πλημμύρες έπνιξαν τα χωριά, τον κάμπο και τους συνανθρώπους μας. Άνθρωποι χάθηκαν, περιουσίες επίσης, ανεπανόρθωτες ζημιές. Σπίτια, δρόμοι και γεφύρια γκρεμίστηκαν, ζώα πνίγηκαν, οι άνθρωποι σε απόγνωση... Εικόνες κατακλυσμού.
Πηγή των δεινών -λένε- η κλιματική κρίση για την οποία και δεν προετοιμαστήκαμε. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Σε έξαρση η ενδοοικογενειακή βία, ο χουλιγκανισμός, τα «συμβόλαια θανάτου» προς εξόφληση λογαριασμών, η αύξηση της παραβατικότητας γενικότερα, αποχρωματίζουν την πολιτισμική αίγλη.
Πολλοί υποστηρίζουν πως όλα αυτά ή και περισσότερα συμβαίνουν και αλλού, σε προηγμένες ή όχι πολιτείες. Μπορεί να είναι κι έτσι. Η δική μας όμως χώρα, όπως λένε οι ξένοι επισκέπτες, βασιλείς και πρόεδροι χωρών, υπήρξε η «παιδαγωγός» της οικουμένης και αδικείται! Είναι η άλλη «ΕΛΛΑΔΑ» του πνεύματος, που με όσα ζούμε απαξιώνεται.
Και ποιος μπορεί να φταίει για όλα αυτά; Σίγουρα η φύση που εκδικείται γιατί την βιάσαμε, οι θεομηνίες. Φταίει όμως και η πολιτεία, φταίει και ο λαός. Τον λαό βέβαια, δεν μπορείς να του πεις «φύγε εσύ και έλα εσύ». Να τον αντικαταστήσεις δηλαδή. Μπορείς όμως να τον διαπαιδαγωγήσεις μέσα από τα σχολεία, τους νόμους και τα «πρότυπα» ζωής.
Ένα τέτοιο «πρότυπο» ζωής φυσικά οφείλεις ως πολιτεία να είσαι εσύ στους πολίτες σου ως προς τη διακυβέρνησή του. Έτσι θα καλλιεργηθεί η «συμφιλίωση» και η εμπιστοσύνη μεταξύ πολιτείας και πολίτη. Μία πολιτεία που θα σέβεται τον πολίτη. Έτσι θα σεβαστούμε τους νόμους, θα υπακούμε, θα αγαπήσουμε και θα προστατεύσουμε τη φύση, θα αποδίδουμε τους φόρους, θα τιμούμε θεσμούς, θα σεβόμαστε την επιστήμη και τους επιστήμονες και δεν θα επηρεάζουν τον λαό ψευδοπροφήτες και αλχημιστές επιστήμονες. Θα επιλέγονται αξιοκρατικά οι πολίτες για θέσεις ευθύνης και θα καταργηθεί το ρουσφέτι. Κάθε κατεργάρης και «επίορκος» θα τιμωρείται από τη δικαιοσύνη. Δεν είμαστε όλοι για όλα! Μπορεί να είμαστε σοφοί υπάρχουν όμως και σοφότεροι.
Αυτό να γίνει πίστη όλων και να είμαστε πιο ταπεινοί. Τότε κάθε κυβέρνηση και κάθε διοικούσα αρχή θεσμού, θα απολαμβάνει αναγνώρισης, σεβασμού και εκτίμησης.
Για να προκόψει αυτός ο τόπος, έλεγε ο Ιων. Δραγούμης, «πρέπει να βρει τη λυγερή ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και τη δημιουργία, τη συντήρηση και την προοδευτικότητα. Ό,τι είναι αυτό που μας διχάζει να το αφήσουμε!».
Φταίμε όμως και ως λαός. Δεν υπακούμε γι’ αυτό και τα πολλά τροχαία στους δρόμους και τα εκκλησάκια. Η ανυπακοή φέρνει τη δυστυχία. Φταίμε γιατί είμαστε βουτηγμένοι στην παρανομία σαν το ποντίκι στο λάδι. Φταίμε γιατί κτίζουμε όπως θέλουμε. Μας βολεύει το «μέσον». «Κολακεύουμε» για ίδιον όφελος τους ανωτέρους και λοιδωρούμε τους κατωτέρους. Δεν είμαστε ειλικρινείς στις σχέσεις μας. Λυπούμαστε για ό,τι κακό συμβαίνει με τις θεομηνίες, αλλά οι μαυραγορίτες κάνουν πάρτι.
Αγαπάμε τη χώρα μέχρι αυτοθυσίας, είμαστε όμως και ατομιστές σκεπτόμενοι πρώτα την τσέπη μας. Λέμε ναι στην αλληλεγγύη, αλλά να βοηθήσουν οι άλλοι. Φροντίζουμε για την καθαριότητα του σπιτιού μας, αδιαφορούμε όμως για τα πεζοδρόμια.
Φταίνε όμως κυρίως «οι παθογένειες» της φυλής μας που μας ακολουθούν όπως ο ίσκιος μας. Σκάνδαλα, ατασθαλίες, καταχρήσεις, κακοδιαχείριση και άλλες «αμαρτίες» αιώνων που συσσωρεύτηκαν όπως «η κόπρος του Αυγεία» και απαιτείται ο Ηρακλής για να την καθαρίσει.
Συμβολικά είναι βέβαια όλα αυτά. Πρέπει όμως να εκσυγχρονιστούμε. Να ζήσουμε τις αλήθειες που δίδαξαν οι φιλόσοφοί μας και οι Καππαδόκες ιεράρχες μας. Απαιτείται και ομόνοια και ομοψυχία λαού που δυστυχώς τα κόμματα τη διαταράσσουν. Ας αφήσουν όμως το «κομματικό συμφέρον» κάποια στιγμή και ας κοιτάξουν το συμφέρον της χώρας. Αλλιώς θα ζούμε σε δολιοφθορά.
Η κριτική είναι καθήκον των πολιτών και κυρίως των πολιτικών. Ας έλθουν, όμως, με την αυτοκριτική τους «εις εαυτόν» και έπειτα ο αναμάρτητος ας ρίξεις πρώτος την πέτρα του αναθέματος.
«Ούπω καιρός» για φιλονικίες και διχασμούς. «Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρεις», λέει ο λαός μας. Και έτσι φαίνεται πως είναι. Όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση, τότε έχουν τις λύσεις για όλα!!!
Ο εκσυγχρονισμός της χώρας απαιτεί τη συνεργασία όλων. Απαιτεί περισυλλογή, μελέτη, υπακοή στα δεδομένα της επιστήμης και προπάντων χρηστή και νοικοκυρεμένη διοίκηση. Η πολιτική μπορεί να είναι αρετή και στέφανος δόξας, μπορεί όμως να είναι και σταύρωση χωρίς Ανάσταση, χλεύη και ευτελισμός.
Ο λαός, ως δίκαιος κριτής, ανταποδίδει αυτό που λαμβάνει. Δικαίωση ή απόρριψη.
