* Του Αρχιμανδρίτου π. Αχιλλίου Τσούτσουρα
Πονούμε και στενάζουμε σήμερα. Στα αυτιά μας ηχεί ο θρήνος της Παναγίας, συμπάσχουμε με τον μεγάλο πάσχοντα... Η καρδιά μας λυγίζει μπροστά στον Εσταυρωμένο Ιησού· και η φωνή μας τρεμάμενη ακούγεται: «Ναί, σε εγκαταλείψαμε Κύριε, σε παρακαλούμε όμως ποτέ εσύ μην μας αφήσεις...».
Ο νους του πιστού ανθρώπου ταξιδεύει σήμερα· και φτάνει σε μια πονεμένη γη· εκεί όπου έστησαν οι πόδες του Κυρίου και ανέρχεται στην συνέχεια ψηλά, σε ένα φριχτό βράχο, στου Γολγοθά τόν βράχο· και φτάνοντας εκεί, βλέπει τον μόνο αναμάρτητο επί του Σταυρού, να είναι μόνος και εγκαταλελειμένος· κι αναλογίζεται ο άνθρωπος: Ιδού ο Διδάσκαλός μας, ο Ουράνιος Νυμφίος, ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, ο πράος, ο ταπεινός, ο γλυκύς, Εκείνος που ήλθε να ζητήσει και να σώσει το απολωλός· τώρα Εσταυρωμένος, πάνω σε ξύλο ατιμίας, εν μέσω δύο κακούργων γυμνός, εγκαταλελειμένος, πληγωμένος, εξευτελισμένος, πονεμένος, νεκρός!
Εσταυρωμένος, Εκείνος, ο οποίος την ζωή Του «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου» (Πράξ. Ι΄,38) «Περί ημών οδυνάται» (Ησαΐα νγ΄,4), Εκείνος, που στο πρόσωπό Του καταργήθηκε το φοβερό μεσότοιχο, το οποίο είχε υψωθεί μεταξύ Ουρανού και γης.
Ιδού λοιπόν· Εκείνος πάσχει και μεις θεραπευόμαστε. Εκείνος οδυνάται και μεις ανακουφιζόμαστε. Θανατώνεται κι εμείς παίρνουμε ζωή από τον δικό Του θάνατο. «Αυτός δε ετραυματίσθη δια τας αμαρτίας ημών και πολλών αμαρτίας ανήνεγκε», θα πει ο Ησαΐας (Ησαΐα 53,12).
Εντύπωση όμως προκαλεί ακόμη και στον σύγχρονο άνθρωπο, που φοβάται την μοναξιά και τρέμει την ιδέα της εγκατάλειψης και που ζεί την απομόνωση αυτή ως την μεγαλύτερη ασθένεια της εποχής του, το φριχτό μαρτύριο της εγκατάλειψης που υπέστη ο Κύριος.
Εκείνος, ο οποίος συνεθλίβετο από τα πλήθη των ανθρώπων όπου και αν επήγαινε, Εκείνος ο οποίος συνοδευόταν ακόμη και στην έρημο από χιλιάδες ανθρώπους, Εκείνος, ο οποίος προ ολίγου έγινε δεκτός με κλάδους βαΐων και φοινίκων, ζει τούτη την ώρα, την πλήρη εγκατάλειψη! Και το είχε πει: «Ιδού έρχεται ώρα και νυν ελήλυθεν, ίνα σκορπισθείτε έκαστος εις τα ίδια και εμέ μόνον αφήτε» (Ιω. 16΄33). «Και πάντες αφέντες αυτόν έφυγον» (Ματθ. 26,56).
