Αρχίσαμε να υπομένουμε πράξεις, που κηλιδώνουν, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ατομική ασφάλεια και την ήρεμη λειτουργία του κράτους, μέσα στο οποίο ζούμε και δραστηριοποιούμεθα. Πολλά τα αναφανέντα δεινά. Εμείς όμως θα ασχοληθούμε με τις «καταλήψεις».
Η κατάληψη άρχισε σαν ένα κίνημα, αναρχικών αισιόδοξων νεαρών, κινούμενο από την Αριστερά, που το εξέλαβε σαν αποτελεσματικό μέσο «πάλης», κατά του κράτους. Η κατάληξη βέβαια δεν είναι μια ανέξοδη παιδιάστικη αδικοπραξία. Είναι μια καλώς καθοδηγημένη πράξη, με βαθιά πολιτικά αίτια και αποτελέσματα. Λέξη όμως από την νομιμότητα.
Κάποτε στην Ελλάδα δεν ήταν όλα «μπάτε σκύλοι και αλέστε». Ο νόμος ίσχυε και όποιος τον παρέβαινε ήξερε, ότι θα αντιμετωπίσει τη Δικαιοσύνη. Και θα ήξερε ακόμα, πως θα είχε να κάνει και με την αντίδραση του κοινού. Αυτό όμως δεν μας χαρακτήριζε ως φασιστική χώρα. Ή και ακόμα, ως ελλειμματική Δημοκρατία. Απλώς η ισχύουσα Νομολογία, έβαζε κανόνες για την ομαλή συμβίωση των πολιτών. Όποιος τους παραβίαζε, γνώριζε τις συνέπειες.
Από την Αθηναϊκή Δημοκρατία, ως σήμερα, οι κοινωνίες των ανθρώπων, ευημερούσαν, με Δημοκρατικά θεσπισμένους κανόνες. Φυσικά υπήρχαν και εκτροπές και παρανομίες, αλλά «Ουδείς αναμάρτητος».
Με τις καταλήψεις του 1979 η Αριστερά έδωσε στις καταλήψεις τη μορφή «ανώτατης δράσης και πάλης». Έτσι σιγά-σιγά μπήκαν στη ζωή μας. Στην αρχή με τη μορφή ήπιας συμβολικής διαμαρτυρίας. Χωρίς να προκαλούν τον Νόμο. Λίγα καθοδηγούμενα παιδιά έμπαιναν στο Σχολείο και διέκοπταν τα μαθήματα για αρκετές μέρες. Με την επέμβαση της Αστυνομίας, δεν διαπιστώνονταν φθορές ή κλοπές. Τότε τα παιδιά «αθώα» αποχωρούσαν, με την ηρωική συναίσθηση, πως κάτι έκαναν. Κατάλαβαν τη δύναμή τους. Να τα βάλουν με τους «κακούς» καθηγητές των, με τους «μπάτσους» που (μόνο κακό κάνουν στον κόσμο) και να προκαλέσουν την κοινή γνώμη. Μια κοινή γνώμη που διίστατο. Μερικοί ήσαν αρνητικοί, γιατί τα παιδιά είναι για μάθηση και όχι για κλεφτοπόλεμο. Άλλοι πάλι αφελείς, έπεσαν στη λούμπα της Αριστεράς και έλεγαν: «Έλα μωρέ, παιδιά είναι. Δεν ντρέπονται, να βάζουν την Αστυνομία και να τα αντιμάχονται…» Μ` αυτά και μ` αυτά λίγο τόχεις να πάρουν τα παιδιά αέρα και να κάνουν τα τρελά τους;
Πάντως το μέτρο της Αριστεράς έπιασε καλά. Οι καταλήψεις πολλαπλασιάστηκαν. Έγιναν καθημερινό φαινόμενο. Στο χορό μπήκαν και ρεμπεσκέδες μαθητές, αλλά και άλλα στοιχεία, που δεν άργησαν, που δεν δίστασαν να γίνουν ένοχοι του κοινού Ποινικού Δικαίου, με κλοπές και καταστροφές.
Η κατάληψη έγινε πια ισχυρό όργανο πάλης και όσο πήγαινε έπαιρνε στα φανερά και τον καλυμμένο ως τώρα σκοπό και επιδίωξή της. Φωτιά και τσεκούρι, όπου γινόταν. Καταστροφές Αρχείων και Διδακτικών Οργάνων των Σχολείων ή άλλων Δημοσίων χώρων. Δεν άφηναν τίποτα όρθιο. Καθίσματα, πίνακες, θρανία, βιβλιοθήκες. Όλα γης Μαδιάμ. Σε όποιον Δημόσιο χώρο και κυρίως στα Πανεπιστήμια. Οικτρό βάψιμο των τοίχων. Συνθήματα άκρως αντιδημοκρατικά και χυδαία. Έκφραση βαθιάς ψυχανωμαλίας. Και πιο πέρα προπηλακισμοί κατά καθηγητών. Επιθέσεις κατά δασκάλων. Χειροδικίες. Κτίσιμο των καθηγητών στα γραφεία τους κ.ά. Ροπαλοφόροι να σπάνε και να καίνε με Νερωνικό μένος, ό,τι εύρισκαν μπροστά τους. Πρόσφατο επεισόδιο με τον Καθηγητή Πανεπιστημίου κ. Συρίγο, που έγινε θύμα άγριου ξυλοδαρμού από μαινόμενους καταληψίες. Ευτυχώς, παρακείμενοι φοιτητές, προσέτρεξαν και γλύτωσαν τον καθηγητή, από το αμόκ των καταληψιών. Τον πήγαν αμέσως στο Νοσοκομείο, από όπου και έφυγε με δέκα ράμματα μόνο στο κεφάλι. Αν δεν έγινε η ζωή μας ζούγκλα, τότε τι έγινε;
Το κακό παράγινε. Καταλαμβάνουν αστικά λεωφορεία και τρόλεϊ και τα καίνε. Κι αμέσως ξαναγυρίζουν στο Πολυτεχνείο και με τη βοήθεια του ασύλου τη γλιτώνουν.
Η πιο όμορφη περιοχή, τα Εξάρχεια, όπου ευωδίαζαν οι γαζίες στο σπίτι του Μυριβήλη και όπου το μικρό της πλατειάκι, στέκι των φοιτητών μιας άλλης εποχής, υφίσταται την πιο παράλογη κατάληψη κακοποιών. Άντρον κατασκευής όπλων. Κανείς μετά το σούρουπο δεν μπορεί να περάσει από κεί. Το κράτος αδιαφορεί. Ένας παράδεισος, που κατάντησε κόλαση.
Αυτή είναι η ιστορία των καταλήψεων. Σίγουρα περιμένουμε και χειρότερα.
Του Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου
