Του Κων/νου Τσιρονίκου
Το δημοψήφισμα έγινε, ο λαός απεφάνθη, δεν μένει πια η ουσιαστική ερμηνεία του αποτελέσματος από τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των θεσμών και ιδιαίτερα εκείνων που παρατύπως καθοδηγούν αυτήν.
Και ποια είναι η αντικειμενική του ερμηνεία; Ότι ο ελληνικός λαός ναι μεν επιθυμεί την ύπαρξή του στο χώρο της ευρωπαϊκής οικογένειας, όχι όμως με μέτρα ύφεσης και ανεργίας, που οδηγούν από το κακό στο χειρότερο. Παρά μόνον με ανάπτυξη. Η οποία θα φέρει δουλειές και θα ενισχύσει τα έσοδα του κράτους. Αυτό θέλει ο λαός μας και οι λαοί του ευρωπαϊκού νότου. Αλλά και τον βορρά, γιατί η επιδημία της ύφεσης και ανεργίας απλώνεται παντού, μηδέ εξαιρουμένης και της φερόμενης ως ηγέτιδας χώρας της Ενωσης Γερμανίας.
Νομίζω, ότι προς αυτήν την κατεύθυνση, της ανάπτυξης και της προόδου πρέπει να οδηγούν οι αξίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ο πολιτισμός της και η δημοκρατία της. Που υπαγορεύουν την αλληλεγγύη και κυρίως το δικαίωμα της εργασίας για όλους τους λαούς της Ενωσης. Γιατί - να το πούμε καθαρά - Ευρώπη και ανεργία δεν πάνε μαζί. Δεν ταιριάζουν σε μια οικογένεια αναπτυγμένων κρατών. Σ΄ ένα μέλος της, όπως η Ελλάδα, με εκατομμύρια ανέργους. Βουτηγμένη στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Αυτό αποτελεί ντροπή για τους θεσμούς και τους ηγέτες της. Είναι πλήγμα για το κύρος και την εικόνα της στο εξωτερικό. Αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν και όχι προς μίμηση. Αφού εμμένει σε πολιτικές οικονομικού μαρασμού και φτώχειας των λαών της.
Γι΄ αυτό, λοιπόν, πρέπει ν΄ αλλάξει, και μάλιστα πολύ γρήγορα. Πριν διαρραγεί ο συμπαγής της χαρακτήρας και επέλθει η κατάρρευσή της. Κι αυτό θα γίνει, αν εγκαταλείψει τη σκληράδα της. Αν κοιτάξει, σαν μάνα, όλα τα παιδιά της. Μεταβάλλοντας απ΄ άκρη σ΄ άκρη την Ευρωπαϊκή Ενωση σ΄ ένα διαρκές και μόνιμο εργοτάξιο, που θα μηδενίζει την ανεργία και θ΄ αποτελεί πρότυπο ανάπτυξης και για τον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτό πρέπει να προσέξει και αυτό πρέπει να κάνει. Και μάλιστα πολύ γρήγορα. Τώρα, χωρίς καθυστέρηση, αν θέλει να προλάβει το σπάσιμο των κρίκων της και τη διάλυσή της. Γιατί κάποιοι έχουν αδυνατίσει, τόσο πολύ που είναι έτοιμοι να διαρραγούν. Ένα μπαμ περιμένουν για να επέλθει το μοιραίο...
Η κατάσταση αυτή είναι απολύτως ορατή. Με τους λαούς του νότου να βράζουν από αγανάκτηση και απελπισία. Γι΄ αυτό λοιπόν κύριοι των θεσμών και των παράτυπων καθοδηγητών σας γρηγορείτε. Γιατί ήγγικεν η ώρα της αλήθειας. Της κρίσεως των μέχρι τώρα πεπραγμένων σας. Των διαλυτικών για την περαιτέρω πορεία της ένωσης. Γιατί οι λαοί δεν μπορούν να υποφέρουν άλλο το άδικο της ανεργίας και της φτώχειας.
Και μην μας πείτε πως δεν γνωρίζετε, το πώς μπορεί να γίνει η αντίστροφη πορεία. Η πορεία της ανάπτυξης και της προόδου. Ασφαλώς με χρήματα. Που θα τσακίσουν και θα μηδενίσουν την ανεργία. Και θα φέρουν δουλειές σ΄ όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Κι αυτά θα βρεθούν απ΄ αυτά που έχετε και απ΄αυτά που μπορείτε να κόψετε. Αυτό μην το φοβάσθε. Καλό θα μας κάνει και όχι κακό. Γιατί έτσι το ευρώ θα γίνει λιγότερο σκληρό, έναντι του δολαρίου και θα βοηθήσει πολλούς κλάδους της οικονομίας. Αυτά λοιπόν τα χρήματα πρέπει να διαθέσετε για την ανάπτυξη των οικονομιών των κρατών της ένωσης. Χτυπώντας έτσι στην καρδιά της τη μάστιγα της ανεργίας. Κι αυτό το χτύπημα πρέπει να είναι συντριπτικό. Γιατί τότε μόνο θα είναι θετικό, όταν δεν θα υπάρχει ούτε ένας Ευρωπαίος πολίτης άνεργος.
Αυτό, κύριοι πρέπει να είναι το βασικό σας μέλημα. Γιατί, μόνο αυτό μπορεί να κατοχυρώσει τη διαχρονική ύπαρξη της ενώσεως. Την αλυσίδα της οποίας θα υπερασπίζονται σθεναρά οι λαοί της. Γιατί τότε μόνον θα τη νιώθουν σαν σπίτι τους, σαν οικογένειά τους, σαν μάνα τους.
Αυτήν την Ευρώπη επιβάλλεται να ονειρεύεστε. Και όχι αυτήν του Σλόιμπερ και της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης Γερμανίας. Γι΄ αυτό, λοιπόν κύριοι των θεσμών εκσυγχρονισθείτε και καταλάβετέ το ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν αξίζουν τέτοια τύχη: ανεργίας και φτώχειας. Αλλά δουλειάς και ανάπτυξης σ΄ όλο το εύρος της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Κι αυτό σημαίνει κανένας Ευρωπαίος πολίτης άνεργος.
Αυτό ακριβώς είναι και το μήνυμα του ελληνικού δημοψηφίσματος: Δουλειάς και ανάπτυξης και όχι άλλα μέτρα ανεργίας και φτώχειας. Κι αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι θεσμοί της Ευρώπης και οι φερόμενοι ως καθοδηγητές της. Για να μην καταγραφούν από την ιστορία, ως υπεύθυνοι της κατάρρευσης ενός οράματος κοινωνικής και οικονομικής δικαιοσύνης των λαών της.
