Από την Μαρίνα Αποστολοπούλου
Είπαμε κι εμείς!
Θα γίνει το… θαύμα και θα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι να μιλήσουν και ενδεχομένως και να συνεννοηθούν, κυβέρνηση και αντιπολίτευση λόγω της κρισιμότητας των στιγμών. Σιγά και δε!
Υπήρξε ένας «πυρετός»… συνεννόησης για συνάντηση το πρωί της Τετάρτης, ο οποίος τελικά εξασθένησε πριν καν τελειώσει η μέρα.
Και τι καταλάβαμε για μια ακόμη φορά; Δεν είναι που δεν μπορούν να συνεννοηθούν, είναι ότι δεν θέλουν. Και αφού δεν θέλουν και προσκόμματα θα υπάρχουν και δικαιολογίες θα υπάρχουν και... κοιλιακά θα τους πιάνουν και ό,τι τέλος πάντων πιθανό και απίθανο μπορεί να προβληθεί ως αίτιο, προκειμένου να μην προκύψει ούτε συνάντηση, ούτε βεβαίως και συνεννόηση.
Η μεταπολιτευτική (και όχι μόνον) ιστορία τι μας διδάσκει, μεταξύ άλλων;
Ότι τα κόμματα στην Ελλάδα δικαιολογούν την ύπαρξή τους ή καλύτερα στηρίζουν την ύπαρξή τους και τα ποσοστά τους και βεβαίως τις φιλοδοξίες εξουσίας, πού; Στην ιδεολογία τους; Όχι. Στις πολιτικές τους θέσεις και προτάσεις; Όχι. Στα πεπραγμένα τους; Όχι. Στην καλή επικοινωνία τους με τους πολίτες; Όχι. Όλα τα παραπάνω είναι δευτερεύοντες παράγοντες ύπαρξης των κομμάτων. Τα κόμματα στην Ελλάδα βασίζουν την ύπαρξή τους στην πόλωση. Περιχαρακώνονται και περιχαρακώνουν και τους ψηφοφόρους τους, καλλιεργούν την «πόλωση» με συνέπεια ( ίσως είναι το μόνο πράγμα στο οποίο είναι τόσο συνεπείς οι επιδόσεις τους) και «υπάρχουν». Είτε πρόκειται για τα μικρότερα κόμματα, είτε για τα ονομαζόμενα «κόμματα εξουσίας». Και βεβαίως όταν πλησιάζει περίοδος εκλογών, η απλή «καλλιέργεια» της πόλωσης μετατρέπεται σε «εντατική καλλιέργεια», προκειμένου οι «καρποί» της κάλπης να είναι πλούσιοι και επιθυμητοί.
Τι μάθαμε από τους χρόνους της κρίσης;
Είναι ένα ερώτημα, που γενικά «ρέει» στην ατμόσφαιρα. Άλλοι με μεγαλύτερη διάθεση αυτοκριτικής το κάνουν συνειδητά και πιο τακτικά και άλλοι, παρακολουθούν τη συζήτηση επί του θέματος ως να μην τους αφορά.
Η κοινή πρακτική καταδεικνύει ότι σε μεγάλο βαθμό δεν μάθαμε και πολλά πράγματα. Ούτε οι νοοτροπίες άλλαξαν, ούτε οι κακές συνήθειες, ούτε τα χαρακτηριστικά ανθρώπων, συμπεριφορών και καταστάσεων. Απλώς, τηρούμε μία στάση αναμονής (γιατί άλλωστε δεν μπορούμε να κάνουμε και αλλιώς) περιμένοντας να τελειώσει τέλος πάντων αυτή η κρίση και να το ξαναπιάσουμε το θεματάκι, από εκεί που το αφήσαμε, επιστρέφοντας με δόξα και τιμή στις κακές μας συνήθειες.
Και, ποιο είναι το πιο «λαμπρό» παράδειγμα, του πόσο «ανεπίδεκτοι μαθήσεως» είμαστε; Μα φυσικά, τα πολιτικά κόμματα. Κρίση-ξεκρίση, ναι μεν έχουν γίνει κάποιες «υποχωρήσεις» που της υπαγόρευσε επιτακτικά η ανάγκη των πραγμάτων αλλά, κατά τα λοιπά «τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου».
Καμία διάθεση όχι για συνεννόηση, ούτε για στοιχειώδη προσέγγιση, έστω για τα μάτια. Ο καθένας από τους μεγάλους μέχρι τους μικρούς σηκώνει το δικό του μπαϊράκι και προσπαθεί να εξασφαλίσει ένα κομμάτι της πελατειακής πολιτικής πίτας.
