* Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Μερικοί ψαράδες από την Κω, σύμφωνα με έναν μύθο, τραβώντας την ψαριά, που είχαν προπωλήσει σε εμπόρους, ανέσυραν έναν χρυσό τρίποδα αμύθητης αξίας. Τον είχε ρίξει η Ωραία Ελένη στη θάλασσα, καθώς γύριζε βαρύθυμη στην πατρίδα, αφήνοντας πίσω τον λατρευτό της απαγωγέα τον Πάρη.
Άναψε όμως ένας τρικούβερτος καυγάς, αν ο τρίποδας ανήκει στους Μιλήσιους εμπόρους, που προαγόρασαν την ψαριά ή στους Κώες ψαράδες, που τον ψάρεψαν. Άναψαν τα αίματα και μίλησαν τα όπλα. (Χούι παλιό των Ελλήνων). Για ν` αποφύγουν όμως την αιματοχυσία, κάποιος πρότεινε να ζητήσουν το χρησμό των Δελφών. Οι Δελφοί τότε, η κορυφή του Ιερατείου, ήταν το άντρο των θεομπαιχτών. Δηλ. του παπαδαριού της εποχής εκείνης. Ρήμαζαν τον κοσμάκη εκμεταλλευόμενοι την πίστη του. Τους άξιζε βέβαια αφού ήσαν τόσο αφελείς και μάλιστα ένθερμοι ζηλωτές του Δωδεκάθεου, δηλ. να πιστεύουν σε θεούς, που μόνη απασχόληση είχαν την ικανοποίηση των πιο ταπεινών ενστίκτων της ανθρώπινης φύσης, δηλ. της μοιχείας της βίας και του μίσους.
Η Πυθία λοιπόν απεφάνθη: «Ο τρίπους δοθήσεται τω σοφοτάτω». Πολύ σαφής!! Έτσι οι ερίζοντες πήραν την απόφαση να δώσουν τον τρίποδα στον Σοφό Θαλή τον Μιλήσιο. Αυτός όμως ως πραγματικός σοφός, αρνήθηκε να τον πάρει. Τους είπε να τον δώσουν στον Βία τον Πριηνέα, που ήταν λέει σοφότερός του. Αλλά και ο Βίας με αυτογνωσία σοφού, τον αποποιήθηκε υποδεικνύοντας κάποιον άλλον σοφό. Έτσι από πόρτα σε πόρτα ο τρίπους «περιϊών και αναπεμπόμενος» ξανάρθε στον Θαλή τον Μιλήσιο. Και για να κλείσει ο κύκλος τον αφιέρωσαν στον Ισμήνιο Απόλλωνα των Θηβών.
Αυτά μας είπε ο Δάσκαλος στον πρωινό καφέ και συνέχισε. Αν υποθέσουμε πως σήμερα είχαμε ένα πολύτιμο «Εύσημο» και θέλαμε να το δώσουμε «Τω Καλλίστω» ή «Τω σοφοτάτω» ή «Τω ενδοξοτάτω» σε ποιόν θα το δίναμε;
Εγώ θα σας πω είπε ο καλοκάγαθος της παρέας, που στη συνέχεια της ιστορίας, συνδιαλέγεται με τον λεπτολόγο, τον αντιρρησία, τον «ψείρα» και τον άθεο κομμουνιστή. Εγώ θα το έδινα στους «Αθάνατους». Στους Ακαδημαϊκούς μας, τους ψηλότερα ιστάμενους. Είναι οι διακεκριμένοι σε σοφία και σύνεση».
Ποτέ! Έκραξε ο ψείρας. Οι άνθρωποι αυτοί βολεμένοι στους ζεστούς θώκους των, έπεσαν σε νήδυμον ύπνο και δεν πράττουν για την πολύπαθη χώρα μας και τα προβλήματά της, το παραμικρό. Τους είδατε ποτέ πολέμαρχους και μπροστάρηδες, στις δύσκολες στιγμές του Έθνους; Άκουσε κανείς τη φωνή τους; Ποτέ!!
Ε, τότε λέει ο ροδαλός γέρων της καλοκαγαθίας, να δώσουμε το εύσημο στους πολιτικούς μας.
Είσαι στα καλά σου; Του είπε ο λεπτολόγος. Πάνε εκείνοι οι πολιτικοί που ήξερες Βενιζέλοι και Τρικούπηδες και Καραμανλήδες χάθηκαν. Ετούτοι πενήντα χρόνια τώρα, με ιδιοτέλεια, ατζαμοσύνη και κλασική ανικανότητα, διέρρηξαν κάθε θεσμό μας. Διέλυσαν την Παιδεία. Υπονόμευσαν την Υγεία. Προστάτεψαν καταχραστές του Δημοσίου χρήματος. Καταλήστευσαν τα ταμεία. Μας μπόλιασαν με το φόβο και την ανασφάλεια. Αντικατέστησαν την αλήθεια με το ψέμα. Την ευθύνη με την αναλγησία. Μας καταρράκωσαν. Όχι. Ποτέ σ` αυτούς.
Μήπως να δίναμε το «Εύσημο» στον Δάσκαλο, τον αναμορφωτή, τον ψυχοπλάστη, το κερί που λειώνει για τη γνώση των παιδιών μας; Αυτούς που άλλοτε με τρύπια παντελόνια, αναλίσκονταν για έργο θεάρεστο, την πλάση της ψυχής; Όχι! Δεν νομίζω αντέτεινε ο αντιρρησίας. Για καμαρώστε Πρυτάνεις και Καθηγητές, να σύρονται και να άγονται από μειονότητες κομματικών εγκάθετων. Να υποκλίνονται σε συνδικαλιστές εκβιαστές. Να κλείνουν από καταλήψεις τα Εκπαιδευτικά ιδρύματα και αυτοί να μένουν ανενεργοί. Αίσχος. Είδατε κανέναν να παραιτηθεί; Να παλέψει, να αντιδράσει; Να μας κάνει κοινωνούς της σοφίας του; Γέμισε ο τόπος από επίορκους, κοπανατζήδες. Ευδοκιμούν τα φροντιστήρια με το μαύρο χρήμα.
Ε, τότε είπε ο Δάσκαλος να δώσουμε το «Εύσημο» στους ταγούς της Εκκλησίας. Στους Αγίους.
Τι λες ρε Δάσκαλε; Πας καλά; Αντέτεινε ο κομμουνιστής. Ποτέ!! Άκου Άγιοι!! Απλώς και μόνον, αφού αυτοχρίζονται και αυτοανακηρύσσονται «Άγιοι» (αυτολατρικοί και εγωπαθείς) σημαίνει πως έχουν διαζευχθεί την ταπεινότητα και την εγκράτεια. Απαρνήθηκαν τη ρότα, που χάραξε ο Χριστός. Τότε ξαναπήρε το λόγο ο Δάσκαλος. «Βλέπετε φίλοι μου, η αδυναμία να δώσουμε λύση στο πρόβλημά μας, αναδεικνύει το μέγα πρόβλημα. Ότι ζούμε σε μια κοινωνία, με παθογόνα φαινόμενα. Όπου πουθενά δεν έχουμε να στηρίξουμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας. Παντού έλλειμμα αρετής. Λείπουν τα φωτεινά πνεύματα και τα καθαρά χέρια. Ολόγυρα, μας περιβάλλει ένα θολό τοπίο. Αποκαρδιωτικό. Θανατερό. Και στο κέντρο ο σύγχρονος άνθρωπος τραυματισμένος, τρομαγμένος, μοναχός…
