Του Χρήστου Τσαντήλα
ΝΑΤΑ και πάλι. Στα δύσκολα, το ρίχνουμε στην εκλογολογία. Έχει πολλά «μαξιλάρια», για να ξεφεύγει όταν ζορίζεται, το πολιτικό σύστημα. Σ’ αυτό, δεν μπορούν να μας κάνουν καλά οι δανειστές. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Το να αυτοκτονούμε, είναι προνόμιο αποκλειστικά δικό μας. Το κατοχυρώσαμε από αιώνες. Γι’ αυτό, αλλά και άλλα πολλά, είναι αλήθεια ότι οι δανειστές δεν τρέφουν καμία εμπιστοσύνη όχι μόνο προς την κυβέρνηση, αλλά και προς τη χώρα συνολικά...
ΓΙΑΤΙ όμως εκλογές; Μπορείς να στήσεις εκλογές σε περίοδο φθινοπωρινής φοροκαταιγίδας; Εν μέσω ληστρικής επιδρομής, σε όλα τα μέτωπα, σε βάρος όλων των κοινωνικών τάξεων; Τι ακριβώς μπορείς να πεις στον κόσμο; Ελάτε να με ψηφίσετε πάλι για να μπορέσω να εφαρμόσω τις εντολές των τροϊκανών; Πού μπορείς να πας, τη στιγμή που οι προϋπολογισμοί εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, αλλάζουν και πάλι, από τις επερχόμενες αλλαγές στο εργασιακό, από την αποδόμηση του ασφαλιστικού και τα άλλα σκληρά μέτρα της δεύτερης δόσης του τρίτου και φαρμακερού μνημονίου (της Αριστεράς) που έρχονται.
«ΔΕΝ συμφέρουν τη χώρα οι εκλογές», λένε οι της αντιπολίτευσης, αλλά και η κυβέρνηση τις εξόρκιζε. Αποκρύπτουν όμως αμφότεροι την αλήθεια. Δεν είναι βεβαίως που νοιάζονται για το αν συμφέρουν ή όχι τη χώρα. Σιγά... Και αυτό το έχουν καταλάβει πολύ καλά οι πολίτες. Είναι πρωτίστως για την ανυπαρξία προεκλογικού λόγου. Τι θα έλεγε για παράδειγμα ο Τσίπρας, ποιες υποσχέσεις θα έδινε; Ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ; Ή ότι θα σκίσει τα μνημόνια, τρομάρα του, που τον... έσκισαν αυτά; Ότι θα επαναφέρει τις συντάξεις του κόσμου που τις έκλεψαν κυριολεκτικά, ότι θα καταργήσει με ένα νόμο όλες τις αδικίες, ότι θα επαναφέρει τις συλλογικές συμβάσεις και θα δώσει πίσω τα Δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων στο δημόσιο; Ή ότι θα βαράει τα νταούλια και θα χορεύουν αυτή τη φορά οι αγορές; Με τι μούτρα θα βγει να τα πει αυτά;
ΜΟΥΤΡΑ όμως, και προεκλογικό λόγο, δεν μπορεί να έχουν και οι (της αντιπολίτευσης) προηγούμενοι (συν)κυβερνήτες. Τι να πουν κι αυτοί, που επί των ημερών τους χάθηκαν όλα τα παραπάνω και συνέβησαν στον τόπο τόσα δεινά όσα δεν έγιναν μαζί, από τη μεταπολίτευση και μετά; Τι να υποσχεθούν και αυτοί; Μήπως τα Ζάππεια, του Σαμαρά, ή μήπως τα χαράτσια του Βενιζέλου; Μπορούν να βρουν εργασία σε ένα εκατομμύριο νέους, και σε χιλιάδες απολυμένους που έμειναν άνεργοι επί των ημερών τους; Ή μπορούν να υποσχεθούν επαναλειτουργία των μισών επιχειρήσεων της Ελλάδας που στις μέρες τους έβαλαν λουκέτο;
ΕΙΝΑΙ πολύ σκληρή η πραγματικότητα για τα κόμματα εξουσίας. Και δεν είναι μικρό πράγμα, να μην έχεις προεκλογικό λόγο. Είναι καταστροφή για τη χώρα να μην διαθέτει αξιόπιστο πολιτικό κεφάλαιο, να μην υπάρχει ούτε ένα σημάδι ελπίδας στον ορίζοντα. Με τους δανειστές λοιπόν να κάνουν τη δουλειά τους, (μόνο οι Γερμανοί κέρδισαν από την Ελλάδα και το χρέος της, από τόκους, από το 2010 μέχρι σήμερα, 100 δισ. ευρώ!), ο πολιτικός κόσμος της χώρας κινείται σε διαθέσεις προεκλογικής πορείας, με τους αρχηγούς και τα βολεμένα στελέχη να προβαίνουν σε παλικαρισμούς στα κανάλια, ενώ στην πραγματικότητα τα κόμματα εξουσίας τρέμουν όπως ο διάολος το λιβάνι, τις εκλογές. Αυτό που θα μετρήσει δυστυχώς στο τέλος και αυτής της δημοκρατικής διαδρομής, θα είναι πόσο υψηλός θα είναι ο λογαριασμός που θα πληρώσει και πάλι ο λαός.
ΜΟΝΟ μια περίπτωση μου έλεγε φίλος, θα οδηγούσε τη χώρα ξανά σε εκλογές. Να συνεχιστεί το ίδιο μοντέλο, δηλαδή η τέχνη της εγκατάλειψης της εξουσίας, κάτι που συνέβη στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Σ’ αυτό λένε πολλοί γιατί να διαφέρει ο τελευταίος πρωθυπουργός;
