Του Κων. Τσιάρα, βουλευτή Καρδίτσας της Ν.Δ.
Κοινή συνισταμένη του προγραμματικού λόγου των πολιτικών κομμάτων δεν είναι πλέον άλλη από την έξοδο της πατρίδας από το πρόγραμμα δημοσιονομικής σταθερότητας, το «μνημόνιο». Ένας πολυπόθητος στόχος, ώστε η χώρα να αφήσει πίσω τις πολιτικές της στραγγαλιστικής λιτότητας και της ύφεσης και να σταθεί οικονομικά και κοινωνικά στα πόδια της. Και αυτό ακούγεται ευχαρίστα στην ελληνική κοινωνία, η οποία επωμίστηκε όλο το βάρος της εξαετούς οικονομικής κρίσης. Αρκεί αυτή η πολιτική επιδίωξη να μην εξαντλείται σε μια επικοινωνιακή, ψηφοθηρική πολιτική αλλά να βασίζεται σε ένα ρεαλιστικό σχέδιο.
Οι θυσίες του Ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια έχουν πλέον αποδείξει και στο πιο δύσπιστο, πως η οικονομία μας μπορεί να βρει τους ρυθμούς ανάπτυξης, χωρίς την ανάγκη παραγωγής νέων ελλειμμάτων. Βασική προϋπόθεση είναι η συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και η απαραίτητη δημοσιονομική σταθερότητα. Σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, η οποία προσφέρει τους οικονομικούς της πόρους για επενδύσεις και ανάπτυξη, αυτοί οι δυο παράγοντες εξασφαλίζουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών, οι οποίοι θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν την ελληνική οικονομία, ώστε η τελευταία να μην χρειάζεται τα κεφάλαια της τρόικας και του ΔΝΤ. Η αυτάρκεια της οικονομίας μας για το πρόσεχες μέλλον, θα ισχυροποιήσει την διαπραγματευτική μας θέση έναντι τους στις συζητήσεις για την διευθέτηση του παλαιού μας χρέους, ώστε σημαντικοί εγχώριοι πόροι να αποδεσμευτούν και να πέσουν στην παραγωγή και την ανάπτυξη.
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα εξακολουθούν να υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες υπόσχονται, πως όλα μπορούν να επιστρέψουν στο 2009. Μονομερώς με ένα νόμο, όπως δηλώνει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που παίζει με την μνήμη των πολιτών. Αυτό, όμως, δεν είναι οικονομικό πρόγραμμα μιας σοβαρής αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία θέλει δημοκοπικά να παρουσιάζεται ως εν δυνάμει κυβέρνηση. Είναι συνταγή καταστροφής ή μάλλον είναι ένα μεγαλειώδες προεκλογικό ψέμα. Τίποτε απ' όλα αυτά δεν μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, γιατί απλά δεν γίνονται. Δεν συμβιβάζονται τα ασυμβίβαστα. Δεν υπάρχουν οι παροχές των προηγούμενων ετών χωρίς ελλείμματα. Και δεν υπάρχουν πλέον πρόθυμοι να δανείσουν ξανά μια σπάταλη Ελλάδα.
Πρόκειται, βέβαια, για ανέξοδες υποσχέσεις μιας άκαιρης και νόθας προεκλογικής περιόδου, την ίδια στιγμή που γνωρίζουν καλά την πραγματικότητα και την οποία σκόπιμα αποκρύπτουν. Το «μεγάλο ψέμα» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όμως, που ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά των πολιτών, δεν αποσκοπεί σε τίποτα άλλο από τις δημοσκοπικές εντυπώσεις, που θα του επιτρέψουν ενδεχομένως να εξασφαλίσει μια σαθρή πλειοψηφία, η οποία θα καταρρεύσει στη πρώτη διαπραγματευτική σύγκρουση, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις για την χώρα.
Οι προκλήσεις είναι μεγάλες αλλά είναι εξίσου μεγάλα και αυτά που διακυβεύονται για τη χώρα. Η Ελλάδα κινδυνεύει να ξαναμπεί σε ένα νέο κύκλο πολιτικής αναταραχής, μια εικόνα που είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε νέα απώλεια της εμπιστοσύνης των ξένων, που με τόσο κόπο κατακτήθηκε. Αν θέλουμε τα πολιτικά κόμματα να είμαστε χρήσιμοι και να υπηρετήσουμε την πατρίδα, τώρα που αλλάζουμε σελίδα, πρέπει να απευθυνθούμε στην κοινωνία με ρεαλισμό και να αφήσουμε πίσω τον άκρατο λαϊκισμό, που τόσο την πλήγωσε τα τελευταία 30 χρόνια. Μετά, απλά, όπως συμβαίνει στις δημοκρατίες, όλοι θα είμαστε στη διάθεση και την κρίση του ελληνικού λαού να αποφασίσει, ποια θέλει να είναι η πορεία του.
