Δεν σας έχουν πει αδελφή πως οι τυφλοί έχουν ανεπτυγμένες τις άλλες αισθήσεις και... καταπληκτικές διαισθήσεις; Δεν σας είπαν ότι δεν είναι και τελείως άχρηστα όντα και δεν βρέθηκαν τυχαία πάνω στη γη, κι ότι έχουν κι αυτοί αποστολή σαν όλους τους ανθρώπους, άλλο αν δεν τους αφήνουν να την εκπληρώσουν;».
Η Δέσποινα πήγε κοντά του. Έπιασε τα χέρια του για να τον ηρεμήσει.
«Αλέξανδρε, πες μου γιατί αυτό το ξέσπασμα! Τι θα πει τυφλός... Γιατί χρησιμοποιείς αυτήν τη λέξη;».
«Τι πρέπει να πω αδελφή; Εγώ ένα άτομο με ειδικές ανάγκες; Γιατί να το πω έτσι; Αφού κι αυτοί που το λένε δεν το πιστεύουν; Ένας κουτσός, ένας κουλός, ένας τυφλός δε λέμε; Έτσι δεν είναι πιο εύκολο κι έτσι δεν καταλαβαινόμαστε καλύτερα; Αυτή δεν είναι η ουσία;».
«Σταμάτα Αλέξανδρε. Πήρες φόρα και δεν ξέρεις τι λες. Πες μου γιατί είσαι τόσο πικραμένος, τι συνέβη; Γιατί μιλάς έτσι σκληρά για την αναπηρία σου; Ποιος σου είπε πως αυτοί που έχουν τα μάτια τους, τα πόδια τους, τα χέρια τους, δεν υποφέρουν και δεν τους λείπει τίποτα! Όλοι είμαστε άτομα με ειδικές ανάγκες Αλέξανδρε, πίστεψέ με. Ξέρω ανθρώπους που εξωτερικά δεν τους λείπει τίποτα, όμως έχουν άλλα τραύματα, άλλες αναπηρίες. Προβλήματα πολλά κι αξεπέραστα. Βουνά οι δυσκολίες, όλοι θέλουμε να στηριχτούμε κάπου, όλοι θέλουμε ένα χέρι να μας τραβάει όταν βουλιάζουμε. Ο κόσμος δεν είναι όμορφος όπως νομίζεις, ούτε γι’ αυτούς που έχουν τα μάτια τους. Όταν σε πνίγουν τα προβλήματα, δεν έχεις διάθεση να δεις το ηλιοβασίλεμα, ούτε τα γεράνια στη γλάστρα. Και ξέρεις κάτι, και να θελήσεις να δεις το ηλιοβασίλεμα δεν θα μπορέσεις, ούτε και τον ήλιο, πρέπει να πάρεις τα βουνά. Ασχήμυνε ο κόσμος Αλέξανδρε, δεν υπάρχει γαλανός ουρανός, μαύρισε απ’ το νέφος. Ούτε γαλάζιες θάλασσες. Δεν υπάρχουν ποτάμια και ρυάκια που έτρεχαν κάποτε καθαρά και κρυστάλλινα. Τώρα κυλάει ο βούρκος των αποβλήτων.
Μη λυπάσαι, λοιπόν, φίλε μου, που ο κόσμος σου είναι μουντός. Έτσι είναι κι ο δικός μου. Εσύ τουλάχιστον μπορείς να τον χρωματίζεις με τη φαντασία σου και να τον βλέπεις με τα μάτια της ψυχής σου όπως θέλεις... Όμως, πες μου κάτι Αλέξανδρε. Την αλήθεια όμως. Ήταν... ατύχημα»;
«Τι εννοείται αδελφή;».
«Θαρρώ πως ξέρεις τι εννοώ».
«Μα τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν ήταν; Ατυχήματα συμβαίνουν καθημερινά και σε ανθρώπους που έχουν το φως τους, πόσο μάλλον σε μας που εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, στο ένστικτό μας σ’ ένα μπαστούνι και στον σκύλο μας. Γιατί, λοιπόν, το ψάχνετε τόσο όλοι σας;».
«Νόμιζα πως είχαμε γίνει φίλοι, τόσες μέρες που σε φροντίζω. Δεν πειράζει, γελάστηκα, απάντησε η Δέσποινα, δήθεν πειραγμένη... Και ποια είμαι εγώ που έχω την αξίωση να μ’ ανοίξεις την καρδιά σου...»!
