Ν.Δ. δεν αποτελεί μόνο επιτυχία αλλά και παρακαταθήκη για το μέλλον. Άλλωστε, την καυτή πατάτα της διαπραγμάτευσης και την τύχη της χώρας κρατούν, πλέον, άλλοι στα χέρια τους. Γι’ αυτό, ήρθε η ώρα ο Αντώνης Σαμαράς, η κοινοβουλευτική του ομάδα και τα στελέχη της Ν.Δ. συντεταγμένα, χωρίς άγχος και βιασύνη, χωρίς γκρίνια, ψιθύρους και εσωστρέφεια, να συζητήσουν μ’ ανοιχτά χαρτιά στα όργανα του κόμματος, κι όχι στους διαδρόμους και στα τηλεοπτικά παράθυρα, όλα τα θέματα, μηδενός εξαιρουμένου. Σκοπός της συζήτησης, να ξαναβρεί σύντομα η Ν.Δ. τη φυσιογνωμία της, τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά της και την περπατησιά της χωρίς δεκανίκια και να προγραμματίσει τις επόμενες κινήσεις της ασκώντας, παράλληλα, υπεύθυνα και δημιουργικά το ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έτσι ώστε να είναι έτοιμη, γρήγορα ή αργότερα, να ξανακυβερνήσει, όταν το χρειασθεί η πατρίδα.
