Θα πουν κάποιοι: μα την εξωτερική πολιτική την ασκεί ο ΥΠΕΞ και κανείς άλλος. Αλήθεια, ποιος εμπιστεύεται τους υπουργούς του Καμμένου και του Τσίπρα;

Λέει ο Θουκυδίδης : «μολονότι μόνο λίγοι μπορούν να σχεδιάσουν μια πολιτική, ωστόσο όλοι είμαστε ικανοί να εκφέρουμε κρίση γι’ αυτήν». Πρακτικά σημαίνει ότι δεν μπορούμε όλοι να κυβερνάμε, αλλά όλοι μπορούμε να κρίνουμε μια κυβέρνηση και την πολιτική της.

«Την ημέρα των εκλογών - γράφει από τη Νέα Υόρκη ο οικονομολόγος και φίλος Σπύρος Στάλιας, παλιός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου και διευθύνων σύμβουλος τότε στο λιμάνι του Πειραιά - ο λαός δεν νομιμοποιεί μόνον τη νέα Κυβέρνηση, αλλά κρίνει, επιβραβεύει ή απορρίπτει την Κυβέρνηση που λογοδοτεί για τα πεπραγμένα της.

Η πεμπτουσία της Δημοκρατίας είναι, ότι εκείνη τη μέρα ο λαός, με ειρηνικό τρόπο, μπορεί να απαλλαγεί από μια πολιτική και να επιλέξει μια άλλη. Έτσι ολοκληρώνεται η Δημοκρατία.

Έτσι την ημέρα των εκλογών κατά Καρλ Πόπερ οι πολίτες είναι οιονεί ένορκοι».

Πολλοί αναλογίζονται αν έχουμε ή δεν έχουμε Δημοκρατία.

Δημοκρατία δεν είναι μια λεκτική κι ανέξοδη ισχύς, δύναμη του Δήμου αλλά η λαϊκή κυριαρχία.

Αυτό σημαίνει ένα αμφίδρομο σεβασμό ανάμεσα στη διοίκηση και στους πολίτες αλλά και διαρκής υλοποίηση ,πραγμάτωση των υποχρεώσεών της προς τους πολίτες σ’ όλο το φάσμα άρα και στο οικονομικό.

Πού να φαντασθεί τότε ο Κλεισθένης , ο Σόλωνας κι ο Περικλής ότι ο Τσίπρας, οι τράπεζες και η Ε.Ε. επικαλούμενοι τη δημοκρατία θα βουτούν περιουσίες, σπίτια και καταθέσεις του κοσμάκη;

Πού να φαντασθούν ότι οι Έλληνες θα ευνουχίζονταν 2.500 χρόνια μετά, καταργώντας το νόμισμα που τους ξελάσπωνε σε κάθε περίσταση, το δικό τους νόμισμα για να πάνε σε δανεικό;

Να σημειωθεί ότι το ευρώ που έχουμε στην τσέπη μας, παράγεται απ’ το τίποτα - πληκτρολογώντας κάποια επιπλέον μηδενικά στον υπολογιστή – αποκλειστικά απ’ την ιδιωτική Ε.Κ.Τ. και δανείζεται ως χρεόγραφο μέσω των τραπεζών στα κράτη.

Τα κράτη πρέπει να το επιστρέψουν και με τόκο. Έτσι το δημόσιο χρέος από 145 δισ. το 2001 έγινε 300 δισ. το 2009 .Έτσι υπερχρεώθηκαν οι συνιστώσες την Ε.Ε. χώρες, φεσώθηκαν και τρίζει ολάκερο το οικοδόμημα.

Όλοι καμαρώνουμε για το ευρώ, μα μ’ αυτό θα μας τα πάρουν όλα! Σ’ ένα κράτος με ευρώ δεν ισχύει η Δημοκρατία που ξέραμε γιατί άλλα επιτάσσει το ευρωσύστημα.

Εκλογές γίνονται αλλά δεν μπορείς - δεδομένου ότι προπαγανδίζεται πρωί, μεσημέρι, βράδυ - να απαλλαγείς από τις πολιτικές που το σύστημα υποδεικνύει.

«Το σύστημα είναι «θεϊκό», «αιώνιο και αμετάβλητο» , «νόμος» στο κράτος που αλώθηκε για πάντα.

Οι πολιτικές δεν έχουν να κάνουν με τη βούληση των πολιτών, αλλά με το κατά πόσο αργά ή γρήγορα οι πολίτες εθελούσια προσαρμόζονται , υπακούουν στις επιταγές του συστήματος ,στις «μεταρρυθμίσεις». Κάθε παρεμπόδιση ή παρεκτροπή τιμωρείται!

Μ’ αυτό το ντετερμινιστικό σύστημα ο άνθρωπος δεν μπορεί να επέμβει στην Ιστορία.

Άλλωστε το σύστημα του ευρώ έχει τη δική του ιεραρχία τα δικά του δόγματα.

