Τα προφητικά λόγια ενός δέντρου

Από τον Σωτήρη Απ. Παπαποστόλου, συνταξιούχο δασοπόνο

Πέρασαν πενήντα χρόνια από τότε που συνέβη αυτό το γεγονός που θα σας διηγηθώ, αλλά δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Τόσο βαθειά έχει εντυπωθεί στη μνήμη μου, που κάθε τόσο έρχεται στη θύμησή μου.

Παίρναμε τα στοιχεία υπαίθρου, για τη σύνταξη της διαχειριστικής μελέτης των δασών Κάτω Ολύμπου. Ήταν μια κουραστική μέρα, με όδευση ωρών σε δύσκολη ορεινή περιοχή. Απομεσήμερο, όταν αποφάσισα να επιστρέψω στην Καλλιπεύκη, όπου θα διανυκτέρευα.
Το αυτοκίνητο της Υπηρεσίας, όμως, δεν βρισκόταν στη θέση όπου είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε. Κάποια άλλη υπηρεσιακή ανάγκη, υποχρέωσε τον συνάδελφο της έδρας του Δασονομείου, να βραδύνει την έλευσή του.
Εκεί κοντά στο σημείο της αναμονής μου, ήταν ένα πελώριο μοναχικό πεύκο. Πήγα, λοιπόν, στη σκιά του να ξαποστάσω. Κουρασμένος όπως ήμουν, ξάπλωσα και αποκοιμήθηκα. Τότε, συνέβη το συμβάν που αποφάσισα να σας διηγηθώ και που αν θέλετε το πιστεύετε, αν δεν θέλετε δεν το πιστεύετε. Είναι, όμως, αλήθεια!…
Στον ύπνο μου, είδα σαν όραμα το πελώριο πεύκο να κουνάει τα κλωνάρια του περίεργα, λες και το καθένα ήταν ζωντανός οργανισμός. Ένα απόκοσμο θρόισμα ακούστηκε και μια δροσερή αύρα που ξεκινούσε από το δέντρο, χάιδεψε απαλά το πρόσωπό μου. Και τότε, μια φωνή που έβγαινε μέσα από το δέντρο, άρχισε να μου μιλάει, με έναν απόκοσμο ήχο. Πάνω-κάτω, θυμάμαι όσα άκουσα από τη φωνή αυτή.
-Σου άρεσε η δροσιά του ίσκιου μου; Ξεκουράσου και να θυμάσαι αυτά που θα σου πω: Βλέπεις, εγώ είμαι μοναχικό και δεν είμαι μαζί με τα αδέρφια του είδους μου στο δάσος που περπάτησες σήμερα. Έτσι, έπρεπε να γίνω πολύ δυνατό, για να αντέχω τους αέρηδες, τα χιόνια και όλες τις μπόρες που με χτυπάνε. Η μοναξιά μου, όμως, μου δίνει πολύ χρόνο να σκέφτομαι και να παρατηρώ το περιβάλλον. Τα χρόνια που κουβαλάω στην πλάτη μου, με πλούτισαν με αρκετή σοφία και μπορώ να σου πω μερικά πράγματα για το τώρα και για το μέλλον: Εμείς τα δέντρα, δε ζητάμε τίποτα από σας τους ανθρώπους. Ό,τι χρειαζόμαστε, μας το χαρίζει η φύση και η μητέρα όλων μας, η Γη. Το μόνο που θέλουμε από σας, είναι να αναγνωρίζετε την προσφορά μας.
Κάποιοι την αναγνωρίζουν, οι περισσότεροι, όμως, όχι. Εκείνα που αναγνωρίζουν την προσφορά μας, είναι τα άγρια ζώα, τα πτηνά, τα ερπετά και τα έντομα που έχουν την κατοικία τους μέσα στα δάση. Εδώ ζουν, εδώ τρέφονται, διαιωνίζουν το είδος τους και εδώ αφήνουν την τελευταία πνοή τους.
