* Από τον Δημήτρη Τσικούρα
Ενόψει των Δημοτικών – Περιφερειακών – Ευρωβουλευτικών (το Μάη) εκλογών, θα πρέπει γι’ άλλη φορά,
να πούμε ξάστερα και καθαρά, προπάντων όμως κατανοητά, πως, ο πιο κακός μας σύμβουλος, κακός μας εαυτός, σε κάθε εκλογική μας αναμέτρηση, είναι η νοοτροπία μας, αυτή που αποκομίσαμε, στο διάβα της ζωής μας, σαν άνθρωποι, σαν άτομα, σα ράτσα της φυλής μας. «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ και αγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε» - όπως μας λέει ο Δ. Σολωμός.
Η νοοτροπία της νεοελληνικής αντίληψης, είναι ένας από τους μεγαλύτερους και τους πιο άσπονδους εχθρούς της ζωής μας, στους περισσότερους τομείς της κοινωνίας μας, και τις περισσότερες φορές στις σκέψεις μας. Από τις πολύπαθες καταστάσεις που ζούμε, και από τα θλιβερά γεγονότα και αποτελέσματα, και τα συμπεράσματα που βγαίνουν, σε κάθε μας φινάλε, αυτό αποδεικνύεται – πέρα και πάνω από κάθε άλλο εμπόδιο. Η νοοτροπία παίζει συνήθως, τον πρωτεύοντα και πρωταγωνιστικό ρόλο, σε όλα μας τα πράγματα, σε όλα μας τα φόρα, σε όλα τα ζητούμενα στη γη μας και στη χώρα, γιατί αυτή καθοδηγεί, τη βούληση, στις πράξεις μας, στα έργα τα κακόβουλα, που βλάπτουνε, «σκοτώνουνε» τα ήθη τα χρηστά μας. Αυτή μας κάνει πάντοτε εξάρτημα δικό της και κάθε αξία ηθική, κάθε φιλοκαλία, παραμερίζει άτιμα, χωρίς αυτογνωσία, μας σπρώχνει πάντα άδικα στη μαύρη δυστυχία.
Η νοοτροπία μας λοιπόν, που πηγάζει μέσα από την αντίληψη μας, που διαμορφώσαμε σαν άτομα, για κάθε πράγμα στη ζωή μας, κατευθύνει όλα τα νήματα του εγκεφάλου μας, που χαράζουν τον κάθε δρόμο, καλό ή κακό, ωφέλιμο ή ζημιογόνο, το σωστό ή το λάθος, που ακολουθούμε. Και όπως συνήθως βλέπουμε, τις περισσότερες φορές, γυρίζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας.
Η αυτογνωσία μας ρωμιοί που έχουμε – η πολυλανθασμένη – μας καθιστά αιχμάλωτους και πάντα εξαρτημένους, στους ντόπιους επιτήδειους, στους ξένους εκμεταλλευτές, σπουδαίους αριβίστες, ζαβούς πολιτικάντηδες, πατρόνες, μιζαδόρους και όλους τους λαϊκιστές, φτιαγμένους λαοπλάνους.
