Του κ. Νίκου Ι. Ράπτη, δασκάλου, δρ. Παιδαγωγικής
Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς 2008-2009, χιλιάδες γονείς εναποθέτουν ό,τι πολυτιμότερο έχουν, τα ίδια τα παιδιά τους δηλαδή, με εμπιστοσύνη και προσδοκία στην ευθύνη του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Θα έπρεπε όμως οι Έλληνες γονείς να πληροφορούνται αναλυτικά τις επιδόσεις του σχολείου όπου στέλνουν τα παιδιά τους. Να γνωρίζουν πως τα καλά σχολεία επιβραβεύονται, πως όλα τα σχολεία διαθέτουν προγράμματα δράσης για την περαιτέρω βελτίωση των επιδόσεών τους, πως η πολιτεία μεριμνά και ενισχύσει με το κατάλληλο έμψυχο και άψυχο υλικό τις σχολικές μονάδες που υστερούν.
Θα έπρεπε οι Έλληνες γονείς να είναι βέβαιοι πως η πολιτεία αξιολογεί διαρκώς, με αντικειμενικά κριτήρια τους καλύτερους εκπαιδευτικούς πως ενισχύει όσους εκπαιδευτικούς χρειάζονται βοήθεια και υποστήριξη πως δεν επιτρέπει στους ανεπαρκείς εκπαιδευτικούς να βλάπτουν με την ακαταλληλότητά τους τούς μαθητές τους. Θα έπρεπε οι Έλληνες γονείς να διαθέτουν αντικειμενική, ειλικρινή και εις βάθος πληροφόρηση για τις επιδόσεις των παιδιών τους, σε όλα τα μαθήματα, για τη συμπεριφορά τους και για το πώς θα συνεργαστεί καλύτερα το σχολείο με την οικογένεια, προς όφελος του κάθε μαθητή. Φυσικά θα έπρεπε οι γονείς να έχουν την ευκαιρία να συναντούν με άνεση τους δασκάλους και τους καθηγητές των παιδιών τους σε ειδικές ενημερωτικές συναντήσεις, εκτός ωραρίου εργασίας φυσικά, αφού οι γονείς εργάζονται.
Θα έπρεπε τα σχολεία να είναι χώροι όπου διασφαλίζεται η σωματική και ψυχική ακεραιότητα των μαθητών. Θα έπρεπε οι γονείς να είναι ήσυχοι πως στο σχολείο τα παιδιά τους δεν θα κακοποιηθούν, δεν θα εθιστούν στη νικοτίνη ή άλλες ναρκωτικές ουσίες, δεν θα εκτεθούν σε ακατάλληλες εικόνες, στη βωμολοχία, στα ήθη και τα έθιμα του υποκόσμου. Θα έπρεπε οι γονείς να νιώθουν ασφαλείς πως η κατανάλωση ειδών από το σχολικό κυλικείο ή το μεσημεριανό γεύμα στο σχολείο δεν θα μετατρέπεται σε... αγωγή στην... ανθυγιεινή διατροφή και την παχυσαρκία (που στην Ελλάδα απειλεί, όσο πουθενά αλλού στην Ευρώπη, την υγεία των παιδιών μας). Θα έπρεπε ο Έλληνας γονέας να εμπιστεύεται πως το σχολείο (ή άλλες, δημόσιες εκπαιδευτικές δομές) θα είναι ο χώρος όπου τα παιδιά του θα μαθαίνουν τις απαραίτητες ξένες γλώσσες, θα καλύπτουν τα όποια μαθησιακά τους κενά, θα γυμνάζονται, θα μπορούν να ψυχαγωγηθούν, να μάθουν μουσική, να εκφραστούν καλλιτεχνικά. Εφόσον η πολιτεία δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει αυτό του το δικαίωμα, ο Έλληνας γονέας θα έπρεπε να ενισχύεται οικονομικά από την πολιτεία, ώστε τουλάχιστον να μπορεί με κάποια άνεση να αξιοποιήσει τις ιδιωτικές δομές που παρέχουν αυτά τα εκπαιδευτικά αγαθά.
Θα έπρεπε οι σκληρά εργαζόμενοι γονείς να έχουν στη διάθεσή τους δομές δημιουργικής απασχόλησης και απογευματινών δραστηριοτήτων. Στις ώρες της τηλεθέασης, θα έπρεπε οι γονείς να είναι σίγουροι πως η πολιτεία έχει μεριμνήσει πως τα παιδιά τους δεν θα κακοποιούνται ψυχολογικά από εντελώς ανεξέλεγκτα διαφημιστικά μηνύματα, τρέιλερ και εκπομπές που βρίθουν από χυδαιολογία, βία, σεξουαλικές σκηνές κάθε είδους. Θα έπρεπε η πολιτεία να απαιτεί από τους καναλάρχες να τηρούν το νόμο, προκειμένου να τους επιτρέψει την «ελεύθερη εκπομπή» των όποιων περιεχομένων από τις δημόσιες ραδιοσυχνότητες.
Θα έπρεπε η αισθητική και η εμφάνιση των σχολικών κτιρίων, η εν γένει στάση και συμπεριφορά των εκπαιδευτικών, οι επιτρεπόμενοι ενδυματολογικοί κώδικες, το όλο «ήθος» των εκπαιδευτηρίων μας, να διδάσκουν στα παιδιά την αξία της Παιδείας, του κόπου, του μόχθου, της αξιοκρατίας, της αφοσίωσης στην εργασία και όχι βέβαια τον ωχαδερφισμό, την προχειρότητα, την αμέλεια, την ήσσονα προσπάθεια και την ισοπέδωση της Παιδείας με την ποπ κουλτούρα!
Θα έπρεπε τα σχολεία μας να είναι κέντρα καλλιέργειας του πατριωτισμού και της θρησκευτικής συνείδησης, όπως επιτάσσει το σύνταγμα. Θα έπρεπε τουλάχιστον να ψάλλεται ο εθνικός ύμνος, να πραγματοποιείται σε πνεύμα σοβαρότητας και τιμής τελετή έπαρσης και υποστολής σημαίας, οι εθνικές και θρησκευτικές γιορτές να τιμώνται όπως αξίζει στο υψηλό τους νόημα... Ειδικά στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όσοι δεν έχουν ιστορική μνήμη και εθνική αυτοσυνειδησία θα είναι εύκολη βορά στον καταναλωτισμό και τη χειραγώγηση.Θα έπρεπε όλα τούτα να απασχολούν και να παθιάζουν την κυβέρνηση, το υπουργείο Παιδείας, τις τοπικές αρχές, ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα. Θα έπρεπε να μας συνέχει όλους ο κοινός στόχος της ποιοτικής αναβάθμισης της παιδείας των παιδιών μας, προκειμένου οι γονείς στον τόπο μας να είναι σίγουροι πως τα παιδιά τους απολαμβάνουν εκπαιδευτικές παροχές υψηλού επιπέδου, όπως εξάλλου δικαιούνται ως Έλληνες και ως φορολογούμενοι πολίτες ενός παλαιού κράτους- μέλους της ΕΕ!
