Ο Διευθυντής, κατ’ αρχή, του περιοδικού υπογράμμισε, ότι «λίγοι άντρες κατάφεραν να γίνει η ριζοσπαστική αριστερά η ισχυρότερη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα, και ότι χρειαζόταν μεγάλο κουράγιο ο Έλληνας πρωθυπουργός να πάει κόντρα στον Τρόικα και τους υποστηρικτές της λιτότητας», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Ταυτόσημο περιεχόμενο είχε και η βράβευση από τον Δικηγορικό Σύλλογο της γαλλικής πρωτεύουσας.
Θεωρώ σωστό κατ’ αρχή, να μην μεμψιμοιρούμε ως πολίτες αυτής της χώρας, όταν βραβεύονται ελληνικές προσωπικότητες προερχόμενες από τα γράμματα, τις τέχνες και την πολιτική. Όταν στο διεθνές περιβάλλον ακούγεται το όνομα Ελλάς, αυτό ηχεί ευχάριστα, όπως ο γλυκύς ήχος καμπάνας στα ελληνικά ώτα. Ωστόσο, είναι πολύ διαφορετική η αίσθηση, (όσον αφορά ιδιαίτερα την πολιτική), από ξένους πολίτες ή Οργανισμούς, παρ’ ό,τι στην εγχώρια κοινωνία.
Ως Ελληνας πολίτης θα επιθυμούσα, να προσεγγίσω θετικά τις δύο βραβεύσεις. Αδυνατώ να το πράξω. Όχι βέβαια συναισθηματικά, αλλά με την απόλυτη λογική προσέγγιση των πραγμάτων.
Ας αρχίσω από τα λόγια του Διευθυντού του περιοδικού για τον κ. Τσίπρα. Ο άνθρωπος είπε, ότι η ριζοσπαστική αριστερά επί Τσίπρα έγινε η ισχυρότερη πολιτική δύναμη στην Ελλάδα. Πιθανώς δεν γνωρίζει, ότι αυτή η πρώτη δύναμη αντιπροσωπεύει μόλις το 15% των Ελλήνων ψηφοφόρων. Αγνοεί ακόμη τα όσα δραματικά συνέβησαν στη χώρα μέχρι τις εκλογές του ΄15, και ότι αυτή η πολιτική δύναμη, για να γίνει Κυβέρνηση, χρειάστηκε να πορευθεί «εν αγαστή συμπνοία» με ένα ακροδεξιό πολιτικό μόρφωμα. Αυτό και μόνο αδυνατίζει, αν δεν εκμηδενίζει, την αξία του βραβείου. Ωστόσο το παρακάμπτω.
Δεν μπορώ ωστόσο, ν’ αφήσω ασχολίαστη τη δεύτερη φράση του Διευθυντού του καλού περιοδικού. «Χρειάζεται μεγάλο κουράγιο, να πάει κόντρα (ενν. ο έλληνας πρωθυπουργός) στην Τρόικα και στους υποστηρικτές της λιτότητας». Ομολογώ, πως εδώ έχασα κάπως.. την μπάλα. Ο κ. Τσίπρας για ένα εξάμηνο, που θα μείνει ανεξίτηλο στη μνήμη των Ελλήνων, προσπάθησε να διαπραγματευτεί την παραμονή στην Ευρωζώνη… χωρίς να πληρώσει το χρέος της χώρας. Δηλαδή να μην υπογράψει μνημόνιο συνεργασίας με τους δανειστές. Αυτό άλλωστε διεκήρυττε για δυο χρόνια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Θα έσκιζε τα μνημόνια, θα έδινε ελάχιστο μισθό 750 ευρώ, θα έδινε 13η σύνταξη και θα έβαζε τους δανειστές να χορεύουν πεντοζάλη, καθώς αυτός θα έπαιζε νταούλια και ζουρνάδες. Καθώς είδε πως όλα αυτά αποτελούσαν όνειρα θερινής νύκτας, σκέφτηκε να λεηλατήσει τα χρηματοκιβώτια της Τράπεζας Ελλάδος, να πάρει πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα και δάνεια από την Ρωσία και την Κίνα. Σπάζοντας τα μούτρα του, έκλεισε τις Τράπεζες, για να μη φύγουν άλλα χρήματα από τη χώρα, κατάφερε σ’ ένα εξάμηνο να αδειάσει τα τραπεζικά αποθέματα κατά 110 δις ευρώ, επέβαλε δήμευση των υπόλοιπων καταθέσεων στο σύνολο των ελληνικών τραπεζών και δημιούργησε απώλεια στο ΑΕΠ τουλάχιστον 80 δις ευρώ.
