Ολα ανθρώπινα... πολύ ανθρώπινα!

Από τον Παύλο Δ. Γιατσιάκη

Μέσα στον ορυμαγδό ήχων και εικόνων του άνισου πολέμου στην πολύπαθη Παλαιστίνη, στη φρίκη της επίθεσης της Χαμάς, στη σαρδόνια ευχαρίστηση ανταπόδοσης του Γολιάθ Ισραήλ εναντίον του Δαυίδ παλαιστινιακού λαού σε πείσμα του βιβλικού μύθου, μου έρχεται στον νου αυτή η φράση του πολύ ιδιαίτερου Γερμανού στοχαστή Νίτσε ενάντια στον δύσκολα ανιχνεύσιμο στις μέρες μας ιδεαλισμό. Όπως προϊδεάζει και ο τίτλος του κειμένου, ουδεμία πρόθεση έχω να εμπλακώ στο πώς και το γιατί του πολιτικά εφικτού, ιδιαιτέρως δε των χειρισμών των κυβερνώντων, το οποίο μόνον παρεμπιπτόντως μπορεί να έχει σχέση με το ασαφές μάλλον του δικαίου και την τόσο έωλα εδραιωμένη έννοια της ηθικής.

Ωστόσο, είναι απαραίτητο να αναφερθεί επί τροχάδην η ιστορική εξέλιξη και τα χρονικά ορόσημα του εν εξελίξει δράματος στην πολύπαθη περιοχή. Στο λυκαυγές, λοιπόν, του 20ού αιώνα, όταν η τεχνολογική εξέλιξη διψούσε για ενέργεια και το πετρέλαιο έκανε περιττό τον ατμό, η βρετανική αυτοκρατορία, βλέποντας ότι πλησίαζε το λυκόφως της, κι ενώ προχωρούσε η διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, το δικό της imperium ενήργησε με δύο βασικούς τρόπους. Πρώτον, φρόντισε να βάλει έναν δικό της τοποτηρητή στην εγγύς Ανατολή και το βρήκε στο σιωνιστικό κίνημα των απανταχού Ισραηλιτών, τους οποίους εξόπλισε και συνδράμοντάς τους ένοπλα με τον στρατό της εγκαθιστούσε στη γη της Παλαιστίνης με ωμή βία. Δεύτερον, παίρνοντας τον χάρτη εγγύς και μέσης Ανατολής η Βρετανία, και κατά δεύτερο λόγο η Γαλλία, με μολύβι, χάρακα και μοιρογνωμόνιο δημιούργησαν κράτη με απώτερο σκοπό μετά τον δεύτερον μεγάλο πόλεμο το διαίρει και βασίλευε. Να σημειωθεί ότι στην ταλαιπωρημένη βιβλική χώρα οι Εβραίοι αποτελούσαν το 6% του γηγενούς πληθυσμού μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Εν τάχει να αναφερθεί ότι με ενδιάμεσους πολέμους του 1948, του 1967, του 1973 και τον διαρκή ξεριζωμό των Παλαιστινίων, φτάσαμε να είναι ξένοι μέσα στο σπίτι του, στη χώρα τους και τρία-τέσσερα εκατομμύρια πρόσφυγες στις διάφορες αραβικές χώρες.
Καθισμένη, λοιπόν, η ανθρωπότητα σε αναπαυτικούς καναπέδες παρακολούθησε σαν σε παιχνίδι βίντεο τη βαρβαρότητα πρώτα της Χαμάς και το ιδιαίτερο μένος της και τώρα την ασύλληπτη καταστροφή μιας ολίγιστης εκτατικά πυκνοκατοικημένης Γάζας, που με μια απάθεια μετατρέπεται σε σωρούς λίθων κεράμων και πτωμάτων ατάκτως ερριμμένους. Ουδείς δικαιούται να λησμονήσει την Οδύσσεια των Εβραίων και δη την εξόντωση ίσως και 6 εκατομμυρίων από το ναζιστικό τέρας! Ούτε να αρνηθεί σε αυτούς το δικαίωμα να έχουν εστία στη γενέθλια γη τους. Πάντως, τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα δίκαιο είναι να έχουν και οι αυτόχθονες Παλαιστίνιοι. Όμως, ο ισχυρός Ισραηλίτης τούς εκτοπίζει ημέρα