Σκεφτείτε πόσα αγαθά δίνουμε σε σας τους ανθρώπους. Σας δίνουμε το ξύλο για αμέτρητες χρήσεις. Τους καρπούς μας κι άλλα προϊόντα που δεν θέλω να τα απαριθμήσω. Στεκόμαστε εδώ, ακλόνητα, για να προστατεύσουμε τα εδάφη, όπως κάνει κάθε καλός στρατιώτης που προστατεύει τα πάτρια εδάφη, από κάθε εχθρική επιβουλή. Το κάθε δέντρο είναι ένα μικρό φράγμα, που κατακρατεί το νερό της βροχής και του χιονιού και το αποθηκεύει, για να το αποδώσει στις πεδιάδες, είτε ως τρεχούμενο καθαρό νερό, είτε εμπλουτίζοντας τον υδροφόρο ορίζοντα, για να καταλήξει στις υπόγειες δεξαμενές των εδαφών στα κατάντη. Εμποδίζουμε τα νερά να τρέχουν ορμητικά και να καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους, με τη μορφή χειμάρρων. Σας χαρίζουμε την ομορφιά μας, ως αισθητικά ή περιαστικά δάση. Πολλά βότανα κατασκευάζονται από φυτικά προϊόντα, χωρίς τις παρενέργειες των χημικών φαρμακευτικών σκευασμάτων. Το κυριότερο όλων;… Η ύπαρξή σας εξαρτάται από εμάς, αφού αποθηκεύουμε το διοξείδιο του άνθρακα και αποδίδουμε το οξυγόνο, το οποίο είναι απαραίτητο για τη ζωή σας.
Να πούμε, ακόμα, κάτι σημαντικό για σας τους Έλληνες. Μέσα στα δάση έβρισκαν καταφύγιο οι αρματωλοί και οι κλέφτες κι από εκεί έκαναν τις επιθέσεις τους κατά των Οθωμανών, το 1821.
Από δω που στέκω, έχουν δει πολλά τα μάτια μου και μπορώ να σου πω πράγματα για το μέλλον, που θα τα δεις αργότερα: Εσείς οι άνθρωποι, που είστε το κυρίαρχο είδος πάνω στη γη, δε λειτουργείτε με τον σωστό τρόπο απέναντι στο περιβάλλον και στα δάση ειδικότερα.
Αν συνεχίσετε έτσι, θα φέρετε την καταστροφή στο είδος σας, αλλά θα πάρετε στον λαιμό σας και όλα τα άλλα ζωντανά πλάσματα, που δεν φταίνε σε τίποτα. Η καταστροφή σας έρχεται με μεγάλα βήματα κι εσείς δεν τη βλέπετε. Στο μυαλό σας έχετε μόνο την υπερανάπτυξη, την υπερεκμετάλλευση των πόρων της γης, καταστρέφοντας το περιβάλλον. Καίτε τα δάση και στο μέλλον θα τα καίτε ακόμα περισσότερο, αφαιρώντας οξυγόνο, αυξάνοντας τη θερμοκρασία και γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με τοξικά αέρια. Οι θερμοκρασίες θα ανέβουν σε τέτοιον βαθμό, που η γη θα γίνει η κόλασή σας. Θα γεμίσετε την ατμόσφαιρα με τόσα τοξικά αέρια, που δεν θα μπορείτε να αναπνεύσετε. Θα μολύνετε τα ποτάμια, τις λίμνες και τις θάλασσες, σε βαθμό που δεν θα μπορείτε να πιείτε καθαρό νερό. Υπάρχουν και χειρότερα, που θα σου τα πω άλλη φορά!…
Κατατρόμαξα και ξύπνησα, μην ξέροντας αν ζούσα κάποιο όνειρο ή κάποια αλήθεια. Ασυνείδητα, σκέφτηκα ότι όλα αυτά ήταν σαχλαμάρες, που ήταν αποτέλεσμα της κούρασης που δημιούργησε παραισθήσεις στο μυαλό μου και εκφράστηκαν μέσα από ένα όνειρο. Τα δέντρα, είπα μέσα μου, δεν μιλάνε.
Ένιωσα να κρυώνω και ανακάθησα. Ατένιζα το πελώριο πεύκο με δέος, σχεδόν με φόβο. Αλλά ήταν τόσο όμορφο και φιλικό, που ηρέμησα. Άραγε, όλο αυτό το όραμα, ήταν ένα όνειρο, ήταν το πνεύμα του δέντρου, το πνεύμα του βουνού του Ολύμπου, όπου κάποτε ζούσαν οι θεοί των Αρχαίων Ελλήνων ή οι δυίδες των δασών;
Μετά, όμως, από αρκετά χρόνια, όσα προφητικά μου είπε το δέντρο ή κάποια ενόραση του μυαλού μου που με ταξίδεψε στο μέλλον, άρχισαν να βγαίνουν αληθινά και σήμερα τα ζούμε ως πραγματικότητα.