Μία διαμάχη που έχει γερές βάσεις στο παρελθόν και στην πραγματικότητα είναι ενάντια του πολιτισμού, αφού δύο λαοί έρχονται σε σύγκρουση για τα πολιτικά, οικονομικά και εδαφικά τους συμφέροντα, και ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, η πολιτική που ακολουθείται βλάπτει κυρίως τον άμαχο πληθυσμό, όπου οι αριθμοί των νεκρών ξεπερνούν τους 32.000, ενώ τα νεκρά παιδιά είναι περισσότερα από 12.000, και καθημερινά αυξάνονται.
Οι εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας για την εφαρμογή και την τήρηση του Διεθνούς Δικαίου είναι φανερό πως πέφτουν στο κενό. Ανάλογες είναι και οι προσπάθειες για την επίτευξη της ειρήνης στην περιοχή, αφού το Ισραήλ αρνείται πεισματικά την εκεχειρία. Αντίθετα, τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Ο ισραηλινός στρατός εξακολουθεί να δείχνει το χειρότερο πρόσωπό του, με την κακοποίηση, τον εξευτελισμό και τον βασανισμό ομήρων, όπως συνέβη στην περίπτωση των Παλαιστίνιων γιατρών που βασανίστηκαν, ενώ παρόμοιες ειδεχθείς πράξεις έχουν πραγματοποιηθεί από την αρχή αυτού του πολέμου. Είναι πραγματικά θλιβερό ότι εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται σήμερα τέτοιες πρακτικές, που αποδεικνύουν τελικά πως η απαγόρευση των βασανιστηρίων δεν είναι αυτονόητη και δεν αποτελεί a priori ανθρώπινο δικαίωμα. Ωστόσο, σε περιόδους πολέμου βλέπουμε τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν -πολύ φοβάμαι και στο μέλλον- ότι στο όνομα της εθνικής ασφάλειας και της νόμιμης δήθεν άμυνας γίνονται αναρίθμητες εξαιρέσεις, «νομιμοποιώντας» τις πρακτικές βασανιστηρίων, για την απόσπαση πληροφοριών ή και την εκδίκηση. Και αναφερόμενοι στα βασανιστήρια, φυσικά δεν εννοούμε μόνο όσα αφορούν τη σωματική κακοποίηση. Ακόμη και η μη παροχή τροφής, φαρμάκων, ρουχισμού κ.λπ. είναι ένα είδος βασανισμού. Τέτοιες αποτρόπαιες πρακτικές έχει υιοθετήσει δυστυχώς και το Ισραήλ, παρακάμπτοντας κάθε νόμιμο και κατοχυρωμένο ανθρώπινο δικαίωμα.
Και όσο έχουμε την αυταπάτη ότι ως άνθρωποι προωθούμε τις ηθικές αξίες και τα ιδανικά, ας αναρωτηθούμε τι γίνεται με τα παιδιά στη Γάζα. Αυτές οι αθώες παιδικές ψυχές τι αναγκάζονται να βιώνουν καθημερινά για την έκβαση του πολιτικού παιχνιδιού και την απόκτηση ισχύος; Καθώς το Ισραήλ ενέκρινε νέο προϋπολογισμό για τον πόλεμο, τα παιδιά αντιμετωπίζουν την απόλυτη φρίκη. Κάτω από το όριο της φτώχειας, πεινασμένα περιπλανιούνται ανάμεσα σε νεκρούς και συντρίμμια. Ακούνε τις βόμβες να σκάνε και τις κραυγές τρόμου που αναζητούν τη σωτηρία. Τα παιδικά ματάκια τους είναι αναγκασμένα να βλέπουν εικόνες που ποτέ δεν θα ξεχάσουν. Πολλά από αυτά έμειναν ορφανά, άλλα γνωρίζουν ότι η ζωή τους φτάνει στο τέλος της. Αν όμως ζήσουν, θα βιώσουν ακόμα πιο οδυνηρές καταστάσεις, καθώς η έλλειψη ανθρωπιάς οδηγεί με ακρίβεια στην καταστροφή. Υπό αυτό το πλαίσιο, το Ισραήλ κάνει ό,τι μπορεί για να περιορίσει την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στον λαό της Γάζας.
Σαν μάννα εξ ουρανού περιμένουν τα τρόφιμα και τα φάρμακα που τους παρέχονται από αέρος, αν και αυτά δεν είναι αρκετά για να σώσουν την κατάσταση. Σε αυτές τις συνθήκες άρχισε και το Ραμαζάνι, ιερός μήνας για τους μουσουλμάνους, και περίοδος νηστείας και προσευχής. Όμως, ποια νηστεία να ακολουθήσουν οι πιστοί, όταν ακόμη και το νερό είναι δυσεύρετο; Διαπιστώνουμε επομένως πως η θρησκεία τελικά δεν έχει καμία σημασία όταν πρόκειται για πόλεμο. Είναι μόνο το πρόσχημα για τις τόσες καταστροφές που έχει υποστεί ο λαός της Μέσης Ανατολής και όχι το ζητούμενο. Είναι πραγματικά ανεπίτρεπτο να μην υπάρχει σεβασμός ούτε στην πίστη του ανθρώπου σε έναν θεό, ούτε στην ελευθερία να πραγματοποιήσει τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις. Κι ενώ θα περίμενε κανείς στην περίοδο του Ραμαζανίου να γίνει κατάπαυση του πυρός, για να μπορέσουν οι πιστοί να αφιερώσουν τον εαυτό τους στη νηστεία και να τιμήσουν τους νεκρούς τους, βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο. Οι πιστοί μουσουλμάνοι στρατιώτες και άμαχοι αναγκάζονται να πιάνουν τα όπλα και να πολεμούν για τη ζωή τους. Εν τέλει, ένα κράτος που ιδρύθηκε για να αποτελέσει μία εβραϊκή εθνική εστία και να βρει ο κυνηγημένος από τους Ναζί λαός του μια μόνιμη πατρίδα, αυτήν τη στιγμή διαπράττει τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, καταδικάζοντας δύο λαούς να ζουν την απόλυτη εξαθλίωση, κινδυνεύοντας από λιμό και αρρώστιες. Αυτή είναι, λοιπόν, η κατάρα του πολιτισμού!