Του Χρήστου Τσαντήλα
ΘΑ μπορούσε κανείς ποτέ να φανταστεί, ότι το κρασί θα έχει τέτοιες ιδιότητες ώστε να μπορεί να κάνει καλό στην… ιδιωτική εκπαίδευση; Η ότι το μοσχαράκι, που εκτός που γίνεται κοκκινιστό με πατάτες στο φούρνο, θα φανεί χρήσιμο και στα …φροντιστήρια ξένων γλωσσών; Ακόμα, ακόμα ότι κι ο καπνός, τα τσιγάρα δηλαδή, τα ποτά και τα ξενύχτια, θα βοηθούσαν ποτέ …τα καλύτερα τα σπίτια; Ότι οι τζογαδόροι θα γίνονταν μια μέρα οι αιμοδότες της εθνικής μας οικονομίας; Και ότι, με την άγρια φορολογία όλων αυτών των καταχρήσεων, θα πάρει απάνω της η κρατική μηχανή και επιτέλους θα επιστρέψουμε κανένα φράγκο στους …χρυσοθήρες συνεταίρους μας και τους αχόρταγους επαγγελματίες δανειστές, τοκογλύφους των λαών;
ΕΙΝΑΙ αλήθεια ότι η ελληνική οικογένεια, στις δεκαετίες του ’60, του ’70 αλλά και μέχρι τα μέσα του ’80, μοσχαράκι έτρωγε, μόνο τις Κυριακές! Και όχι πάντα. Οι νεολαίοι της εποχής, με το σχόλασμα του πρωινού σινεμά της Κυριακής (και το τέλος της δεύτερης προβολής των ταινιών Ζορό, Μασίστας, Τζάνκο, Ταρζάν και Ποπάι), στο ιστορικό «Παλλάς» του αείμνηστου φίλου Χρήστου Τζεζαϊρλίδη, εύρισκαν στο μεσημεριανό τραπέζι εκείνη την εθνική σπιτική νοστιμιά. Το ελληνικό πιάτο πολυτελείας. Μοσχαράκι κοκκινιστό, με πατάτες ή με κριθαράκι στο φούρνο!
ΟΜΩΣ, από την εποχή του …Αντρέ και του «Τσοβόλα δώστα όλα», τα πράγματα άλλαξαν ραγδαία. Το μοσχαράκι από μια φορά εβδομαδιαίως, έγινε κεμπάπ και παϊδάκια καθημερινά! Οι ταβέρνες γέμιζαν ασφυκτικά και οι σούβλες πήγαιναν σύννεφο. «Λίγδωσε και του φτωχού το άντερο», καθώς μου έλεγε ένας συνταξιούχος, που «με τον Ανδρέα παιδί μου, είδαμε λεφτά στην τσέπη… δίναμε και στα εγγόνια!».
ΚΑΙ πάνω λοιπόν που το συνηθίσαμε το κρεατικό, ήρθαν μαζί με τον Αλέξη και τα …προαπαιτούμενα. Και είπαμε πάλι, χαλάλι, για τη μόρφωση των παιδιών. Κομμένο και το μοσχαράκι. Ας γυρίσουμε πίσω. Δεκαετίες. Ας είναι μια φορά την Κυριακή. Δε βαριέσαι θα πουν οι χορτοφάγοι, είναι και ανθυγιεινό! Αλλά βρε αδελφέ μου πίστευες ποτέ εσύ ότι στην Ελλάδα του 2015 θα έκοβες κρασί, τσιτσί και τσίπουρο, να σπουδάσουν τα παιδιά;
ΑΛΛΑ, ο πνιγμένος, από τα μαλλιά πιάνεται. Έτσι πάθαμε από την καλοπέραση. Έτσι μας πιάνουν οι δανειστές, που θέλουν δήθεν να μας σώσουν. Είναι τόσο στριμωγμένα και οριακά τα οικονομικά προαπαιτούμενα που ο καθένας προτείνει ό,τι του ’ρχεται στο κεφάλι. Και σ΄ αυτή τη χώρα οι Έλληνες ξεχνάμε τα πραγματικά προαπαιτούμενα. Ότι για να ζήσει κανείς πρέπει πρώτα απ΄ όλα να έχει δουλειά. Και αν έχει δουλειά, να πληρώνεται αξιοπρεπώς. Ώστε να συντηρεί οικογένεια και σύστημα. Κοινωνικό και ασφάλισης. Πώς γίνεται να σωθούν τα ταμεία αν οι μισοί Έλληνες βρίσκονται στην ανεργία, ποιος θα εισφέρει στο ασφαλιστικό; Αυτά είναι τα πραγματικά προαπαιτούμενα…
