Ήταν προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, λίγο πριν το αμαρτωλό ‘89, όταν νέοι φοιτητές τότε αράζαμε στα τραπεζάκια της ΔΑΠ ΝΔΦΚ, που ήταν σε ραγδαία άνοδο πια στα Πανεπιστήμια, παίρνοντας τα σκήπτρα από την Πανσπουδαστική...
Ένας από τους λόγους, βέβαια, ήταν ότι στη ΔΑΠ είχαμε μακράν τις πιο ωραίες γυναίκες!
Το απέναντί μας τραπεζάκι ήταν της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Για όσους δεν ξέρουν, ήταν η νεολαία του ΚΚΕ Εσωτερικού... Θυμάμαι κάτι φιλήσυχους τύπους με την Αυγή παραμάσχαλα και τα στρογγυλά γυαλάκια τους και τις κοπέλες με τα χαρακτηριστικά χακί σακίδια... Οι σχέσεις μας ήταν άριστες… Δεν μας ενοχλούσαν, δεν τους ενοχλούσαμε... Κουβεντιάζαμε με τις ώρες... Ευρωαριστερούς τους λέγαμε τότε… Θεωρητικοί οι περισσότεροι, αξιοπρεπείς και με μια ιδιαίτερη κουλτούρα... Και βασικά ευρωπαϊστές…
Εξέφραζαν μια αριστερά με την οποία μπορούσες να βρεις σημεία σύγκλισης...
Τα χρόνια πέρασαν, η αριστερά στην Ελλάδα πέρασε από χίλια κύματα και κατέληξε στο πολιτικό μόρφωμα-χωνευτήρι του ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει κόμμα και κατάντησε νομοτελειακά να έχει αρχηγό τον Κασσελάκη...
Τον Κασσελάκη που αν τον ρωτήσεις ποιος ήταν ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ θα σου πει ηθοποιός!
Κρίμα... Κρίμα για κείνους τους ρομαντικούς Ρηγάδες που ονειρεύονταν μια αξιοπρεπή αριστερά χωρίς τοξικότητα, ρεβανσισμούς και μπαχαλάκηδες που εξέθρεψε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τελικά το θεριό που τάισαν με ύβρεις, συκοφαντίες, ψέματα, δηλητήριο και ανθελληνικές κορώνες, καταβρόχθισε τους ίδιους....
Με εκτίμηση
Γιώργος Τασιόπουλος,
πρόεδρος ΔΑΚΕ Δημοσίου Τομέα Νομού Λάρισας
