Από τη στήλη αυτή άλλωστε είχε ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια μια ακόμη προσπάθεια να αφυπνιστεί η πόλη και να αναδείξει (και ) την ιπποκρατική της ταυτότητα, μια που η τύχη το έφερε ο μεγάλος ιατρός της αρχαιότητας να επιλέξει τον τόπο αυτό να ασκήσει την ιατρική. Και στα χώματα αυτά να παραδώσει για πάντα το φθαρτό του σώμα, πριν τον παραλάβει η παγκόσμια μυθολογία και τον καταστήσει αιώνιο σύμβολο. Τι τα θες; Επαρχιακές πόλεις όπως η Λάρισα είναι υποχρεωμένες να δίνουν αγώνα για να προβάλουν ό,τι αξιόλογο διαθέτουν και να γίνουν διακριτές στον ευρωπαϊκό χάρτη.

Μικρό καλοκαιράκι. Μετά από μια ακόμη πολύ θερμή μέρα η βραδιά είναι δροσερή, υπέροχη, απολαυστική. Στην αυλή του «Μύλου» έχει μαζευτεί «le tout Paris” που λένε, δηλαδή όλη η Λάρισα.

Ο χώρος απεδείχθη ιδανικός. Αποδεικνύεται ότι η Λάρισα διαθέτει πολλούς αναξιοποίητους χώρους για ανοιχτές δημόσιες εκδηλώσεις. Με ανατριχίλα σκέφτομαι τη στιγμή που θα αποδοθεί κάποτε το «Αρχαίο Θέατρο» και θα ενσωματωθεί στην πολιτιστική «προίκα» της πόλης. Ανεπανάληπτες στιγμές θα ζήσουν τα... εγγόνια μας (με τέτοιους ρυθμούς εργασιών εμείς οι τωρινοί... δεν... Τέλος πάντων).

Η προετοιμασία της εκδήλωσης άριστη. Έπεσε πολλή δουλειά, ήταν φανερό. Δεν είναι καθόλου εύκολο να τακτοποιήσεις σχεδόν δύο χιλιάδες ανθρώπους που πήγαν εκεί και κάθισαν όλοι. (Αν μάλιστα κάποιες μαμάδες καταλάβαιναν κιόλας ότι σε τέτοιες εκδηλώσεις δεν γίνεται να αφήνουν ελεύθερα τα παιδιά να χαλάνε με τις φωνές τους τον κόσμο, θα ήταν όλα τέλεια. Έλλειμμα αγωγής…).

Και αφού αντέξαμε την... κατ’ ανάγκη πληθώρα των ομιλητών (σύντομοι ήταν αλλά ήταν πολλοί) απολαύσαμε ένα υπερθέαμα τύπου «ήχος και φως» ανεπανάληπτο.

Πραγματικά, τόσο η μουσική του Γιάνου Αιόλου – άριστα εκτελεσμένη- όσο και τα έργα του Χρήστου Παπανικολάου που προβάλλονταν στην πέτρινη όψη του βασικού κτιρίου του «Μύλου» δημιούργησαν ένα ονειρικό ντεκόρ. Τέτοια πολυθεάματα προσδοκάς συνήθως να τα δεις στο εξωτερικό από καλλιτέχνες παγκόσμια προβεβλημένους. Να τα δεις στις πολυδιαφημισμένες συναυλίες του Ζαν Μισέλ Ζαρ, του Ιάνη Ξενάκη, του Βαγγέλη Παπαθανασίου, με φόντο τη Σφίγγα, τον Πύργο του Άιφελ ή την αρχαία Περσέπολη.Κι όμως, το είδαμε στη Λάρισα. Ένα βράδυ στην αυλή του «Μύλου», με τεχνικά μέσα πολύ περιορισμένα. Στη Λάρισα των λιγοστών γενικά δυνατοτήτων, από δύο δικά της παιδιά,τους Παπανικολάου και Αιόλου, που, όπως αρκετοί Λαρισαίοι, στέκονται και δημιουργούν διεθνώς μακριά από τους μίζερους, τους θλιβερούς και τους ζηλόφθονες.

