Πρόσφατο παράδειγμα, ο υποψήφιος για την Προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, Φρανσουά Φιγιό. Παρ` ολίγον να χάσει την υποψηφιότητά του. Μικροσκάνδαλο για μας τους Έλληνες, αλλά στις σωστές του διαστάσεις, για μια οργανωμένη κοινωνία. Το 2005 που ήταν Γερουσιαστής, διορίστηκε η γυναίκα του, ως έμμισθος βοηθός του. Ο διορισμός, ήταν τυπικός και πέραν πάσης παρανομίας. Έπειτα από 12 χρόνια, θυμήθηκαν οι Γάλλοι την «παρανομία» αυτή και λίγο έλλειψε να τον καθαιρέσουν από το αξίωμά του. Για λόγους ηθικής τάξης απαιτούσαν την αποπομπή του από τηνεκλογική διαδικασία. Τελικά κρίθηκε αθώος, γιατί πολλοί πολιτικοί νομίμως διορίζουν οικεία πρόσωπα, ως βοηθούς των στο έργο τους.

Η πρόσφατη αυτή υπόθεση, καταμαρτυρεί την ευαισθησία της κοινωνίας έναντι κάθε πράξης διαφθοράς. Αυτά στη Γαλλία. Όχι βέβαια στην Ελλάδα. Εδώ γίνεται το «έλα να δεις». Πέστε μου έναν πολιτικό ή ποστατζή, που να μην έχει διορίσει, ελαφρά την καρδία, όχι μόνον οικείους, αλλά και συγγενείς και φίλους, και μέλλοντες ψηφοφόρους. Και όχι μόνον. Καταστρατηγούν το Σύνταγμα, τις σχετικές διατάξεις, την Ηθική ή την αξιοκρατία και μπάζουν στο Δημόσιο σκαρταρία, σε σημείο να το κάνουν υπερτροφικό. Προσλήψεις ιδιοτελείς και ψηφοθηρικές. Παρακάμπτουν το ΑΣΕΠ κι άλλες νόμιμες διαδικασίες και φορτώνουν το Δημόσιο με χιλιάδες άχρηστους, αλλά και επικίνδυνους. Έχουμε το πιο υπερτροφικό Δημόσιο σε όλη την Ευρώπη. Αποτέλεσμα, η αλόγιστη αυτή πληθώρα προσλήψεων και μάλιστα χωρίς πραγματικές ανάγκες, αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες αιτίες, που μας οδήγησαν στην κρίση. Τα καλομαθημένα παιδιά του Δημοσίου, μπλεγμένα με τις πελατειακές ιδιοτελείς σχέσεις.

Η διαφθορά επικρατεί στον πολιτικό και Δημόσιο χώρο. Πλοκάμια πολύπλοκα, που απομυζούν, ό,τι ζωντανό και δημιουργικό χρειάζεται η χώρα μας. Το ήθος. Την αξιοπρέπεια. Τη δυναμική ανάπτυξη. Μοιραίο λοιπόν ήταν ν` απλωθεί η διαφθορά και σ` όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής. Και κυρίως στον ίδιο τον πολίτη. Ο Έλληνας είναι ένοχος και συνένοχος σ` όλη αυτή τη διαπλοκή. Αντί να ξεσηκωθεί και να καταδικάσει δυναμικά τον διεφθαρμένο, έφτασε στο σημείο να τον κρίνει επιεικώς. Τον αποκαλεί απλώς καπάτσο: «Μωρέ καλά κάνει και κλέβει. Τι σαν κι εμάς που πάμε με το σταυρό στο χέρι; Δε βλέπουμε την κατάντια μας; Χαλάλι του. Επιτήδειος είναι και αετονύχης. Μαγκιόρος και καταφερτζής». Δηλαδή ούτε καν τον καταγγέλλουμε, ή τον καταδικάζουμε. Ούτε λίγο, ούτε πολύ τον θαυμάζουμε.

Η σφαλερή όμως αυτή νοοτροπία, πυροδοτεί και διαιωνίζει τη διαφθορά. Το σαράκι, όλο και προχωρά πιο βαθιά. Στη βλάβη και στη σήψη. Άραγε αφού με τόση επιπολαιότητα αντιμετωπίζουμε το θέμα, με μια αμαρτωλή επιείκεια και ανοχή, δεν γινόμαστε κι εμείς συνένοχοι του κακού; Συμπράττοντες στο έγκλημα;

Κινδυνεύουμε όμως και από την άλλη πλευρά. Μήπως με τη συμπεριφορά μας αυτή, καθιστούμε τον εαυτό μας επιρρεπή και πρόθυμο, να μπούμε κι εμείς στο χορό της ανομίας;

Όταν ο έμπορος μας προτείνει με θρασύτητα, για την πώληση του προϊόντος του μια τιμή π.χ. 100 ευρώ με απόδειξη και 75 ευρώ χωρίς απόδειξη, γινόμαστε φιλόνομοι πολίτες και δίνουμε 100 ή συνένοχοί του και δίνουμε 75; Βέβαια η έκπτωση αυτή για τον χειμαζόμενο Έλληνα αποτελεί ένα καλό δέλεαρ. Έτσι είναι ο δρόμος της αρετής, είναι στρωμένος με αγκάθια. Ενώ της αμαρτίας δύσκολος και γλιστερός.

Το διεφθαρμένο κράτος, αρνείται να πατάξει τη διαπλοκή. Είναι ανίκανο. Συνεπώς απομένει σ` όλους μας και είναι χρέος μας τούτο Εθνικό, να κηρύξουμε, ασίγαστον κατά της διαπλοκής πόλεμο. Όσο μπορεί ο καθένας. Από το μετερίζι του να γίνει καταγγελτικός και πολέμιος κατά κάθε φαινομένου της διαφθοράς.

Βέβαια μια τέτοια αντίδραση, χρειάζεται ήθος και ψυχή από κάθε Έλληνα πολίτη, που αγαπά την πατρίδα του. Να είναι γενικευμένη και καθολική. Και προ παντός από την τάξη των πολιτών, που ασκούν κάποιο λειτούργημα. Πολιτικοί, ποστατζήδες, Εκκλησία κλπ. Και προ παντός ο Δάσκαλος, να εμφυσήσει στις άπλαστες ακόμα παιδικές ψυχούλες, το χρέος. Και το μεγαλύτερο, είναι αυτό προς την Ελλάδα. Χρειάζεται συστράτευση όλων των πολιτών. Μα θα μου πείτε: «Εμείς θα διορθώσουμε το κακό; Ναι, πρώτοι εμείς. Γιατί οι «Άλλοι» με την κουτάλα στο χέρι, δύσκολο είναι ν` απαρνηθούν τη λούφα. Αυτή την καταραμένη που είναι όλεθρος για τον πολίτη και την Πατρίδα. 

Του Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου