Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Στην λογική του «χρήμα να έρθει και όπως νάναι, βασιζόμενη σε ρητά του τύπου «όσο περισσότερες περικοπές και καταργήσεις οργανισμών, τόσο καλύτερα στην Οικονομία», η κυβέρνηση προχωρά ολοταχώς το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων, πιστεύοντας πως με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλιστεί η ποθητή ευημερία. Την ίδια στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας ζητά δημοψήφισμα για την ΔΕΗ και ο πρωθυπουργός χαρακτηρίζει «αστείους» τους ισχυρισμούς ότι η κυβέρνησή του ξεπουλά τα πάντα, αυτό που φαίνεται δεν είναι παρά ένα ατέλειωτο παζάρι των ελληνικών φιλέτων και αν όχι το ξεπούλημα, τουλάχιστον η παράδοση τους άνευ όρων. Οι ξένοι επενδυτές δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερη ευκαιρία από το να επενδύσουν σε μια χώρα που λόγω ένδειας προσφέρει τη γη και τις ομορφιές της σε χαμηλές τιμές, κάνοντας το παζάρι να γίνεται με εξευτελιστικούς όρους. Όσο και να φωνάζει ο πρωθυπουργός ότι από αυτή την αγοραπωλησία θα επέλθει ανάπτυξη, αυτή δεν αναμένεται παρά τις διαβεβαιώσεις ότι τα παζάρια γίνονται με ευνοϊκές για την χώρα προϋποθέσεις. Για να το σκεφτούμε αυτό: οι νέες θέσεις εργασίας που θα προκύψουν από τις επενδύσεις, τι μισθούς θα προσφέρουν; Δέστε τι γίνεται στο Κατάρ: εκεί οι εργάτες εξαθλιωμένοι στοιβάζονται στα βρώμικα καταλύματα για ένα κομμάτι ψωμί. Γιατί, για παράδειγμα να μην συμβεί το ίδιο και εδώ αφού το φτηνό εργατικό δυναμικό και οι επενδύσεις με το μικρότερο δυνατό κόστος προέχουν; Θα μου πείτε, άλλες οι συνθήκες στο Κατάρ, άλλες εδώ… Ναι αλλά και εδώ υπάρχουν στρατιές ανέργων, έτοιμων να προσφέρουν εργασία για λίγα ευρώ…. Και τελικά, ποια η διαφορά όταν το ζήτημα της ανεργίας όχι απλά δεν αντιμετωπίζεται, αλλά με την κατά περίσταση χαμηλά αμειβόμενη εργασία προστίθενται και νέοι υποψήφιοι άνεργοι, από την στιγμή που η όποια επένδυση κάποια στιγμή θα κάνει και τις επιπρόσθετες περικοπές; Υπάρχει διαφορά με τους ξένους εργάτες και στην χώρα μας που για πολύ λίγα μαζεύουν την συγκομιδή από τα χωράφια και ζουν σε παραπήγματα; Όχι καμία διαφορά δεν υπάρχει. Στην Ελλάδα, οι μισθοί μειώθηκαν κατά σχεδόν 35% και η ανεργία αυξήθηκε στο 28% ανάμεσα στο 2008 και το τέλος του 2013. Κι όμως, οι δαπάνες κοινωνικής προστασίας μειώθηκαν περισσότερο από 12% από το 2008. Αναπόφευκτα, η φτώχεια στην Ελλάδα σκαρφάλωσε σε ένα ιστορικά υψηλό επίπεδο, που υπερβαίνει το 35% του πληθυσμού το 2013, προκαλώντας έντονη ανθρώπινη δυστυχία καθώς πολλές οικογένειες δεν μπορούν να καλύψουν βασικές βιοτικές ανάγκες. Διαβάζει άραγε αυτά τα στοιχεία ποτέ ο πρωθυπουργός όταν φτιάχνει τους λόγους του που μιλούν για ανάπτυξη; Μπαίνει στην θέση της μέσης ελληνικής οικογένεια που λιμοκτονεί από τις σαρωτικές περικοπές ή αυτό που μετρά στο τέλος είναι αν οι Κινέζοι και οι Σαουδάραβες θα φέρουν τις επιχειρήσεις τους εδώ, γιατί πολύ απλά τους συμφέρει και ο πρωθυπουργός το μεταφράζει ότι αγαπούν την χώρα; Μήπως εξαρχής ο κος Σαμαράς γνωρίζει την αλήθεια και ψάχνει να αγκιστρωθεί στις επιδερμικές επενδύσεις των ξένων κεφαλαίων στην Ελλάδα; Οι Κινέζοι, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν να βρουν αυτήν περίοδο πιο φτηνή χώρα - μέλος της ΕΕ με κομβικό γεωγραφικό ρόλο για να προωθήσουν τα προϊόντα τους. Το ίδιο και οι επενδυτές από το Κατάρ και την Σαουδική Αραβία. Την ίδια στιγμή, το μέλλον της χώρας παραμένει άγνωστο. Σύμφωνα με διαθέσιμα στοιχεία , η ελληνική οικονομία, κινήθηκε για τρεις δεκαετίες σε μια διαδικασία εγκαθίδρυσης και τελικά κατάρρευσης μιας ασθενούς τεχνολογικά και καινοτομικά παραγωγικής βάσης και ενός ιδιότυπου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Το 2010, οι άνεργοι ανέρχονταν σε 628.000 άτομα. Το 2011, ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 877.000 άτομα και το 2012 η εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έκανε λόγο για ανεργία 952.000 ατόμων, ενώ του ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ για 1.200.000 ατόμων (24%). Και αυτά τα στοιχεία τα αγνοεί ο πρωθυπουργός ή μήπως νομίζει ότι ξεπουλώντας τα πάντα θα πέσει το ποσοστό ανεργίας; Αλλά ξέχασα, εδώ η απάντηση είναι άμεση: όλοι μας «απογοητευόμαστε» που η κυβέρνηση Σαμαρά κάνει βήματα προόδου, όλοι είμαστε «εγκάθετοι» που θέλουμε και ευχόμαστε να μην πετύχει η κυβέρνηση στο έργο της. Δεν θέλουμε την ανάπτυξη, όπως χαρακτηριστικά λέει ο κος Σαμαράς. Και από το πολύ το πες-πες, τείνουμε να το πιστέψουμε. Αλλά πάνω απ΄όλα να μετανιώσουμε που δεν αναγνωρίζουμε τα όσο-όσο παζάρια της κυβέρνησής του με τους ξένους επενδυτές. Εμείς που είμαστε αντίθετοι στις βιαστικές αγοραπωλησίες. Τείνουμε να πιστέψουμε πως είμαστε υπεύθυνοι που τα φθηνά παζάρια θα ματαιωθούν. Τουλάχιστον εμείς όμως έχουμε συναίσθηση των ευθυνών μας.