Κτίρια ημιθανή

Από τον Τάσο Πουλτσάκη

Χρόνια τώρα, πολλά, που περπατώ στην πόλη, σχεδόν μέχρι τις εσχατιές της, δεν είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος του προβλήματος, το οποίο αφορά τα εγκαταλελειμμένα κτίριά της, μεγάλα και μικρά.

Ιδιαιτέρως, με την πρόσφατη οικονομική κρίση (2009-2010), το πρόβλημα της εγκατάλειψης, σε σημαντικό τμήμα του δομημένου ιστού της πόλης, φάνηκε περισσότερο.
Αρχίζοντας από το πυκνοδομημένο κέντρο και γύρω από τις πλατείες της που σφύζουν από ζωή, βλέπουμε πολυόροφα ημιθανή «κουφάρια» πρώην ξενοδοχείων να στέκουν «αμίλητα» και να περιμένουν υπομονετικά την επόμενη λύση η οποία θα ξαναδώσει τη χαμένη τους αίγλη με οποιαδήποτε έστω μορφή.
Τα εφτά - οχτώ αυτά κεντρικά εγκαταλελειμμένα ξενοδοχεία με μια μικρού βαθμού ανακαίνιση θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να λύσουν το οξύτατο πρόβλημα της φοιτητικής στέγης, αφού οι φοιτητικές εστίες, οι υπάρχουσες, καλύπτουν ένα μικρό ποσοστό των αναγκών στέγασης των φοιτητών και φοιτητριών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Ποιος από τους αιρετούς και μη, τοπικούς και μη, από τους υπεύθυνους, θα μπορέσει να σκύψει στο πρόβλημα, να υπερβεί τις αγκυλώσεις και με τη συνεργασία των ιδιοκτητών, να δώσουν λύσεις σ’ αυτό το καυτό πρόβλημα; Το έχουν σκεφτεί άραγε; Έχουν σχηματίσει άποψη;
Δεν ξέρω αν η κεντρική διοίκηση, δηλαδή η Κυβέρνηση, έχει αγγίξει καθόλου αυτό το θέμα ή αν το είδε με την πρέπουσα προσοχή και σοβαρότητα, αφού τα ενοίκια των διαμερισμάτων έγιναν δυσθεώρητα και οι ιδιοκτήτες τους δεν θέλουν να μπουν στη θέση των γονιών αυτών των φοιτητών.
Ύστερα, αυτό το Airbnb (ενοικιαζόμενα βραχείας μίσθωσης) χειροτέρεψε την κατάσταση, αφού οι ιδιοκτήτες τους προσβλέπουν σε μεγαλύτερα κέρδη. Επιστρέφοντας, λοιπόν, στο επίμαχο ζήτημα, ρωτάμε: Ποια λύση θα μπορούσαν να δώσουν οι υπεύθυνοι; Τη μετατροπή των ημιθανών ξενοδοχείων σε φοιτητικές εστίες ή την ανέγερση νέων φοιτητικών εστιών, πράγμα το οποίο είναι χρονοβόρο; Όποια και αν είναι η λύση, το πράγμα επείγει και χρειάζεται γενναία και τολμηρή απόφαση.
Ας πάρουν θέση οι τοπικοί τουλάχιστον τώρα που αρχίζει η προεκλογική περίοδος.
Όσο για τις πέραν του κέντρου της πόλης δομημένες περιοχές, το πρόβλημα της εγκατάλειψης είναι πολύ μεγαλύτερο, σε βαθμό, μάλιστα, να προκύπτει θέμα επικινδυνότητας για τους περιοίκους, εκτός του ότι είναι πλέον εστίες μόλυνσης και... εκτροφεία τρωκτικών…
Αμέτρητα είναι τα μικρά κτίρια - μερικά από αυτά ετοιμόρροπα, όπως είπαμε. Όποιον δρόμο κι αν πάρει κανείς και σε όποια κατεύθυνση, θα συναντήσει τέτοια κτίρια, κυρίως μονοώροφα -κάποια αξιοπρόσεκτα αρχιτεκτονικά στολίδια- με ευρύχωρες αυλές. Αφού οι ιδιοκτήτες τους δεν ενδιαφέρονται ή αδυνατούν να τα συντηρήσουν, θα μπορούσε ο Δήμος, αφού καταγράψει κάποια από αυτά, στατικώς επαρκή, να τα διεκδικήσει με το πρόσχημα πως αποτελούν εστίες μόλυνσης. Έτσι, θα δημιουργούνταν ένα εκτεταμένο δίκτυο Παιδικών Σταθμών και εστιών πολιτισμού για όλες τις ηλικίες, καθώς και κατοικιών νέων ζευγαριών – οικογενειών με συμβολικό τίμημα.
Μπορεί τα παραπάνω να φαντάζουν ρομαντικά και εντελώς ανέφικτα, αλλά εάν η κάθε Δημοτική – Περιφερειακή Αρχή δεν εστιάσει την προσοχή της στο πρόβλημα, τίποτε απολύτως δεν πρόκειται να γίνει και αυτό θα διαιωνίζεται.