Από τον Κων/νο Παπακωνσταντίνου
Η τελευταία οικτρή παράστασή τους που παίχτηκε, ήταν στο γραφείο του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου προκλητικοί και τσαμπουκάδες, άδειασαν σάκους με σκουπίδια. Σκουπίδι η πράξη τους, σκουπίδι η φιλοσοφία τους, σκουπίδια τα όνειρά τους. Μη θαρρείτε όμως, πως όλοι αυτοί οι μπαχαλάκηδες, με τις μολότωφ και τις κουκούλες, ενεργούν με γνώση, του τι πράττουν. Παιδιά αφιονισμένα είναι, που αδυνατούν να δώσουν το στίγμα της συμπεριφοράς τους. Να καθορίσουν τους στόχους. Να κάνουν συγκεκριμένη την ψυχοπνευματική τους θολούρα. Και σίγουρα θα ήταν αστείοι, αν δεν ήταν επικίνδυνοι, για την τάξη και την ηρεμία μας. Με εγγενή σύγχυση, με φανατισμό και αδικαιολόγητη οργή, παρερμηνεύουν έννοιες και ιδέες. Τις ακούμε στις παράφορες εκδηλώσεις τους ή αποτυπωμένες σε τοίχους με τις βέβηλες μπογιές τους. Αποκαλούν την καταστροφή, ως εμπρηστική παρέμβαση. Με ποια κριτήρια αποκαλούν χούντα τη Δημοκρατία; Τη φασιστική συμπεριφορά σαν «Δημοκρατικό δικαίωμα» τον τραμπουκισμό σαν «λαϊκή πάλη» και την εγκληματική βία σαν «κοινωνικό αγώνα»; Πώς διακηρύττουν κατάργηση στρατού και Αστυνομίας; Δεν μας λένε όμως με τι όργανα, θα τους αντικαταστήσουν; Με την αναρχία; Με τον μηδενισμό; Ή με δικά τους κομματικά όργανα Γκεμπελικού ή Σταλινικού τύπου;
Τα παιδιά λοιπόν αυτά είναι αξιολύπητα και αδικημένα. Από μικρά τα στράτευσαν στους κόλπους τους Αριστερές οργανώσεις. Τα έκαναν πλύση εγκεφάλου. Τα αφιόνισαν. Τα έκαναν όργανα πολιτικών επιδιώξεων. Βέβαια οι αυτόκλητοι αυτοί σωτήρες, που μυούν άδολες ψυχές στη βία και το αίμα, βρίσκουν και τα κάνουν. Έχουμε μια Παιδεία ανεκδιήγητη. Τα Σχολεία ποτέ δεν αγάπησαν τα παιδιά. Δεν διδάσκουν σωστά (δείτε τα επαίσχυντα σχολικά βιβλία) δεν ποδηγετούν τους νέους. Και τα παιδιά, με τον ενθουσιασμό της ηλικίας τους, γίνονται εύκολη βορά των καραδοκούντων θηρίων. Ίσως και να βαυκαλίζονται καθώς εντάσσονται σε βαρύγδουπες οργανώσεις, όπως: «Οι πυρήνες της φωτιάς», «Επαναστατικός αγώνας», «Οι ήρωες της ανατροπής»… ήρωες τους αποκαλούν οι αιμοσταγείς ισοβίτες Μαζιώτης, Ρούπα, Κουφοντίνας κ.ά. Και χαίρονται τα παιδιά αυτά και ηδονίζονται καθώς ανακηρύσσονται ήρωες, άσχετα αν ενεργούν ως καταστροφείς και εγκληματίες. Δεν είναι παρά αφιονισμένοι εκτελεστές. Ευτελή κινούμενα μιας ευτελούς κομματοκρατίας. Είναι αμαρτία τα παιδιά αυτά να ξεσηκώνονται από τα θρανία και τον αγώνα για τη γνώση και να οδηγούνται σε αγώνες παραβατικότητας. Να πλάθονται εραστές της βίας, της ανομίας και του αίματος. Να οδηγούνται σε απολυταρχικές πρακτικές.
Θα μπορούσαν οι άνθρωποι αυτοί, να διδάσκουν στα παιδιά τις Δημοκρατικές διαδικασίες. Να προτιμούν τον διάλογο για την ανάδειξη των ιδεών τους κι όχι τη χειροδικία και τη βία. Να τα μαθαίνουν να πολεμούν για τα δίκαιά τους όχι με αφισορρυπάνσεις, με προσβλητικά συνθήματα μίσους, με βέβηλες μπογιές ακόμα και σε ηρώα Εθνικού κύρους και αξίας. Οι οδομαχίες με πέτρες, μολότωφ και γιαούρτια, δεν συνάδουν με τη λογική και ανθρωπιστική επίλυση των όποιων προβλημάτων, ή διεκδικήσεων.
Αυτό όμως είναι ανέφικτο, αφού και οι κομματικοί τους μέντορες, διαπνέονται από τις ίδιες ιδέες. «Ει χωλώ παροικίσεις υποσκάζειν μαθήσεις». Δηλ. μ` όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Αλήθεια πόσο ευθύνονται τα αφιονισμένα αυτά κομματικά φερέφωνα, που άλλωστε συνιστούν μια ασήμαντη μειονότητα; Ποια είναι η ευθύνη τους όταν κάνουν τα Πανεπιστήμια γυαλιά καρφιά και μάλιστα υπό τη σκέπη ινστρούχτορων καθοδηγητών και δη Βουλευτών; Πώς να μην αναθαρρήσουν, όταν δικάζονται για σοβαρές παραβατικές πράξεις και βλέπουν τους κομματικούς Δασκάλους των, να προστρέχουν στα Δικαστήρια για την υπεράσπισή τους; Πώς να μην επαίρονται, όταν σοβαρές παραβάσεις των κειμένων Νόμων, επιβραβεύονται από τους μέντορές τους;
Το θλιβερό αυτό φαινόμενο των αδικημένων παιδιών, δηλ. των αφιονισμένων μπαχαλάκηδων, έχει πάρει στον τόπο μας σοβαρές διαστάσεις. Καιρός είναι οι καθοδηγητές τους, να συνειδητοποιήσουν το άδικο, αλλά και επικίνδυνο, της χάλκευσης και προστασίας αυτών των παιδιών, που αποβλέπουν σε κομματικά οφέλη και επιδιώξεις. Δεν αποκλείονται προϊόντος του χρόνου, να τους έχουν αυτοί οι ίδιοι αντιμέτωπους.
Και κυρίως είναι πια καιρός να πρυτανεύσει η σύνεση και η λογική, αφήνοντας τη νεολαία, να αγωνίζεται μόνο για τη γνώση.
