Αναμφίβολα ζούμε ιστορικές στιγμές... στιγμές παράνοιας και περίσσιας καθημερινής δημοσιογραφικής τρέλας θα έλεγα τη στιγμή που κάποιοι δημοσιογράφοι αλλά και πολιτικοί ασχολούνται με την ενδυμασία άλλων πολιτικών προσώπων. Ειλικρινά σαν πολίτης ετούτου του ένδοξου αλλά και βασανισμένου τόπου λίγο με αφορά πως ντύνεται ο κάθε πολιτικός απλά και μόνο γιατί πιστεύω ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά! Με ενδιαφέρει όμως αν με εκπροσωπεί σωστά, αν ξέρει να μου επιστρέφει το αίσθημα ασφάλειας με την ψήφο εμπιστοσύνης που του χάρισα. Δηλαδή η γραβάτα του τι δείχνει; Τον ανδρισμό του ή ότι κρατάει το λόγο του; Όσοι φοράνε γραβάτες και τα πουκάμισα μέσα από το παντελόνι δεν ψεύδονται; Ψεύδονται κατά το όπως δείξει η ιστορία και μάλιστα ασύστολα!
Λυπάμαι πάρα πολύ που σε μοντέρνες εποχές του λάπτοπ έχουμε μια γραβάτα για δείκτη της ευπρέπειας! Λυπάμαι επίσης που δίνουμε τόσο μεγάλη διάσταση σε τιμές των κασκόλ τη στιγμή που άλλα πράγματα θα έπρεπε να ενοχλούν. Απορώ ακόμη αν όλα αυτά γίνονται σοβαρά ή μέσα σε ένα κλίμα να ξεχαστούμε ίσως και να αποπροσανατολιστούμε από τα καίρια πλήγματα που δέχθηκε η Ελληνική κοινωνία και όπως όλοι γνωρίζετε στηρίχθηκαν από ανθρώπους γραβάτας. Ζούμε ένα κακό όνειρο που αντί να συνετισθούμε από τα λάθη του παρελθόντος και να ξυπνήσουμε επιτέλους συνεχίζουμε να εθελοτυφλούμε στα αυτονόητα.
Επίσης λυπάμαι που θα το πω αλλά βλέπω ότι η νοοτροπία μας είναι να εμμένουμε σε παρωχημένες αποφάσεις. Οι εποχές αλλάζουν και οι άνθρωποι αν θέλουν πρόοδο θα πρέπει να αλλάζουν τρόπο σκέψης. Δεν γίνεται να ζητάμε ισότητα στην Ευρώπη αν νομίζουμε ότι υπάρχουν Σωτήρες που φοράνε γραβάτα αλλά άλαλοι. Μαγκιά δεν είναι να σε σέβονται για τη γραβάτα ή για το κουστούμι που φοράς. Μαγκιά είναι να σε σέβονται για το λόγο σου και για εκείνα που πρεσβεύεις όταν τα στηρίζεις με επιχειρήματα. Ουκ λάβεις από του μη έχοντος και η Ελλάδα δεν έχει.
Το να ζούμε σε ένα αέναο και φαύλο κύκλο και να είμαστε υπόδουλοι μια ζωή, το να αφήσουμε παρακαταθήκη στα παιδιά μας ένα μόνιμο υπέρβαρο χρέος τη στιγμή που εμείς βρήκαμε στρωμένο έδαφος και μια ανεξάρτητη Ελλάδα δεν νομίζω ότι μας τιμά. Αυτά πρέπει να διαχειριστούμε και να εμποτίσουμε τη σκέψη μας με μια δόση λογικής και όχι να αναρωτιόμαστε αν ταιριάζει το φούξια με το κίτρινο, πόσο στοιχίζει ένα κασκόλ burberry ή αν έχει κάποιος το χέρι στην τσέπη.
Στην εποχή της εικόνας και της κοινωνικής κριτικής και κουτσομπολιού ας δούμε και λίγο την εικόνα του μέσου Έλληνα που υποφέρει που τρώει σε κοινωνικά συσσίτια, κοιμάται σε άσυλα αστέγων ή ακόμα χειρότερα σε παγκάκια, προμηθεύεται φάρμακα από κοινωνικά φαρμακεία. Ας δούμε τα παιδιά που λιποθυμάνε στις αίθουσες σχολείων από την πείνα, νέους που αυτοκτονούν ή νέους που εκλιπαρούν για ένα πεντάμηνο εργασίας. Αλλά ξέχασα έχουμε γίνει εκείνη η εκπομπή της τηλεόρασης που βαθμολογεί τις ενδυμασία των άλλων ποτέ όμως δεν έχει κοιτάξει η ίδια τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Χαρμπέα Ιωάννα Κοινωνιολόγος
