Θα αναγεννηθούμε από τις λάσπες;

Από τον Νίκο Ντόλα

Στην πόλη μας, στον νομό μας και ευρύτερα στη Θεσσαλία βιώνουμε πλέον ένα κλίμα απαισιοδοξίας. Η κοινή γνώμη έχει κλονιστεί. Οι «πολλοί» είναι πληγωμένοι, όλοι χάνουν, άμεσα ή έμμεσα. Κάποιοι βέβαια χάνουν περισσότερα, κάποιοι έχασαν τα πάντα. Οι φυσικές καταστροφές είναι ασύλληπτες, η οικονομία μοιάζει στραγγαλισμένη, η αβεβαιότητα κυριαρχεί, ο δημόσιος λόγος των τοπικών αρχόντων είναι αμήχανος και ενίοτε προβληματικά επιλεκτικός ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Αυτό που πρωτίστως επιβεβαιώνεται με την καταστροφή είναι η «απέχθεια» των εκλεγμένων στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Πρόκειται για μόνιμη πληγή της πολιτικής μας ζωής. Πρόκειται για μια στάση του πολιτεύεσθαι ενδημική, στην οποία όλοι λίγο-πολύ έχουμε εθιστεί. Η προσήλωση στον κοινό στόχο, στο κοινό καλό λείπουν, ανεξαρτήτως της ποσότητας νερού που έπεσε… Αναγκαστικά, όταν η πραγματικότητα μάς προσγειώνει στη ζώνη του απολογισμού, στη ζώνη της απώλειας εστιών και καρπών του μόχθου, φεύγουμε από το επίπεδο της πρώτης συναισθηματικής αντίδρασης και περνούμε σε αυτό της πολιτικής κριτικής και αυτοκριτικής. Άλλωστε οφείλουμε να βγάλουμε συμπεράσματα.
Το πρωτογενές και ασφαλές συμπέρασμα είναι ότι η Θεσσαλία χρειάζεται τους Θεσσαλούς για να αναγεννηθεί από τις λάσπες. Έστω τους απελπισμένους Θεσσαλούς. Τους απελπισμένους Θεσσαλούς που έχουν πια συνειδητοποιήσει τόσο τις ευθύνες, όσο και το γεγονός ότι η κλιματική κρίση μπορεί να υπερβεί τις δυνάμεις της πολιτείας. Τους Θεσσαλούς που συνειδητοποιούν επίσης ότι το μοντέλο εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων στη Θεσσαλία δοκιμάζει τις αντοχές του οικοσυστήματος του κάμπου, ότι δηλαδή η διαχείριση των φυσικών πόρων είχε αποτύχει και πριν την καταστροφή.
Και το ερώτημα είναι: «Τι κάνουμε στο εξής;» Τι κάνουμε όταν γνωρίζουμε ότι ο υδροφόρος ορίζοντας κινδυνεύει με εξάντληση και τα αντιπλημμυρικά έργα έχουν σχεδιαστεί πλημμελώς; Πώς θα χτίσουμε και θα διαχειριστούμε ένα νέο μοντέλο που θα ενσωματώνει την εμπειρία και τα λάθη του παρελθόντος χωρίς δημόσιο κανιβαλισμό, χαιρεκακία, αφορισμούς, αλλά ούτε κουκούλωμα;
Το πρώτιστο είναι ότι χρειαζόμαστε σε νευραλγικές θέσεις ανθρώπους που να μπορούν να εμπιστευτούν οι πολίτες. Ανθρώπους που θα μπορούν να μετριάσουν τις πληγές μας. Ανθρώπους που θα διαχειρίζονται τα χρήματά μας προς όφελός μας, ανεξαρτήτως αν αυτό δεν φαίνεται σε πρώτο χρόνο, ώστε να φέρει ψήφους… Δεν θέλουμε λάιτ πολιτικούς, αλλά αυτούς που ή σπάζουν αυγά ή μένουν σπίτι τους. Πρέπει στο εξής να επιδείξουμε με τις επιλογές μας μηδενική ανοχή, δεν υπάρχει η πολυτέλεια να ροκανίζεται η επιβίωση του τόπου μας.
Καλά τα «πανηγύρια» και οι σέλφι, αλλά ας δούμε και την ουσία της πολιτικής. Οι κακές πολιτικές επιλογές δημιουργούν πολιτικούς κινδύνους και αυτό σιγά-σιγά το κατανοούμε όλο και περισσότερο. Η μεγάλη εικόνα στο τέλος κυριαρχεί. Τα μικρά πολιτικά «δώρα» που προσφέρονται ως αντίδωρο για την ψήφο μας είναι «δηλητηριασμένα». Η πολιτική αμνησία δεν είναι αγαθό…