Στην 1η βαθμίδα της εξουσίας υπάρχουν οι τραπεζίτες και οι κάτοχοι κεφαλαίων που καθορίζουν την ποσότητα του χρήματος, τη νομισματική πολιτική και τη συναλλαγματική πολιτική. Η διαφύλαξη της αξίας του χρήματος και των κεφαλαίων είναι το μέγιστο μέλημα του συστήματος και η διαχείρισή του είναι πέρα απ’το λαό. Εξ αντικείμενου αν κάποιος σου καθορίζει τα οικονομικά, σου έχει πάρει την ζωή, σε διοικεί.

Στη 2η βαθμίδα της εξουσίας είναι η γραφειοκρατία των Βρυξελλών που παρακολουθεί μαζί με τους κεντρικούς τραπεζίτες τη δημοσιονομική πολιτική, αφού το κράτος είναι ένας απλός πελάτης των τραπεζών όπως ο κάθε πολίτης και η κάθε επιχείρηση. Και αυτή είναι πέραν του ελέγχου του λαού και δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα, όπως και οι τραπεζίτες, παρά μόνο στον εαυτό της.

Στην 3η βαθμίδα είναι οι Κυβερνήσεις που καθήκον τους είναι να ασκούν την εισοδηματική πολιτική με φοροεπιδρομές και ελαχιστοποιημένες παροχές. Τα μεροκάματα πάντα χαμηλά και ευέλικτα, ώστε η αγορά εργασίας να είναι σε «ισορροπία».

Όταν ψηφίζουμε στο κράτος του ευρώ ψηφίζουμε για μια κυβέρνηση που θα ακολουθεί τις εντολές των Τραπεζιτών και των Γραφειοκρατών.

Έτσι κατάντησαν όλοι οι πολιτικοί υπάλληλοι ξένων και ντόπιων συμφερόντων, φιλοτομαριστές και διεφθαρμένοι.

Στην 4η βαθμίδα της εξουσίας είναι οι επιχειρηματίες που τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση γιατί με χαμηλά μεροκάματα θα αυξήσουν πρόσκαιρα τα κέρδη τους, οι μεγάλοι ηλίθιοι του συστήματος.

Τέλος στην πέμπτη βαθμίδα είναι άνθρωποι των ΜΜΕ «υπάλληλοι» της άρχουσας ιδεολογίας «κυβερνήσεων» και τραπεζών.

Με δεδομένα τα δόγματα του συστήματος και η Δικαιοσύνη πρέπει να εκφράζει το σύστημα. Με βάση τη νομοθεσία - διαλύεται το κράτος πρόνοιας, μειώνονται οι κρατικές δαπάνες, διαλύεται η αγορά εργασίας, οι τράπεζες μένουν στο απυρόβλητο (με τον νόμο του αναβαλλόμενου φόρου ,δεν πληρώνουν καν φόρους). Να γιατί ξεπουλιέται η Ελλάδα, διαλύεται η αγορά εργασίας, παίρνουν τα σπίτια ενώ οι δικαστές τρέχουν να σώσουν το τομάρι τους.

Όλα μπορεί να αλλάξουν ,ένα όμως μένει αμετάβλητο: η αξία του χρήματος, το ακριβό ευρώ δηλαδή και τα χρέη».

Θα γίνουμε κολίγοι στα «σοβιέτ» των τραπεζών; Το πλέον πιθανόν!

Ακόμη και η Εκκλησία υπαλληλοποιημένη εδώ και 10ετίες, δίνει διαβεβαίωση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον Καίσαρα δηλαδή (η ηγεσία κατά την εκλογή), στις δε χειροτονίες νέων κληρικών δίνουν λογαριασμό στην τρόικα. Ισχύει η αναλογία 1/5 αποχωρήσεις. Απαίτησε κι απαλλάχθηκε, όπως κι άλλοι απ’ τον ΕΝΦΙΑ ,ουδέν όμως έπραξε για τα μέλη.

Έτσι η παγκοσμιοποίηση υπερκαλύπτει τα πάντα “στηριζόμενη σε μια οικονομία του φόβου και της παρακμής. Το παγκόσμιο κεφάλαιο, πατρίδα δεν έχει αλλά επιλέγει σήμερα τις ΗΠΑ γιατί με τις 1000 βάσεις της επηρεάζει ανάλογα δεκάδες κυβερνήσεις”. (K.Λάμπος)

Εμείς όμως έχουμε πατρίδα, νιώθουμε ότι παίζονται πολλά και είμαστε εδώ, όπως θα ’μαστε και μετά…

Να πώς εξηγούνται και οι πολλές απουσίες απ’ τη διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη.

Θεωρώ όμως βέβαιο ότι οι «μισθοφόροι» επιστήμονες δεν θα ’ναι για πάντα δεδομένοι στο σύστημα.

Γεννιέται τέλος ένα ερώτημα. Στο βίαιο καπιταλισμό του ευρώ, πώς θ’ απαντήσουμε;

Καλό βόλι και καλή ξαστεριά αμίγκος.

* Ο Πέτρος Ιωάννου ήταν καθηγητής, υποψ. βουλευτής με το Ε.Πα.Μ. τώρα δε ραδ. παραγωγός