με την ημέρα από τη γη τους, από τις λίγες κουκκίδες στον χάρτη γης που τους έχει απομείνει, εγκαθιστώντας εποίκους ασταμάτητα, με φόνικο ενίοτε τρόπο. Κι εγώ αναρωτιέμαι σε τι διαφέρουν οι κατοχές της Παλαιστίνης και της Κύπρου όσον αφορά το Διεθνές Δίκαιο και τα αξιακά στάνταρ της πολιτισμένης ντε και καλά Δύσης; Μετρήσαμε, άραγε, πόσες δεκάδες χιλιάδες νεκρούς θρήνησαν οι ηττημένοι Παλαιστίνιοι σε μία διαρκή Νάκβα (καταστροφή) εδώ και έναν αιώνα; Μα πάλι στο όνομα της εθνικής καθαρότητας δεν ξεριζώθηκαν από τους τόπους των χριστιανοί και μουσουλμάνοι σε Ελλάδα και Τουρκία; Ο ιδεαλισμός σε στενή συνάφεια με θρησκευτικά διαχωριστικά σύμβολα και πολιτικά προτάγματα μετατρέπεται σε φονικό ρεαλισμό είτε λέγεται ισλαμική τζιχάντ, είτε σφαγές της Χίου, είτε σφαγή 30.000 Τούρκων και Εβραίων της Τριπολιτσάς! Έτσι, η ανθρώπινη υποκρισία βρίσκει φυσικό όλες τις υστερόβουλες παρορμήσεις να τις ονομάσει ρεαλισμό! Έτσι, χώρες κολαούζοι των ισχυρών παικτών της υφηλίου, όπως η δική μας, αντιφάσκουν ανάμεσα στο θλιβερό χθες της Κύπρου, στο φονικά επικίνδυνο σήμερα και στον φόβο του άδηλου αύριο της ανισόρροπης πολιτικής πραγματικότητας. Αληθινά πιόνια κυρίαρχων κρατών ή και συνασπισμών ακόμα στη σκακιέρα του ανταγωνισμού για τον ορυκτό πλούτο και την τεχνολογική επικράτηση. Έτσι, και οι λαοί τους χαμηλώνουν το βλέμμα τους στην αθλιότητα που επικρατεί στον κόσμο. Τη δουλόφρονα στάση τους την ονομάζουν «ψεύτικη καλοσύνη», τον φοβισμένο «ταπεινοφροσύνη» και τον δειλό «υπομονή». Όλοι πρόσκαιρα υποτάσσονται στους δυνατότερούς τους, μα και όλοι ζούνε με την κρυφή προσδοκία της εκδίκησης. Αυτό θα δούμε αν κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα του δράματος που εκτυλίσσεται στις μέρες μας.
Στην εποχή της οικονομικής και όχι μόνο παγκοσμιοποίησης με μία διαρκή αβεβαιότητα και επιφύλαξη, κλεισμένοι εντός των ελληνικών τειχών μας ή αν θέλετε διαφορετικών τάχα μου στην επαγγελία τους θρησκευτικών δοξασιών και προβάλλοντας έντονες πολιτικοκοινωνικές διαφορές, θεριεύουν οι διαφορετικότητες του κόσμου, το μίσος, τα εγκλήματα, φορές σαν να μην υπάρχει αύριο, όπως συμβαίνει στην Παλαιστίνη, στην Ουκρανία. Τελικά οι αδύνατοι ζουν σύμφωνα με την επιθυμία του κόσμου, οι δυνατοί σύμφωνα με τη δική τους. Χωρίς σταματημό από τα βάθη της ιστορίας έως και σήμερα διαιωνίζεται το συμπέρασμα ότι όλα αυτά τα τρομερά και θλιβερά είναι δυστυχώς ανθρώπινα - πολύ ανθρώπινα κι ας έχουν περάσει κοντά 150 χρόνια από τη διαπίστωση του ενοχλητικού αμφισβητία Νίτσε και της κυριολεκτικά ιδεαλιστικής τάχαμου έννοιας του «ανθρωπισμού». Βέβαια, πέρα από τις πικρές διαπιστώσεις αμοραλισμού, δεν παύει η ανθρωπότητα να ονειρεύεται, ωστόσο κατά τον Οκτάβιο Πας «τα όνειρα των πραγμάτων τα ονειρεύεται ο άνθρωπος, τα δε όνειρα των ανθρώπων τα συλλογιέται ο χρόνος».