Τί να σκεπτόταν άραγε ο Προφητάναξ Δαυΐδ, όταν έγραφε: «Οι φίλοι μου και οι πλησίον μου εξ εναντίας μου ήγγισαν και έστησαν και οι έγγιστά μου από μακρόθεν έστησαν... Εμάκρυνα τους γνωστούς μου απ’ εμού, έθεντο με βδέλυγμα εαυτοίς»; (Ψαλμός 77ος). Ο Κύριος ζει, την ώρα που του μαρτύριό Του κορυφώνεται και που αισθάνεται όχι μόνο προδομένος από τους φίλους Του και τους πλησίον Του, αλλά και μόνος και αβοήθητος, την πλήρη εγκατάλειψή Του, γι’ αυτό και αφήνει κραυγή θερμής προσευχής στον Ουράνιο Πᾳτέρα Του: «Θεέ μου, Θεέ μου, ἵνα τί με εγκατέλιπες;»(Ματθ. κζ΄,46). Το μαρτύριο αυτό το αντιμετωπίζει με ταπεινή επίκληση του Ουρανού. Και μια μόνο λέξη προφέρει: «Διψώ». Κι αυτό «ίνα τελειωθή η Γραφή» (Ιω. ιθ΄, 28) και να επαληθευτεί ο λόγος του Ψαλμωδού «και εις την δίψαν μου, επότισάν με όξος» (Ψαλμ. ξη΄, 22).
Άραγε, στις μέρες μας, που η αθεΐα προβάλλεται ως τρόπος ζωής, που πολλοί χλευάζουν την Πίστη και ασφαλώς αρνούνται να γονατίσουν μπροστά στον Εσταυρωμένο Χριστό, εμείς τί θέση θα πάρουμε; Πώς θα αντικρύσουμε τον δι’ ημάς Σταυρωθέντα και Ταφέντα Κύριό μας; Θα Τον αφήσουμε μόνο και εγκαταλελειμένο πάνω στον Σταυρό; Θα Τον προδώσουμε μήπως και εμείς μαζί με τον δούλο και δόλιο μαθητή Του, προσθέτοντας άλλο ένα καρφί στην καρδιά του πληγωμένου Ιησού; Θα μείνουμε αμέτοχοι, αδιάφοροι και ψυχροί σαν τους μαθητές Του, την ώρα που θα ακούσουμε τους λόγους Του: «Περίλυπος εστί η ψυχή μου έως θανάτου» και όταν θα Τον κατατρέχει ο ιδρώτας της αγωνίας «ωσεί θρόμβοι αίματος»; Θα κρυφτούμε μέσα στους θάμνους και τους ελαιώνες και δειλοί και φοβισμένοι θα Τον αρνηθούμε λέγοντας «ουκ οίδα τον άνθρωπον»; (Μάρκ. 14,72).
Ή μήπως με ευλάβεια και Πίστη δυνατή εγκαταλείψουμε την αγάπη του εαυτού μας και στραφούμε με ευγνωμοσύνη στον μεγάλο Ευεργέτη και Λυτρωτή μας, στον οποίο οφείλουμε τα πάντα και μαζί με τον «ευσυμπάθητο θρήνο» θα αφήσουμε την καρδιά μας να ξεχυλίσει με συγκίνηση και ευχαριστία κάτω από τον Σταυρό του Ιησού, ζητώντας την άφεση των αμαρτιών μας και το έλεος του Εσταυρωμένου Σωτήρος μας;
Και επειδή η εγκατάλειψη του Ιησού είναι το όνειδός μας και η καταισχύνη μας ας βρεθούμε έτοιμοι φέτος, τις ημέρες αυτές «παρά τω Σταυρώ» όπως η Υπεραγία Θεοτόκος και ας ακολουθήσουμε τον Μεγάλο Μάρτυρα του Γολγοθά, υποσχόμενοι ότι θα παραμείνουμε κοντά Του, ενωμένοι μαζί Του στη ζωή και στον θάνατο, που στην ουσία δεν είναι θάνατος αλλά σωτηρία, λύτρωση και αγιασμός! Και ας Τού ζητήσουμε ο καθένας μας «Κύριε σε όλη την ζωή μου, κατέλιπόν Σε, μή με εγκαταλείπης». Αμήν.