Από τα παιδιά της Λάρισας με διεθνή αναγνώριση και ο βασικός ομιλητής της βραδιάς, ο καρδιοχειρουργός Σωτήρης Πράπας, αναλύει στο λαρισαϊκό κοινό το ιπποκρατικό πρότυπο για μια υγιή ζωή. Το παν και το άπαν –λέει- είναι η φυσική ισορροπία. Το παρατήρησε πρώτος ο Ιπποκράτης. Να τρώμε φυσικά, να κινούμαστε και να αποφεύγουμε κάθε κατάχρηση που αντιβαίνει τους φυσικούς Νόμους. Μμμμ μάλιστα… Από τον Λόφο του Φρουρίου απέναντι πάντως, οι σημερινοί απόγονοι – συμπολίτες του Ιπποκράτη αραχτοί σε υπαίθρια ταβερνεία ρίχνουν σπονδές στο Δωδεκάθεο του Ολύμπου, που στέκει απέναντι. Η τσίκνα ανεβαίνει στον ουρανό. Πηγαινοέρχονται οι πιατέλες με καυτά κοψίδια πάσης φύσεως, σουβλάκια, παϊδάκια, παντσέτες σπαλομπριζόλες , που συνοδεύονται από τηγανητά τυριά. Οι κοιλιές ξεχειλίζουν από τα παντελόνια και καθώς κατεβάζουν τις παγωμένες μπίρες. Τσουγκρίζουν τα ποτήρια και εύχονται όλοι «υγεία πάνω απ’ όλα», όπως σε κάθε λαρισαϊκό τραπέζι… Μαζί τους... Εβίβα, και να πεθάνει ο χάρος. (Επόμενο ραντεβού στο παζάρι για ψητά λουκάνικα με μπόλικο λίπος, πάντα στο πλαίσιο της τήρησης των... ιπποκρατικών νόμων. Μεθεπόμενο πιθανόν στα έκτακτα περιστατικά του εφημερεύοντος Νοσοκομείου με στηθάγχη που προϊδεάζει για ελαφρύ έμφραγμα).

Προσπαθώ κα κάνω μια υπόθεση εργασίας. Αν ο Ιπποκράτης είχε γεννηθεί σήμερα θα ήταν άραγε ο ίδιος; Θα ασχολούταν με πάθος με την ιατρική έρευνα για να βρει νέες θεραπείες που θα βοηθούσαν συνανθρώπους του; Ή μήπως θα το είχε πάρει απόφαση πως δεν βγαίνει άκρη με το ΕΣΥ, τους Πολάκηδες, τους Αδώνηδες , τον ΕΟΠΥΥ και τους συνδικαλιστές , οπότε θα το έριχνε στις... δημόσιες σχέσεις.

-Στοιχηματίζω το δεύτερο, αποφάνθηκε με απόλυτη βεβαιότητα ο διπλανός μου όταν του έθεσα το υποθετικό ερώτημα. Ή πάλι μπορεί και να τον χάναμε… Κάποιο μεγάλο Ιατρικό Κέντρο του εξωτερικού θα μας τον άρπαζε… Μπόρεσε να κρατήσει η Ελλάδα έναν Παπανικολάου;

Η μουσική συνέχισε να παίζει και σχέδια του ανθρωπίνου σώματος εξακολουθούσαν να προβάλλονται στους τοίχους του «Μύλου». Ο κόσμος, αν και κουράστηκε, παρακολούθησε με απόλυτο σεβασμό το έργο ως το τέλος.

Νομίζουμε ότι το πρώτο βήμα, να αποδεχθεί δηλαδή το λαρισαϊκό κοινό ότι η πόλη έχει και ιπποκρατική διάσταση έχει γίνει. Όμως το παιχνίδι θα κριθεί πια εκτός Λάρισας, ίσως και εκτός Ελλάδας. Θέλει διαρκή και επίμονη προσπάθεια, θέλει υπομονή και καλό σχεδιασμό από όλους ώστε να φτάσουμε σε σημείο αναγνωρισιμότητας της πόλης μας ως γης του Ιπποκράτη. Η ιδέα της μετονομασίας της Ιατρικής Σχολής σε «Ιπποκράτειο» Ιατρική Σχολή παραμένει και η υπόθεση της ορκωμοσίας των νέων γιατρών απ’ όλο τον κόσμο στο κενοτάφιο του Ιπποκράτη συνιστά πάντα έναν εν δυνάμει στόχο.

 Πέρα από τα σύμβολα και τους συμβολισμούς όμως,το μεγάλο ζητούμενο είναι η μετατροπή της Λάρισας, σε πραγματικό Ιατρικό Κέντρο διεθνούς εμβέλειας με επίκεντρο την Ιατρική Σχολή, το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και μια σειρά από Ιδιωτικά Νοσοκομεία που χτίστηκαν και χτίζονται διευρύνοντας την ήδη αξιόλογη υποδομή.

Καλή τύχη και καλή δύναμη σε όσους αποφάσισαν να αγωνιστούν γι’ αυτήν την υπόθεση και ιδιαίτερα στους οραματιστές του Συλλόγου «Ο Ιπποκράτης στη Λάρισα» που ήταν ο μοχλός όλης αυτής της αφύπνισης.

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

alexiskalessis@yahoo.gr