Πώς , θ’ αλλάξουμε τη μοίρα μας, θα δούμε «άσπρη» μέρα, και «θα σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα»; που λέει ο άλλος μεγάλος ποιητής μας, ο Α. Σικελιανός...; Με μια νοοτροπία ατομιστική, κερδοσκοπική, ρουσφετολογική και βολεψιματική, χωρίς αλτρουισμό, πώς θα πορευτούμε, για να πάμε στο «εμείς», του Μακρυγιάννη...; Αφού στα πάντα γύρω μας, στον κόσμο αυτό που ζούμε, η λογική αυτή επικρατεί, να είμαστε εξαρτώμενοι απ’ τη νοοτροπία, καλή, κακή αδιάφορο, αυτή μας κατευθύνει. Πώς ξεριζώνεται αυτό, τ’απόστημα , το πάθος, που στο μυαλό μας φώλιασε κι τόσο κακό μας κάνει, δεκαετίες άμετρες, αιώνες στη φατρία;
Τι θα ψηφίσεις «αύριο» και ποιον θα επιλέξεις, στις εκλογές που έρχονται, της τοπικής αυτοδιοίκησης και του Ευρωκοινοβουλίου; Ποιους θα εκλέξεις γι’ άρχοντες, για να υπηρετήσουν, τον τόπο σου, τη χώρα σου, τα όσα σ’ αφορούνε, και όλα τα προβλήματα, το ταξικό συμφέρον, που καρτεράς να βρούνε, τη λύση τους την πρέπουσα, τη δίκαια του τόπου, της χώρας μας και του λαού, που πάντα περιμένει, τον κάθε άξιο Ταγό, τη λύση για να φέρει, σε όλα τα ζητούμενα, μαντάτο και χαμπέρι...;
Χιλιάδες ερωτήματα, μυριάδες φαντασίες, περνούν και δίνουν στο μυαλό ονείρατα, απορίες... Καθένας με τη σκέψη του και την αντίληψή του, αποφασίζει πάντοτε αυτή τη βόλεψή του, που όμως, πάντα αβόλευτα τα πλήθη περιμένουν, κι οι λίγοι πάντα οι «εκλεκτοί» βολεύονται και μένουν, σ’ αυτό το πλάνο σύστημα της ιδεοκρατίας, της μπλάβας, φαύλας, άδικης, κακής Δημοκρατίας. «Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά, η θύμησή μου σε σκοτάδια, όλο πιότερο βουτά, τάχα η θέλησή μου λίγη, τάχα ο πόνος μου μεγάλος; Αχ, που είσαι νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος;» μας λέει ο Κ. Βάρναλης.
Διδάξου από τα λάθη σου, και τα παθήματά σου, και άλλαξε στη σκέψη σου, τα συμπεράσματά σου. Αν θέλεις την ανατροπή να κάνεις πατριώτη, ξεκόλλα απ’ τη σκέψη σου, αυτόν τον Ισκαριώτη, που πάντοτε σ’ εξαπατά, σε ξεγελάει ο ψεύτης, και σε εκμεταλλεύεται ο κάθε «καρδιοκλέφτης». Σκέψου και μην απομακρύνεσαι, ποτέ από τη σκέψη, κάνε το νου σου άνθρωπε, με πάθος να χωνέψει, πως τον εχθρό τον έχουμε, στη λογική μας μέσα, στο είναι μας, στο έχειν μας, στην πίστη την μπαμπέσα. Κοιτάξου στον «καθρέφτη σου», που λέει την αλήθεια, και πάρε την απόφαση να ζεις στην καλοήθεια.
Μπορείς να πεις με σιγουριά, πεποίθηση μεγάλη, την ψήφο μου, τη «σφαίρα» μου δε θα στη δώσω πάλι, εσένα που με πρόδωσες, κατέκλεψες τη χώρα, κατάστρεψες τα όνειρα – μας ρήμαξες ως τώρα. Ομοταξίτη σύντροφε, καλέ μου συντοπίτη, ανώνυμε, επώνυμε του τόπου μου πολίτη, εσένα εμπιστεύομαι, εσένα θα ψηφίσω, με σκέψη και συνείδηση, να μην «μετανοήσω». Συνειδητά και ταξικά, θα πράξω το καθήκον, ώστε να έχω ήσυχο τα βράδια μου τον ύπνον.
Να πεις με κάθε σιγουριά, δε θέλουμε «ποτάμια» δε θέλουμε «ελιές», μονάχα την Ελλάδα στους Έλληνες – να λες. Δε θέλουμε γαλάζιο και πράσινο ζαπτιέ, φασίστα χρυσαυγίτη, προδότη και χαφιέ. Και όλους τους «προστάτες», «σωτήρες» της φυλιάς, τα «τζάκια» των αρχόντων, και της μπαγαποντιάς.
Να πεις για την κατάντια – ευθύνομαι κι εγώ – που βρίσκεται η πατρίδα – αυτή που κατοικώ. «N’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί εγώ θα φταίω», λέει ο Ν. Καζαντζάκης.
Τέλος, το ξέρουμε καλά, εμείς οι αδικημένοι, για να μην πω καλύτερα, εμείς οι «προδομένοι», πως, το σύστημα μας αδικεί, και μας «προδίδει» πάντα , σ’ αυτή τη χώρα τη μικρή, που ζούμε στην παράγκα...
* Ο Δημήτρης Τσικούρας είναι λογοτέχνης – ποιητής και ιστορικός μελετητής
