Α. Ο εκλεγμένος από τον λαό ηγέτης έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να παίρνει αποφάσεις για την επίλυση των προβλημάτων της χώρας του, αποφάσεις που εν καιρώ θα αξιολογηθούν και θα κριθούν από τους πολίτες. Και έχει το δικαίωμα αυτό και την υποχρέωση αυτή κυρίως ο ηγέτης που εκλέχθηκε πρόσφατα, και μάλιστα για να λύσει συγκεκριμένο σοβαρό πρόβλημα που δεν είχαν λύσει οι προηγούμενοι ηγέτες. Ο ηγέτης αυτός δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να ρωτήσει τον λαό του, λίγους μήνες μετά την εκλογή του, για το πώς θα λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα και δεν πρέπει να καταφεύγει σε πολλαπλώς επικίνδυνες πολιτικές ενέργειες, που βάζουν σε δίλημμα και δοκιμασία την πολιτική συνείδηση των πολιτών. Δηλαδή δεν προτείνει διενέργεια δημοψηφίσματος μέσα σε πολύ λίγο χρόνο και μάλιστα με μόνο δηλωμένο στόχο την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της χώρας. Δικαιολογείται άραγε πολιτικά και νομικά τέτοιου είδους δημοψήφισμα ; Και ,κυρίως, ο ηγέτης αυτός δεν καβαλάει το άλογο του δον Κιχώτη δηλώνοντας ,προτού λύσει τα προβλήματα της χώρας του, ότι οραματίζεται να γίνει ο αναμορφωτής ολόκληρης της Ευρώπης.
Ο εκλεγμένος ηγέτης σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είναι και να ενεργεί όπως ο Περικλής, ο οποίος, κατά τον ιστορικό Θουκυδίδη «δυνατός ων τω τε αξιώματι και τη γνώμη κατείχε το πλήθος ελευθέρως και ουκ ήγετο μάλλον υπ’αυτού ή αυτός ήγε».
Β. Υποστηρίχτηκε στη διάρκεια της μέχρι τώρα διαπραγματευτικής διαδικασίας ότι η μη αποδοχή από τους εταίρους των θέσεων της χώρας μας συνιστά αντιδημοκρατική συμπεριφορά, ότι δεν σέβονται οι εταίροι την βούληση του ελληνικού λαού και δεν κατανοούν την προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να ανταποκριθεί θετικά στη βούληση του λαού της. Θεωρώ ότι η άποψη αυτή δεν αποτελεί ισχυρό λογικό επιχείρημα. Η εκφρασμένη στις εκλογές βούληση του ελληνικού λαού δημιουργεί βέβαια υποχρέωση στην ελληνική κυβέρνηση να επιδιώξει την υλοποίησή της, δεν αποτελεί όμως βούληση του συνόλου των λαών της Ε.Ε. και της ευρωζώνης και συνεπώς δε δημιουργεί δημοκρατική υποχρέωση στους ηγέτες της να την αποδεχτούν στο σύνολο της.
Επομένως η άποψη περί μη σεβασμού της δημοκρατίας από τους ηγέτες της Ε.Ε. μπορεί να βρει αποδέκτη το θυμικό των Ελλήνων ,όχι όμως και τη λογική τους.
Γ. Υποστηρίχτηκε επίσης έντονα ότι η μαχητικότητα και η επιμονή της κυβέρνησής μας στη διαπραγματευτική διαδικασία να πετύχει επωφελή λύση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας επανέφερε στη χώρα την εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια, η οποία με την τακτική των προηγούμενων κυβερνήσεων να ενδίδουν και να συμφωνούν αμέσως σε όλα, με την τακτική του « γες μεν» είχε απομειωθεί ή και απολεσθεί.
Επ’αυτού θεωρώ πρώτα ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν ενδοτικές και ότι και εκείνες διαπραγματεύτηκαν και προσπάθησαν πράγματι να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα της χώρας στα πλαίσια της Ε.Ε. και των άλλων θεσμών. Έπειτα ότι η μαχητικότητα της τωρινής κυβέρνησης προκάλεσε πράγματι στους Έλληνες αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας. Ωστόσο και στην περίπτωση αυτή η υπερβολή και η υπέρβαση κάποιων ορίων δημιουργεί τον κίνδυνο να περιέλθουμε στην αντίθετη από την επιδιωκόμενη κατάσταση. Σε μία διαπραγμάτευση χρειάζεται προσχώρηση στο ρεαλισμό και από τις δύο πλευρές και λαϊκίστικες κραυγές του τύπου θα γίνει κούγκι και ότι επί 23 αιώνες οι Έλληνες δεν φοβηθήκαμε κανέναν ή του τύπου τράβα το σκοινί, και ας σπάσει, οδηγούν σε αρνητικές καταστάσεις, στοιχεία των οποίων άρχισαν δυστυχώς να εμφανίζονται. Η λαϊκή θυμοσοφία , για να χαρακτηρίσει αρνητικά τον κακό και αναξιοπρεπή οφειλέτη, με πολλή ειρωνεία τον βάζει να λέει προς τον δανειστή του « σου χρωστάω, δε μου χρωστάς ,άσε με ήσυχο».Με τη σκέψη ότι και στην περίπτωσή μας τα όρια ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την αναξιοπρέπεια δεν χαράσσονται εύκολα, δε θέλω βέβαια να πω ότι η χώρα μας φέρθηκε όπως ο εν λόγω κακός οφειλέτης ,αλλά θέλω να πω ότι δεν πρέπει ποτέ να φτάσει στη θέση αυτή. Φοβούμαι ότι τότε οι δανειστές εταίροι μας θα μας απαντήσουν με τον τρόπο τους πιθανότατα με τους στίχους του γνωστού τραγουδιού «μου χρωστάς , δε σου χρωστάω, έχε γεια , σε χαιρετάω».
Δ. Πέρα από τα σχόλια που προηγήθηκαν και όσα άλλα θα μπορούσε κανείς να κάνει, πρέπει βέβαια να διατυπωθεί και συγκεκριμένη θέση για το επικείμενο δημοψήφισμα. Θεωρώ λοιπόν ότι, εδώ που έφτασαν τα πράγματα, η προτίμηση και η επιλογή του «ναι» είναι η «μη χείρων» απάντηση στο δίλημμα που βάζει το δημοψήφισμα. «Δυοίν γαρ κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον» ( από δυο κακά που έχουμε μπροστά μας το λιγότερο κακό είναι το καλύτερο). Θεωρώ επίσης ότι σε περίπτωση πλειοψήφησης του «ναι» δεν είναι απαραίτητο ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση να παραιτηθούν και ότι πάντως δεν πρέπει να γίνουν νέες εκλογές.
Λάρισα 2.7.2015
Θωμάς Αστ. Τσέτσιλας