Ο Αλέξανδρος την έπιασε απ’ το χέρι και την υποχρέωσε να ξανακαθίσει. Μίλησε, η φωνή του έβγαινε με δυσκολία, ένας κόμπος έσφιγγε τον λαιμό του. «Συνέχισε να κάνεις τον εξομολόγο Δέσποινα. Πίστεψέ με, το ‘χουν ανάγκη οι πονεμένοι. Ναι αδελφή, δεν ήταν ατύχημα. Μόνος μου έπεσα στις ρόδες. Λιγοψύχησα, δείλιασα, έχασα την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, στην κοινωνία μας, στον εαυτό μου. Αισθάνθηκα κάποια στιγμή περιττός, άχρηστος, τίποτα...
Γεννήθηκα και μεγάλωσα μ’ αυτήν την αναπηρία. Εξαιτίας της δηλητηριαζόταν κάθε μέρα η ζωή μου, ιδίως στα παιδικά και στα εφηβικά μου χρόνια. Οι γονείς μου έκαναν ό,τι μπορούσαν για μένα. Φοίτησα σε ειδικό σχολείο, έμαθα γράμματα, πίστεψα στον εαυτό μου.
Έφθασα να πιστεύω πως δεν ήταν και τόσο φοβερό το να μη βλέπω... Και έφθασε μια στιγμή για να χάσω όλα εκείνα, που με τόσο κόπο και προσπάθεια είχα καταφέρει.
Από καιρό είχε καρφωθεί στο μυαλό μου η ιδέα να δουλέψω. Ν’ αξιοποιήσω αυτά που έμαθα, να γίνω ένας κρίκος σ’ αυτήν την αλυσίδα που συνδέει τους υγιείς ανθρώπους, να βγω απ’ την αφάνεια, απ’ το περιθώριο. Με τη βοήθεια κάποιων φίλων ζήτησα δουλειά σε διάφορες υπηρεσίες. Υπάρχουν νομίζω δουλειές που θα μπορούσαν να μου αναθέσουν και να μπορέσω ν’ ανταποκριθώ κι ας μου λείπει το φως.
Επιτέλους, είμαι νέος άνθρωπος, έχω ζωή και δύναμη μέσα μου και θέλω να προσπαθήσω. Όμως, κανένας δεν συμμερίστηκε αυτή μου τη λαχτάρα. Όλες οι πόρτες ήταν κλειστές για έναν τυφλό. Μάλιστα, κάποιος μου είπε όσο πιο ευγενικά μπορούσε... «Νεαρέ αν έχεις εξασφαλίσει «τα προς το ζην», γύρνα σπίτι σου. Δουλειές δεν υπάρχουν ούτε γι’ αυτούς που έχουν μάτια. Κατάλαβες Δέσποινα; Εμείς είμαστε άλλο. Δεν πρέπει να έχουμε δικαιώματα, απαιτήσεις, φιλοδοξίες, όνειρα.
Πρέπει να ζούμε στον κόσμο μας, κι αν είναι δυνατόν να μη βγαίνουμε και στον δρόμο, γιατί μερικοί είναι ευαίσθητοι και τους χαλάει η διάθεση. Μα ποιος τους είπε ότι θέλουμε τον οίκτο τους; Στη σχολή άλλα μας μάθαιναν. Δεν μας μίλησε ποτέ κανένας για τη σκληρότητα αυτή που θ’ αντιμετωπίζαμε βγαίνοντας στην κοινωνία. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα Δέσποινα. Ή τη δέχεσαι ή πέφτεις στις ρόδες... Δεν ξέρω αν είμαι ευχαριστημένος που γλίτωσα. Εκείνο που είναι σίγουρο είναι πως δεν θα ξαναεπιχειρήσω».
Έγινε για λίγο σιωπή. Η Δέσποινα σκούπισε αθόρυβα τα μάτια της και σηκώθηκε. Ακούστηκε ένα ελαφρό χτύπημα στην πόρτα και πήγε ν’ ανοίξει. Βρέθηκε μπροστά σ’ ένα πολύ όμορφο και νέο κορίτσι. Πίσω ακολουθούσε η μητέρα του Αλέξανδρου. Το κορίτσι στάθηκε για λίγο, έμοιαζε να κοιτάζει... Γύρω του μέσα απ’ τα σκούρα γυαλιά και…
«Αλέξανδρε», ακούστηκε η ζεστή φωνή της.
«Νάνσυ... Έλα κοντά μου, πώς το έμαθες, πώς ήρθες…»!
«Η μητέρα σου Αλέξανδρε, εκείνη μ’ έφερε».
«Η Νάνσυ προχώρησε ψαχτά και κάθισε δίπλα του. Εκείνος πήρε τα χέρια της μέσα στα δικά του και τα έφερε στα χείλη του. Ήταν μια στιγμή ωραία, εύγλωττη, δυνατή... Η αδελφή έκλεισε την πόρτα πίσω της κι η μητέρα στάθηκε όρθια, ακίνητη, αθόρυβη στη γωνία κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της.