Του Χρήστου Τσαντήλα
ΤΕΛΙΚΑ, τζίφος οι παλικαριές του υπουργού Γιάννη Βαρουφάκη. Οι "δημιουργικές ασάφειες" (που προσωρινά μπέρδεψαν τους δανειστές μας και τους "φάγαμε... μπαγάσικα" δυο μήνες μέχρι να συνέλθουν από τη σαστιμάρα), λειτούργησαν για τους ισχυρούς της υπόθεσης και ουχί δι' ημάς τα φτωχαδάκια! Κάθομαι και διαβάζω λοιπόν τι πρέπει να πληρώσουμε μέσα σε ενάμιση μήνα και το μεταφέρω έτσι απλά για όσους δεν το θυμούνται, να πάρουν χαρτί και μολύβι, να κάνουν τους λογαριασμούς τους. Σημειώνω πως μόνο μια πράξη χρειάζεται. Της... πρόσθεσης!
Έχουμε και λέμε. ‘Η καλύτερα, (έχουμε;) να δίνουμε:
* 200 εκ. ευρώ στο ΔΝΤ στις 6 Μαΐου.
* 150 εκ. ευρώ για κάλυψη εντόκων γραμματίων στις 8 Μαΐου.
* 750 εκ. ευρώ στο ΔΝΤ στις 12 Μαΐου.
* 650 εκ. ευρώ για μισθούς Δημοσίων Υπαλλήλων στις 13 Μαΐου.
* 1,7 δισ. για μισθούς και συντάξεις τέλος Μαΐου.
* 300 εκ. ευρώ στο ΔΝΤ στις 5 Ιουνίου.
* 100 εκ. ευρώ για έντοκα γραμμάτια στις 10 Ιουνίου. Και...
* 900 εκ. ευρώ για ΔΝΤ στις 12 Ιουνίου.
ΟΙ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ μας λοιπόν, βγήκαν μετά την αρχική τους σαστιμάρα στην επίθεση και σου λένε... "το παραδάκι πρώτα, ύστερα θα εφαρμόσετε τα μέτρα που ζητάμε και μετά απ' αυτά θα πέσει το ρευστό της δόσης που σας αναλογεί!". Υπερεκτιμήσαμε λοιπόν τη... δημοκρατικότητα της εταίρων, νομίζαμε ότι είμαστε σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση Αλληλεγγύης, μέχρι να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν πραγματικοί σύμμαχοι και ότι τούτοι δω οι ισχυροί με προσβλητικό τρόπο, μας οδήγησαν στη φτωχοποίηση, φτάνοντας με τα μέτρα που μας επέβαλαν, την ανεργία των Ελλήνων στο 27%!
Το μεγάλο πρόβλημα το έχει τώρα η κυβέρνηση. Που καλείται να δώσει επαρκείς εξηγήσεις στους ψηφοφόρους, γιατί έπαψε πλέον να μιλά για διαγραφή του χρέους, γιατί αθέτησε την υπόσχεση ότι το μνημόνιο θα καταργηθεί με έναν νόμο, γιατί πάει για του χρόνου το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ που προεκλογικά είχε υποσχεθεί, γιατί τα... μάσησε με τον 13ο μισθό, γιατί κορόιδεψε τον κόσμο με τον ΕΝΦΙΑ, αυτόν τον βαρύτατο και άδικο φόρο όλων των εποχών, γιατί δεν μπορεί να κάνει κάτι όσο της επιβάλλονται τέτοια μέτρα για την επανεκκίνηση της οικονομίας.
ΕΧΩ την αίσθηση ότι πρέπει να το πάρουμε απόφαση πρώτοι όλοι εμείς που πληρώνουμε. Σε μια τέτοια Ευρωπαϊκή Ενωση, δεν μπορεί να μιλά κανείς για αλληλεγγύη. Το παράδειγμα της Ελλάδας που είναι η πρώτη χώρα της αλυσίδας που διά της οικονομικής "βοηθείας" πτωχεύει, ίσως αποτελέσει μια βάση δεδομένων για το μέλλον της συμμαχίας.