Στις λοιπές χώρες του Νότου και της κρίσης τι έγινε;
Οι κυβερνήσεις και οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις από την αρχή προχώρησαν σε μία μίνιμουμ συνεννόηση λόγω εθνικής ανάγκης και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμπορεύτηκαν. Έκαναν ένα βήμα μπροστά, ένα βήμα πίσω, κάπου εν τέλει συναντήθηκαν κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία. Εδώ παρότι, έχουμε τη φήμη εξαιρετικά φιλότιμων ανθρώπων και παρότι έχουμε ανάγκη (και «κόψιμο» μπορούμε να πούμε άνευ υπερβολής), τέτοιο… κατάπτυστο φαινόμενο συναίνεσης δεν παρατηρήθηκε. Ποιος Θεός μας φύλαξε δηλαδή! Τι να πεις;
Οπότε προχθές πώς μας φάνηκε ότι θα χαλάσει το… γούρι;
Ότι δηλαδή, θα βρεθούν και ότι τουλάχιστον θα καταβάλουν μια προσπάθεια να επιτύχουν μία ελάχιστη συνεννόηση, από τη στιγμή που στην Κυβέρνηση θεωρούν (και σε μεγάλο βαθμό έχουν δίκιο) ότι η διαπραγμάτευση με τους δανειστές έχει τόσο «αγριέψει» λόγω της εσωτερικής πολιτικής αστάθειας.
Αλλά μπα! Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος κυκλοφόρησε ότι ήθελαν να δούνε τον Τσίπρα. Ο Τσίπρας απάντησε ότι θέλει να δει τον Σαμαρά αλλά όχι τον Βενιζέλο. Ο Βενιζέλος είπε ότι δεν θέλει να τον δει ο Τσίπρας γιατί τον φοβάται. Αλλά χθες ο Τσίπρας είπε ότι θέλει να δει τον Βενιζέλο αλλά όχι ως «συγκυβερνώντα» αλλά ως υπουργό Αμυνας.
Ο Σαμαράς πάλι είπε ότι δεν είπε ότι ήθελε να δει τον Τσίπρα διότι θέτει προαπαιτούμενα και έτσι δουλειά δεν γίνεται και… Και τελικά, είδε τον Θεοδωράκη χωρίς το σακίδιό του. Ο οποίος είπε ότι δεν μπορεί η χώρα να παίζει τζόκερ με τον Πρόεδρο και πρέπει να εκλεγεί από την παρούσα Βουλή.
Στο μεταξύ στην Βουλή στο πλαίσιο αυτής της… γλυκιάς συναίνεσης…
η Ζωή Κωνσταντοπούλου για πολλοστή φορά «πλακώθηκε» λεκτικά με βουλευτές της ΝΔ με αποτέλεσμα του ενός να του ανεβεί η πίεση και να τον τρέχουνε για χαπάκωμα προκειμένου να ηρεμήσει.
Λίγο πιο πέρα οι «Ανεξάρτητοι», σκέτοι, γινόταν μαλλιά-κουβάρια.
Οι φωνές τους λένε ακούγονταν μέχρι έξω ειδικώς για το «καυτό θέμα» του Προέδρου της Δημοκρατίας. Τελικά δεν τα βρήκανε, και ο καθένας θα ψηφίσει όπως νομίζει. Ενώ «όπως νομίζει» θα ψηφίσει και ο Μελάς από τους «Ανεξάρτητους Έλληνες». Και αυτό που νομίζει, είναι ότι πρέπει να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.
Ο Καμμένος πάλι νομίζει ότι άμα το κάνει αυτό ο Μελάς και όποιος άλλος βουλευτής ΑΝΕΛ θα του πάρει το κεφάλι. Μετά τον «Βουλγαροκτόνο» έρχεται ο « βουλευτοκτόνος».
Και ακόμη πιο παραπέρα ο Βενιζέλος «ζήλεψε» από τη Νέα Δημοκρατία και ζητάει «συστράτευση» καλώντας Παπανδρέου και Σημίτη σε συνάντηση.
Στην Κυβέρνηση έχουν πάρει χαρτί και μολύβι και κάνουν προσθέσεις.
«Βάλε τον έναν, σβήσε τον άλλον, έλα και κοντεύουμε» και άλλα τέτοια.
Διότι πώς να το κάνουμε; Πέρα από τις πολιτικές σκοπιμότητες υπάρχουν και διάφορα «πρακτικά» θέματα που έχουν να αντιμετωπίσουν πολλοί από τους ανεξάρτητους βουλευτές αλλά και πολλοί βουλευτές μικρών κομμάτων (βλέπετε ΔΗΜΑΡ, «Ανεξάρτητοι Έλληνες» κ.λπ.), οι οποίοι ξέρουν ότι αν γίνουν τώρα εκλογές δεν θα ξαναεκλεγούν οπότε θα μείνουν… άνεργοι. Ενώ αν η Κυβέρνηση αυτή μείνει μέχρι το ΄16 (λέμε τώρα) μέχρι τότε θα έχουν τις αντίστοιχες βουλευτικές απολαβές. Είναι και αυτή μία πολύ βασική παράμετρος, που όσο πλησιάζει ο καιρός θα γίνεται όλο και… βασικότερη. Κάτι σαν το «βασικό ένστικτο» πολιτικής και όχι μόνον, επιβίωσης.
Αυτά και πάμε σε άλλη… συνεννόηση, με υγεία.
Τη συνεννόηση μπουζούκι, που ως φαίνεται είναι και η μονή που μπορεί να επιτευχθεί.
