Του Κώστα Γιαννούλα
Οι βουλευτικές εκλογές, που διακαώς επιθυμεί εδώ και καιρό η αντιπολίτευση και προπάντων η αξιωματική, ούτως ή άλλως, πλησιάζουν. Το σκηνικό είναι ήδη στημένο, για να μην πω ότι και το παιχνίδι, που θ’ ακολουθήσει, είναι κι αυτό στημένο, αν λάβει κανείς υπόψη του, όσα συμβαίνουν ή συνέβησαν στον τόπο μας στο πρόσφατο, σχετικά, παρελθόν.
Και για να γίνω πιο σαφής, εξηγούμαι. Το διακύβευμα των προσεχών εκλογών, με βάση τα σημερινά δεδομένα, είναι, αν για το ξεπέρασμα της κρίσης θα δώσει εντολή η πλειοψηφία του λαού να σχηματισθεί μια νέα συγκυβέρνηση, που θα συνεχίσει την τακτική, που εφαρμόζει η σημερινή με προεξάρχουσα τη Ν.Δ., ή να γίνουν πράξη όσα υποστηρίζουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις με προεξάρχοντα το ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό θα συμβεί, γιατί, παρά τις επιδιώξεις περί του αντιθέτου, τουλάχιστον με τις μέχρι τούδε δημοσκοπήσεις, κανένα κομματικό σχήμα παρά την πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ δε συγκεντρώνει πιθανότητες να κερδίσει την αυτοδυναμία και να εφαρμόσει το δικό του πρόγραμμα.
Αυτό σημαίνει ότι, όποιος κι αν είναι ο νικητής των εκλογών, θα συμβεί κατά πάσα πιθανότητα ό,τι και σήμερα, που ο κ. Σαμαράς και το κόμμα του, παρότι νικητής των προηγούμενων εκλογών και Πρωθυπουργός δε μπορεί να κάνει πράξη τις Ζαπειακές υποσχέσεις του, όχι μόνο εξ αιτίας των απαιτήσεων των δανειστών αλλά και των εμποδίων, που θέτει η αντιπολίτευση αλλά και το ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθειά του να διατηρήσει τη φυσιογνωμία του και τις αρχές του. Γι’ αυτό και το αποτέλεσμα της δράσης των σημερινών συγκυβερνώντων είναι η κοινή συνισταμένη των επιδιώξεών τους, που επιτυγχάνεται με συνεννόηση και αμοιβαίες υποχωρήσεις, προκειμένου να είναι εφικτή η συνεργασία τους. Δεν πρέπει, μάλιστα, να ξεχνάμε ότι για ένα διάστημα συγκυβέρνησε μαζί τους και η ΔΗΜΑΡ• μόνο που δεν άντεξε για πολύ και, αν η χώρα επί 2.5 περίπου κυβερνιέται, οφείλεται στο γεγονός ότι το άθροισμα των βουλευτών Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ξεπερνά τους 151.
Κάτι ανάλογο, λοιπόν, φαίνεται ότι θα συμβεί και στις επόμενες εκλογές μ’ οποιονδήποτε νικητή. Κι αν μεν νικητής είναι η Ν.Δ., λίγο ως πολύ γνωρίζουμε, πώς θα πολιτευτεί. Αλλά και αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, πάλι μπορούμε να προβλέψουμε, τι θα συμβεί, αφού οι δανειστές, θέλουμε- δε θέλουμε, με τον ένα ή άλλο τρόπο θα είναι εδώ και θα προωθούν τα συμφέροντά τους, ενώ ο κ. Τσίπρας θα ψάξει να βρει συγκυβερνώντες κάνοντας, όπως είναι φυσικό, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, για να βρεθεί η χρυσή τομή και να κυβερνήσει. Διαφορετικά, θα πάμε πάλι σε εκλογές.
Ήδη, βέβαια, και καθώς πλησιάζει η ώρα της κρίσης, ο ίδιος και στελέχη του με δηλώσεις τους προετοιμάζουν το έδαφος, γίνεται φανερή η στροφή προς το ρεαλισμό και ο επαναστατικός τους λόγος άρχισε να υποχωρεί αισθητά. Οι επαφές του κ. Τσίπρα και των στελεχών του με ευρωπαίους αξιωματούχους και επιχειρηματίες του ντόπιου και ξένου κατεστημένου, καθώς και η επίσκεψή του στο Άγιον Όρος, στον Πάπα και αλλού αυτό προδίδουν.
