α) Η καταφυγή κάποιου πονεμένου πατέρα στον Χριστό
Ύστερα από τη Μεταμόρφωση στο όρος Θαβώρ, ο Κύριος κατέβηκε από το βουνό στους πρόποδες, όπου τον περίμεναν πολλοί μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές Του. Μεταξύ αυτών ήταν και ένας πονεμένος πατέρας, που έτρεξε παρευθύς να χαιρετήσει τον Κύριο και να τον παρακαλέσει με πόνο ψυχής για τη θεραπεία του σεληνιαζόμενου παιδιού του, που έπασχε «παιδιόθεν». Για τον σκοπό αυτόν είχε καταφύγει σε πολλούς γιατρούς, αλλά μάταια. Κανείς δεν είχε κατορθώσει να το θεραπεύσει. Ζήτησε δε λίγο πιο μπροστά και τη βοήθεια των μαθητών. Αλλά και αυτοί δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν. Έτσι, αναγκάστηκε, παρότι δεν καλοπίστευε, να ζητήσει τη βοήθεια του Κυρίου.
Αυτή δε την καταφυγή τη διδάσκουν σε όλους μας όλοι οι άγιοι και ιδιαίτερα ο ιερός Ψαλμωδός, που γράφει χαρακτηριστικά ότι: «Εν θλίψεσιν εμνήσθημεν Σου, Κύριε».
Για τον λόγο αυτόν στη βοήθεια του Χριστού πρέπει να καταφεύγει κάθε πονεμένος χριστιανός, γιατί ο Χριστός είναι ο μόνος δυνάμενος σώζειν, που ήλθε ζητήσαι και σώσαι το απολωλός (Λουκ. 19,10). Σ’ αυτό, άλλωστε, μας καλεί ο ίδιος ο Χριστός, που κατά τον ποιητή Βερίτη λέγει προς τον καθένα:
«Τι θες παιδί τ’ ανθρώπου;
Δύναμη θες, παρηγοριά, να γίνει
παραδεισένια σου η ζωή;
Έλα κοντά μου».

β) Η αναγκαιότητα της πίστης
Στην παράκληση του πονεμένου πατέρα εκείνη ο Κύριος ζήτησε από τον ολιγόπιστο εκείνο πατέρα να πιστέψει πρώτα, λέγοντας: «Ει δύνασαι πιστεύσαι πάντα δυνατά τω πιστεύοντι». Και εκείνος για να πιστέψει καλύτερα ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου, λέγοντας: «Πιστεύω, Κύριε». Όμως, η πίστη μου είναι αδύναμη. Για τούτο «βοήθει μοι τη απιστία». Και ο Κύριος τον βοήθησε. Και το θαύμα έγινε στο πρόσταγμα του Κυρίου που ακολούθησε. Το πονηρό δαιμόνιο, που φώλιαζε στον νέο απομακρύνθηκε κραυγάζοντας, ενώ εκείνος έγινε ήρεμος και ειρηνικός αφάνταστα, έγινε άνθρωπος του Θεού.
Τι είναι, όμως, θα έλεγε κανένας, η πίστη, η προϋπόθεση για κάθε θαύμα ή μεγάλο στη ζωή; Πίστη, κατά τον Απ. Παύλο, είναι «ελπιζομένων υπόστασις, δηλαδή η άλλη όψη της ακράδαντης ελπίδας, και ταυτόχρονα η πιο μεγάλη δύναμη στον κόσμο, εφόσον ο ίδιος έγραψε θεοκίνητα ότι «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ».
Ο πιστός άνθρωπος έγραφε και ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι δυνατόν να μην έχει «ουδέν» στη ζωή αυτή. Όταν, όμως, έχει στην καρδιά του την πίστη, τότε «πάντα κατέχει». Για τον λόγο αυτόν έγραψε και ο ποιητής Πολέμης σ’ ένα υπέροχο ποίημά του το «Μη φοβηθής».
«Μη φοβηθής αυτόν που στήριξε
στην πίστη επάνω την ελπίδα.
Τον είδα στη ζωή να μάχεται,
μα πάντα ανίκητο τον είδα».

