Πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ο πατέρας μου Δημήτριος (Μήτσος) Μπαρμπούτης διατηρούσε ταβέρνα-πατσατζίδικο στο "Τσούγκαρι", στη σημερινή οδό Μελετίου.- Εκεί που είναι σήμερα, πριν από τη Γέφυρα του Πηνειού το άλογο, σύμβολο της πόλης μας και ακριβώς απέναντι από αυτό, όπου είναι η Τράπεζα Κύπρου, ήταν τότε οι δικαστικές φυλακές της Λάρισας και ακριβώς κάτωθεν του Ιερού Ναού του Αγίου Αχιλλίου.-
Όσοι από τους φυλακισμένους είχαν την οικονομική δυνατότητα δεν έτρωγαν τα φαγητά της φυλακής, αλλά τα αρεστά σ' αυτούς τα παράγγελναν στον πατέρα μου που τα έστελνε σ' αυτούς με τον υπάλληλο του.- Τότε παρακάλεσαν τον πατέρα μου και του είπαν, όταν στέλνει τα φαγητά στους φυλακισμένους να δίνει καθημερινά και ένα πιάτο φαγητό, χωρίς αμοιβή, για έναν φυλακισμένο που τον αποκαλούσαν "τραγόπαπα", διότι προηγουμένως αυτός είχε αποσχηματισθεί από την εκκλησία, γιατί ποιός ξέρει τι παράνομες πράξεις είχε διαπράξει, ο δε πατέρας μου, σαν φιλότιμος που ήταν ανέκαθεν, δεν είχε λόγο να μη στέλνει φαγητό, χωρίς αμοιβή σ' αυτόν.-
Τα χρόνια πέρασαν, ήρθε η γερμανοϊταλική κατοχή και ο πατέρας μου, όπως και τα αείμνηστα αδέλφια μου Γεώργιος και Περικλής Μπαρμπούτης, βρέθηκαν για μερικούς μήνες κρατούμενοι των γερμανών στο τότε εβραϊκό σχολείο, απ' όπου απελευθερώθηκε τελευταίος ο πατέρας μου τον Οκτώβριο του 1944, διότι βρέθηκε στο σπίτι μας (κατοικούσαμε τότε στη σημερινή Λέσχη Αξιωματικών της Λάρισας και στο ισόγειο της προς την πλευρά της Κεντρικής Πλατείας διατηρούσε ο πατέρας μου ταβέρνα) ένα ιταλικό περίστροφο.-
Με την απελευθέρωση της Λάρισας από τους γερμανούς στις 23 Οκτωβρίου 1944 ο πατέρας μου συνελήφθη από τους "αντάρτες" της εποχής εκείνης και εγκλείσθηκε ως όμηρος τους με άλλους τριακοσίους περίπου στη Μονή Κορώνης του Ν. Καρδίτσας. Κάθε τόσο από τους παραπάνω ομήρους ο "καπετάνιος", όπως έλεγαν τότε τον αρχηγό τους, έπαιρνε μερικούς από τους ομήρους, οι οποίοι, φυσικά, ποτέ δεν ξαναγύριζαν ζωντανοί, θύματα και αυτοί των ατυχέστατων τότε εμφυλίων διενέξεων.-
Κάποια μέρα ήρθε και η σειρά του πατέρα μου να εμφανισθεί στον "καπετάνιο", ο οποίος καθόταν σε ένα σκοτεινό χώρο και ο οποίος όταν τον είδε τον ρώτησε, εάν είναι ο Μήτσος Μπαρμπούτης, που διατηρούσε ταβέρνα στη Λάρισα και εάν τον γνωρίζει (τον καπετάνιο).- Σε αρνητική απάντηση του πατέρα μου, αφού ποτέ μέχρι τότε δεν τον είχε γνωρίσει, "ο καπετάνιος" απάντησε ότι, αυτός είναι ο "τραγόπαπας" στον οποίο έστελνε χωρίς αμοιβή το φαγητά στις φυλακές της Λάρισας και τί μπορούσε να κάνει για τον πατέρα μου, για όσα αυτός προηγουμένως είχε κάνει για τον "τραγόπαπα".- Τί άλλο να θέλω, απάντησε ο πατέρας μου, παρά να με στείλεις στη Λάρισα στη γυναίκα μου και στα πέντε παιδιά μου.-
Η επιθυμία του πατέρα μου εκπληρώθηκε αμέσως, αφού ο "καπετάνιος" έδωσε διαταγή σε δύο πρωτοπαλίκαρα του να συνοδεύσουν τον πατέρα μου, να τον περάσουν από συγκεκριμένη διαδρομή, γιατί εάν άλλαζαν διαδρομή, υπήρχε κίνδυνος να τον σκοτώσουν και να τον παραδώσουν σώο και αβλαβή σε κάποιον δικό του σύνδεσμο στην Καρδίτσα, ο οποίος, από συγκεκριμένη και πάλι διαδρομή θα τον προωθούσε μέχρι τη Λάρισα, αλλιώς, η εντολή του "καπετάνιου" ήταν, ότι εάν ο Μπαρμπούτης δεν φθάσει σώος και αβλαβής στη Λάρισα θα τους σκότωνε όλους αυτούς στους οποίους είχε παραδώσει τον πατέρα μου.-
Έτσι από την παροχή ενός πιάτου φαγητού σώθηκε ο πατέρας μου από βέβαιο θάνατο, αλλά και ο "καπετάνιος" ευγνώμων του ανταπέδωσε ό, τι προηγουμένως του προσέφερε χωρίς αμοιβή ο πατέρας μου.-
Νικόλαος Δημ. Μπαρμπούτης
Επίτιμος δικηγόρος