Δε θα εκπλαγούμε, ως εκ τούτου, προκειμένου να διευκολυνθεί η συνεργασία, ούτε με πιθανή μετεκλογική αποχώρηση απ’ το ΣΥΡΙΖΑ της αριστερής πλατφόρμας του κ. Λαφαζάνη, ενδεχομένως και κάποιων άλλων μεμονωμένων βουλευτών, όπως συνέβη και με τις αποχωρήσεις βουλευτών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ στην παρούσα κοινοβουλευτική περίοδο, ούτε και με προσαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτά, που θα επιδιώκουν τα όποια κομματικά σχήματα αποφασίσουν να συγκυβερνήσουν μαζί του. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αντέξει στους εσωτερικούς κραδασμούς παραμένει ζητούμενο. Το σίγουρο είναι, πάντως, ότι πολλά απ’ αυτά, που υποστηρίζει σήμερα, δε θα μπορούν να γίνουν πράξη και η δικαιολογία είναι από τώρα γνωστή• θα φταίει η δύσκολη κατάσταση, που έχουμε περιπέσει, οι δεσμεύσεις, που ανέλαβε η χώρα, η σκληράδα των δανειστών, οι συγκυβερνώντες και οι διαφορές μεταξύ τους, καθώς και η επιθυμία της πλειοψηφίας του λαού να παραμείνουμε στο Ευρώ και στην Ε.Ε.
Αλλά και αν κάποιο κόμμα κερδίσει την αυτοδυναμία, πάλι λίγο ως πολύ, είναι δυνατό να προβλεφθεί, τι θα επακολουθήσει. Τα της Ν.Δ. τα είδαμε και τα ξέρουμε. Ξέρουμε, όμως, και τα του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρεόυ με τα γνωστά συνθήματα, όπως «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» «έξω οι βάσεις του θανάτου», «τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών», «ο λαός δεν ξεχνά, τι σημαίνει δεξιά» και τόσα άλλα. Και επειδή γνωρίζουμε, επίσης, ποια τύχη είχαν όλα αυτά αλλά και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πασοκίζει χαϊδεύοντας αυτιά και αντιγράφοντας σε πολλά την τακτική το Ανδρέα Παπανδρέου χάριν της μεγάλης πασογενούς πελατείας του, δε θα εκπλαγούμε, αν και ο κ. Τσίπρας ακολουθήσει το δρόμο της ασυνέπειας χάριν της ανόδου και διατήρησής του για κάποιο διάστημα, μικρό ή τρανό, στην εξουσία. Δεν αποκλείεται, βεβαίως, να επιμείνει στις θέσεις του και να αναβιώσει και πάλι το περίφημο Grexit. Υπό τις παρούσες, όμως, συνθήκες δείχνει κάπως χλωμό. Επομένως και σ’ αυτή την περίπτωση ξέρουμε εκ των προτέρων, τι θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές, γιατί γίναμε στο παρελθόν πολλές φορές θεατές στο ίδιο έργο.
Και, δυστυχώς, δεν το ξέρουμε μόνο εμείς• το ξέρουν πολύ καλύτερα όλοι αυτοί, που, αρέσει-δεν αρέσει, ορίζουν τις τύχες κρατών και ανθρώπων και που έγκαιρα ετοιμάζουν εναλλακτικές λύσεις στη διαδοχή κυβερνήσεων, προκειμένου να μη θιγούν και κινδυνεύσουν προπάντων τα συμφέροντά τους• έχουν αυτοί τον τρόπο. Αδιάψευστος μάρτυρας η Ιστορία.
Όσο για το λαό μας, έτσι όπως τα καταφέραμε, είτε με είτε χωρίς μνημόνιο, είτε με τους μεν είτε με τους δε, ένα είναι σίγουρο• όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις, θα συνεχίσει, δυστυχώς, να πληρώνει για πολλά χρόνια ακόμη τα σπασμένα και τις συνέπειες των επιλογών του και της κρίσης.
Κοινός νους, λοιπόν, χρειάζεται για να καταλάβει κανείς, τί μας περιμένει, την ώρα μάλιστα που συνεχίζονται οι κομματικές κοκορομαχίες και απουσιάζει η εθνική συνεννόηση προς δόξαν των δανειστών και των εχθρών της πατρίδας μας, ενδεχομένως και χωρίς προοπτική για καλύτερες μέρες.
