Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΧΩ στο μυαλό μια ολοζώντανη, μια σημαδιακή εικόνα από το Δημοτικό. Τον συμμαθητή μου τον Θάνο, να κρύβεται πίσω απ’ τον Μίλτο κάθε φορά που ο δάσκαλος γυρνούσε απότομα το σώμα του προς εμάς, περιστρεφόμενος αστραπιαία από τον μαυροπίνακα προς την τάξη, με κινήσεις ...Μπρους Λι, προστάζοντας κοφτά: «Πες μας εσύ Γιαννάκη, τι πράξη θα κάνουμε για να λύσουμε το πρόβλημα;». Ο άτυχος Γιαννάκης σηκωνόταν από το θρανίο, έξυνε το κεφάλι, λες και θα κατέβαζε ιδέα και τις περισσότερες φορές προσγειωνόταν από τις φωνές του δάσκαλου: «Αδιάβαστος! Κάτσε κάτω εσύ... Άλλος!!!»...
ΠΙΟ καθαρή εικόνα όμως είχα στο γραπτό διαγώνισμα. Όλο τα μολύβια ξύναμε. Μας έφταιγαν οι μύτες τους που έσπαγαν, μόνο όταν δεν ξέραμε το μάθημα! Ο συμμαθητής ο Θάνος λοιπόν, κάθε που τον σήκωνε ο δάσκαλος στον πίνακα να λύσει μια «πράξη», έπιανε την κιμωλία, την ακουμπούσε με το δεξί, λίγο δίπλα από το «ίσον», και παρέμενε για ώρα έτσι, ακίνητος, μαρμαρωμένος, με το κεφάλι κάτω να σκέφτεται... Λες και του έκαναν ένεση! Αλλά ιδέα δεν σκάμπαζε, ούτε κατέβαιναν οι αριθμοί από την «γκλάβα», παρά το μουρμουρητό των πρώτων θρανίων. Ο δάσκαλος σουλατσάριζε στην αίθουσα, με τα χέρια κουμπωμένα πίσω και στα ακροδάχτυλα στριφογύριζε τη ...βίτσα! Λες και το φχαριστιόταν...
ΜΠΟΡΕΙ να κουράζω με τις περιγραφές (οι παλαιότεροι αναπολούν αυτές τις εικόνες και οι νεότεροι κοροϊδεύουν), αλλά δεν ξέρω πώς, αυτές τις εικόνες σκέπτομαι κάθε φορά που ακούω για «συμφωνίες» και «μεταρρυθμιστικά μέτρα» από την κυβέρνηση, που δεν απάντησε με σαφήνεια ακόμη, με στοιχεία και αριθμούς δηλαδή, τι πρόκειται να εφαρμόσει, τι στο καλό περιλαμβάνουν οι προτάσεις της προς τους θεσμούς, τι συμφώνησε τέλος πάντων, να ξέρουμε τι μας περιμένει...
ΘΑ πληρώσουμε φέτος πάλι ΕΝΦΙΑ; Δεν θα πληρώσουμε; Θα φορολογηθούμε το ίδιο με πέρσι; Δεν θα φορολογηθούμε; Θα μπουν οι μισθοί και οι συντάξεις τον άλλο μήνα στην τράπεζα; Δεν θα μπουν; Θα αυξηθούν τα όρια ηλικίας; Δεν θα αυξηθούν; Θα ψαλιδιστούν οι επικουρικές; Δεν θα ψαλιδιστούν; Δημιουργικές ασάφειες δηλαδή...
ΒΛΕΠΩ τον Τσίπρα στον πίνακα να ...στρίβει την κιμωλία και τον δάσκαλο να χάνει την υπομονή του. Ο συμμαθητής μου ο Θάνος όμως, κάθε που το έκανε αυτό, δεν κυβερνούσε τη χώρα. Της τάξης ένας αδιάβαστος ήταν. Μέχρι την επομένη που τον σήκωνε ο δάσκαλος, γιατί γνώριζε ότι αυτή τη φορά ήρθε διαβασμένος και γιατί ήθελε έτσι να τον καλοπιάσει, λέγοντάς του ένα «εύγε», για τη σφαλιάρα που του έριχνε την προηγουμένη, πλησιάζοντάς τον στον πίνακα. «Κάτσε κάτω» του φώναζε. Αλλά δεν έφτανε. Έπρεπε να πέσει και η ...ξυλιά! «Άνοιξε καλά την παλάμη είπα...»!
Ο ΑΛΕΞΗΣ όμως, μέχρι τώρα έχει τον αέρα του καλού μαθητή. Του διαβασμένου, που παρά τη δυσκολία των ασκήσεων, δείχνει μια σιγουριά ότι τελικά θα τις λύσει... Και αν δεν θέλει να αποκαλύψει το σχέδιο, κανέναν δεν χαλάει, αν αυτό βοηθά να μας βγάλει από την απελπιστική κρίση και γλιτώσουμε την ολική καταστροφή. Γιατί ο συμμαθητής μου στο Δημοτικό, ο Θάνος, δεν φτάνει που έτρωγε την προσβολή και τη σφαλιάρα από τον δάσκαλο, όταν πήγαινε σπίτι, τύχαινε και της ανάλογης «περιποίησης» και από τους δικούς του. Ξύλο να δεις...