Για να απαλλαγεί από τις συνέπειες της κατατρόπωσης της.. Τρόικας (καθώς τα έβαλε μαζί της, προφανώς επιτυχώς κατά το γαλλικό περιοδικό), προκήρυξε δημοψήφισμα πιστεύοντας, ότι η πλειοψηφία του λαού θα ήταν υπέρ του ευρώ και των συμφωνιών συνεργασίας. Καθώς οι …υψηλόφρονες Έλληνες υπήρξαν ανέκαθεν οπαδοί του «Όχι» – επειδή αποτελεί σύμβολο του αδάμαστου χαρακτήρα τους κ.λ.- και καθώς η συντριπτική πλειοψηφία τους αγνοούσε τ ι και γ ι α τ ί ψήφιζε, εισέπραξε από το δημοψήφισμα ένα μεγαλοπρεπέστατο «όχι». Όχι στο ευρώ. Όχι στα μνημόνια. Όχι στην πληρωμή των χρεών, στις περικοπές των συντάξεων κ.λ…
Το βράδυ του δημοψηφίσματος έντρομος «ο μεγάλος μαχητής εναντίον της Τρόικας και των ..υποστηρικτών της λιτότητας» βάπτισε το ¨όχι¨ ¨ναι¨, και προσήλθε προθυμότατος, να υπογράψει όχι, ένα αλλά δυο σκληρότητα μνημόνια. Αυτό το ηρωικό κατόρθωμα ήταν προφανώς άξιο βράβευσης από τους γάλλους εκδότες. Αλλά, ποια σοβαρότητα μπορεί να έχει ένα –υποτίθεται- διεθνές περιοδικό, όταν πιστεύει, ότι ο κ. Τσίπρας «πήγε κόντρα» στην Τρόικα και όταν αυτή η εξάμηνη θλιβερή διαπραγμάτευση με τους θεσμικούς δανειστές, κατέστρεψε σχεδόν τη χώρα του;
Στην τελετή βράβευσης ο εκπρόσωπος του περιοδικού μνημόνευσε τα παραδείγματα άλλων ηγετών, που σταθμίζοντας τα συμφέροντα των χωρών τους άλλαξαν στην πορεία γραμμή πλεύσης. Συνέβη όμως αυτό με τον κ. Τσίπρα; Η λογική προσέγγιση των πραγμάτων είναι, πως όταν πιστεύεις και διακηρύσσεις συγκεκριμένες θέσεις και απόψεις για τον τόπο σου, και με βάση αυτές σου δίνεται η εξουσία διακυβέρνησης, το στοιχειώδες φιλότιμο πολιτικού άνδρα επιβάλλει, να παραιτείται όταν βλέπει, πως ό,τι έλεγε ήταν απόλυτες ανοησίες. Στη Βουλή ο νεαρός Τσίπρας είπε, πως υπήρχαν αυταπάτες. Λαμπρά. Αφού λοιπόν ήσαν αυταπάτες, για ποιο λόγο συνεργαζόμενος με το μόρφωμα των ΑΝΕΛ, δεν προσχωρεί ο ίδιος και η Κυβέρνησή του στην κανονικότητα των μεταρρυθμίσεων, αλλά τορπιλίζουν κάθε σοβαρή επένδυση και οδηγούν σε φυγή ανθρώπους, κεφαλαία και επιχειρήσεις και για χάρη της πολυθρόνας, των αέναων διαπλανητικών ταξιδιών του ιδίου και των συντρόφων του επιβάλλει πρωτοφανούς αγριότητας φορολογικές επιβαρύνσεις στο 19% των πολιτών, που ανέκαθεν αποτέλεσαν τον μοχλό προόδου και ανάπτυξης αυτής της χώρας; Έγραψα και άλλοτε, ότι αυτή η Κυβέρνηση είναι τριφασική. Έχει μια γλώσσα και πρακτική για το κομματικό της ακροατήριο του 3%. Μια άλλη γλώσσα για το διεθνές ακροατήριο, που τον βραβεύει γι’ αυτή. Και μια τρίτη φαρμακερή γλώσσα για τη μεσαία τάξη των Ελλήνων, που την διέλυσε. Αυτός ο πρωθυπουργός βραβεύτηκε
Σε ανάλογο κλίμα κινήθηκε η βράβευση από τον Δικηγορικό Σύλλογο της γαλλικής πρωτεύουσας. Ο Σύλλογος αυτός τουλάχιστον με παράδοση 300 χρόνων συντάσσεται και ορθά με το ευρωπαϊκό ιδεώδες. Ο βραβευθείς, όμως παρ’ όλες τις συνομολογήσεις του στα ακροατήρια των βραβεύσεων, και όχι μόνο, συντάσσεται με το ευρωπαϊκό ιδεώδες, όταν στη νοητική του σφαίρα είναι η άρνηση πληρωμής για να δικαιολογηθεί το «μπαταχτσιλίκι» του δήθεν επονείδιστου χρέους και η θεωρία του «θέλουμε την ευρωζώνη, αλλά όχι τα μνημόνια»; Θυμίζω στους αναγνώστες, πως πριν εκλεγεί ο κ. Τσίπρας, είχε συναντήσει τον κ. Σόιμπλε. Τότε του είχε πει ο κύριος Τσίπρας, ότι ο αντιπολιτευτικός του λόγος και το κυβερνητικό του πρόγραμμα ήταν υπέρ της παραμονής στην Ευρωζώνη, αλλά χωρίς μνημόνια. Τότε ο συνομιλητής του τού αντέτεινε: «Αλέξη. Εύχομαι να μην εκλεγείς, γιατί, αν τυχόν εκλεγείς, θα απογοητεύσεις τους ψηφοφόρους σου, επειδή δεν πρόκειται να τηρήσεις αυτά που υπόσχεσαι».
Θα ήμουν υπερήφανος ως πολίτης αυτής της χώρας, αν έβλεπα ειλικρινή μετάνοια του Έλληνα πρωθυπουργού και όχι την οικονομική λαίλαπα, που ακολούθησε ή την ανίερη συμμαχία που έκανε όχι βέβαια για να..υλοποιήσει το ανύπαρκτο ευρωπαϊκό του όραμα. Όταν η Ελλάδα χαρακτηρίζεται σήμερα παγκοσμίως και από το σύνολο των ευρωπαϊκών θεσμών ως μη κανονική χώρα, τότε ανάλογες βραβεύσεις προκαλούν θυμηδία._
Γράφει ο Όμηρος*
* Ο Όμηρος εκτάκτως σήμερα σχολιάζει την επικαιρότητα