γ) Η δύναμη της προσευχής και της νηστείας
Ύστερα από το πιο πάνω θαύμα, οι μαθητές Του Τον ρώτησαν: «Διατί ημεί ουκ ηδυνήθημεν εκβαλείν το δαιμόνιον;».
- «Τούτο το γένος (των δαιμόνων), τους αποκρίθηκε ο Κύριος, εν ουδενί δύναται εξελθείν, ει μή εν προσευχή και νηστεία». Αυτό το γένος των δαιμόνων δηλαδή είναι πολύ ισχυρό και για τούτο δε βγαίνει με άλλον τρόπο, παρά μονάχα με πολύ μεγάλη και ισχυρή προσευχή, συνοδευόμενη και από πολλή νηστεία. Από τα λόγια του Κυρίου αυτά φαίνεται ότι τα πονηρά δαιμόνια βγαίνουν ύστερα από πολλή προσευχή στον Θεό και ταυτόχρονη νηστεία, δηλαδή με τη δύναμη του Θεού, που επεμβαίνει, ακούγοντας τις ικεσίες των δούλων Του. Τα λόγια αυτά τα κατάλαβαν τότε καλά οι μαθητές του Κυρίου και για τον λόγο αυτόν ήταν στο εξής «προσκαρτερούντες τη προσευχή και τη δεήσει» (Πρ. 1,14) μαζί με τους πρώτους μαθητές τους στο υπερώο του Ευαγγελιστού Μάρκου, όπου είχε γίνει και ο Μυστικός Δείπνος. Αυτός ακριβώς πρέπει να το καταλάβουμε και όλοι οι Χριστιανοί, ώστε να ζούμε «διά πάσης προσευχής και δεήσεως» (Εφεσ. 6,13), ζητώντας ταυτόχρονα από τον Θεό να μας διδάσκει το «αληθώς προσεύχεσθαι∙ (Λουκ. 11,1) «πάντοτε και μη εκκακείν».
Για τον ποιητή Αχ. Παράσχο, άλλωστε, όλοι προσεύχονται.
Όλα προσεύχονται, της γης το ταπεινό χορτάρι
ο ήλιος ο περήφανος, το αργυρό φεγγάρι
η θάλασσα, οι ρύακες, το δάσος και η βρύση
δεν απομένει τίποτε, χωρίς να προσκυνήση
και δίχως να προσευχηθή στου κόσμου τον Πατέρα.

δ) Η ανάσταση του Λαζάρου και η συνεργία των πιστών
Φθάνοντας έξω από το μνήμα του Λαζάρου, ο Χριστός πρόσταξε στους παρευρισκόμενους να ανασηκώσουν αρχικά «τον λίθον», που σκέπαζε την θύραν του μνημείου, και κατόπιν είπε προστακτικά προς τον τετραήμερο νεκρό Λάζαρο:
- «Λάζαρε, δεύρο έξω», ενώ εκείνος άκουσε τη φωνή του Χριστού και χοροπηδώντας, γιατί ήταν «δεδεμένος» (φασκιωμένος), βγήκε έξω από το μνημείο, αφήνοντας όλους τους θεατές εμβρόντητους από αυτό που έβλεπαν.
- «Λύσατε αυτόν», είπε τότε ο Κύριος, «και άφετε υπάγειν» «προς την μακαρίαν απάθειαν». Ξεφασκιώστε τον δηλαδή και αφήστε τον να πορευθεί στον δρόμο της αναστημένης πλέον ζωής.
Στα πιο πάνω φαίνεται καθαρά ότι ο Χριστός μιλούσε και ταυτόχρονα ενεργούσε ως αρχηγός της ζωής και του θανάτου, δηλαδή ως Θεός, και ταυτόχρονα η αναγκαιότητα της συνεργίας των ανθρώπων για την ανάσταση την πνευματική και την αιώνια ζωή.
Αυτό φάνηκε από τα λόγια του Κυρίου «Άρατε τον λίθον, λύσατε αυτόν». … Μα θα έλεγε κανένας, αφού ο Χριστός ανέστησε τον Λάζαρο, γιατί έπρεπε και οι άνθρωποι να κάνουν κάτι; Αυτό το έκανε, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, για να είναι όλοι οι θεατές μάρτυρες του μεγάλου θαύματος και για να καταλάβουν όλοι οι χριστιανοί ότι ο Χριστός κάνει για τη σωτηρία των ανθρώπων «σχεδόν το παν», ενώ «αφήκε τι μικρόν και ημίν». Και αυτό το «μικρόν» είναι η συντριβή στην καρδιά, η εξομολόγηση στο στόμα και η διόρθωση στη ζωή, δηλαδή η μετάνοια και η νέα ζωή, η εν Χριστώ.