Πενήντα πέντε χρόνια πριν, σαν σήμερα, η Ιστορία του τόπου μας έγινε φτωχότερη. Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 70 ετών, ο θρυλικός «Μαύρος Καβαλάρης», ο στρατηγός και πρωθυπουργός της Ελλάδας Νικόλαος Πλαστήρας.
Πέθανε φτωχός, αγωνιζόμενος τον υπέρ βωμών και εστιών αγώνα, τον αγώνα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
«Ο Πλαστήρας δύναται τις να είπη ότι εφώτισε το στερέωμα του Ελληνικού ουρανού δι’ απλέτου φωτός και ότι απέδωκεν εις το Έθνος την αυτοπεποίθηση ήτις τόσο επικινδύνως είχε κλονισθεί μετά την Καταστροφήν της Μικράς Ασίας. Έθνος το οποίον εις κρισίμους στιγμάς εμφανίζει τοιούτους άνδρας δύναται ν’ αποβλέπη μετ’ εμπιστοσύνης εις το μέλλον», αναφέρει σε σχετική επιστολή του ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Γεννήθηκε στην Καρδίτσα στα 1833. Από παιδί διακρινόταν για την εξυπνάδα και την τόλμη του. Από μικρός έδειχνε τις ηγετικές του ικανότητες και το ταλέντο του για τα πολεμικά πράγματα.
Η προσφορά του στο στρατό υπήρξε ανεκτίμητη και η βαθμολογική του εξέλιξη αστραπιαία. Ως ανθυπολοχαγός στους πολέμους του ’12 και στο Βουλγαρικό Πόλεμο, καβάλα στο άλογό του, αγέρωχος, άκαμπτος, άτρωτος από τα βόλια των εχθρών του, άνοιξε καινούριες σελίδες δόξας για τον Ελληνισμό.
Έργο του Πλαστήρα που σημάδεψε τη Νεοελληνική Ιστορία υπήρξε η Επανάσταση του 1922. Η Επανάσταση του 1922 συνέβαλε αποφασιστικά στην ανασύνταξη του στρατού, στην αποκατάσταση των προσφύγων, στην απαλλοτρίωση των τσιφλικιών και στη ρύθμιση των συνόρων.
Στις 2 Ιανουαρίου 1924, ο αρχηγός της Επανάστασης εμφανίστηκε ενώπιον της Συνέλευσης που συνήλθε στην Αθήνα και παρέδωσε την εξουσία. Η Εθνική Συνέλευση τον προήγαγε σε αντιστράτηγο και τον ανακήρυξε Άξιο της Πατρίδας.
Μετά την έξοδό του από το στρατό, τη 2α Ιανουαρίου 1924, τον περισσότερο καιρό τον περνούσε στην Καρδίτσα, ασχολούμενος με το κυνήγι.
Στο μοναστήρι της Κορώνας διανυκτέρευε με τους φίλους του κυνηγούς και κυρίως με τον Απόστολο Κουτσοκώστα, πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Ο Πλαστήρας οραματίστηκε το οροπέδιο της Νεβροπόλεως, που το διέσχιζε ο Μέγδοβας, παραπόταμος του Αχελώου, και πρότεινε στον Κουτσοκώστα να κατασκευαστεί φράγμα στο κενό της θέσης «Κακαβάκια», για να γίνει το οροπέδιο λίμνη.
Τα νερά της λίμνης πρότεινε να χρησιμοποιηθούν για την κίνηση υδροενεργειακού εργοστασίου, που θα γινόταν κάτω από το χωριό Μοσχάτο, και στη συνέχεια τα νερά θα μεταφέρονται με αγωγό για την ύδρευση του κάμπου της Καρδίτσας.
Η σκέψη αυτή του Πλαστήρα έγινε σχέδιο επί χάρτου και όταν το 1951 έγινε πρωθυπουργός της χώρας, άρχισε η προμελέτη. Οι εργασίες συνεχίστηκαν και επί κυβερνήσεως Παπάγου.
Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν το 1958 επί πρωθυπουργίας Κων/νου Καραμανλή, ο οποίος έδωσε εντολή η λίμνη να ονομαστεί «Λίμνη Νικολάου Πλαστήρα», αναγνωρίζοντας τη μεγάλη προσφορά στην πατρίδα τού Μαύρου Καβαλάρη.
Ως πολιτικός, ο Πλαστήρας χάραξε μια ελληνοπρεπή και φιλολαϊκή ακηδεμόνευτη πολιτική. Συγκρούστηκε με τους Αμερικανούς, οι οποίοι φρόντισαν η κυβέρνηση Πλαστήρα να χάσει τις εκλογές πολύ γρήγορα, μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης.
Η ιστορία του Πλαστήρα είναι λευκή σαν το χιόνι, τη δημιούργησε μόνος του με το σπαθί της γενναιότητας, χωρίς πάτρωνες και χρηματιστές.
Μορφές σαν τον Πλαστήρα είναι ανάγκη σήμερα να αποτελούν πρότυπα για όλους μας, αλλά κυρίως για τους πολιτικούς μας.
* Ο Στέφανος Γ. Κούτρας είναι πρόεδρος της Πολιτιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Π.Ε. και γεν. γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών - Συγγραφέων Ν. Λάρισας.
