Η βία δεν ταιριάζει σε Έλληνες
Πόσο καλά να κυλήσει ένα Σαββατοκύριακο που σημαδεύεται από τη δολοφονία ενός 23χρονου παιδιού; Τουλάχιστον από πλευράς διάθεσης όχι και τόσο καλά.
Τις τελευταίες μέρες έχουμε συνηθίσει την ιδέα του θανάτου. Θάνατοι στο Παρίσι, θάνατοι στη Συρία, στον εναέριο χώρο της Τουρκίας, θάνατοι στο Αιγαίο ή στην Ειδομένη, η εποχή είναι οπωσδήποτε βίαια.
Μα τούτος δω ο θάνατος είναι διαφορετικός, είναι ανεξήγητος και επιπλέον είναι δίπλα σου. Δεν παρεμβάλλεται το ψυχρό γυαλί της τηλεόρασης, δεν εκφωνείται απρόσωπα ως είδηση από τον παρουσιαστή του δελτίου των οκτώ.
Δεν άντεξα καν να διαβάσω τις λεπτομέρειες της υπόθεσης. Πατέρας και γιος από τα Αμπελάκια. Πιθανή αιτία η ζωοκλοπή, κατά την Αστυνομία... Ποιος να ξέρει στ’ αλήθεια τι διαμείφθηκε...
Ο θεσσαλικός κάμπος έχει προϊστορία στο θέμα αυτό. Ειδικά ειδήσεις του στυλ «τον σκότωσε για κτηματικές διαφορές» ήταν αρκετά συνηθισμένες στο αστυνομικό ρεπορτάζ των περασμένων δεκαετιών. Έφταιγαν βέβαια και τα πάθη που είχε αφήσει κληρονομιά ο ελληνικός εμφύλιος.
«-Για μια αυλακιά χωράφι...» έλεγε τότε η κοινή γνώμη. Ή «για πέντε πρόβατα...». Μετά, τα χωράφια εγκαταλείφθηκαν, τα κοπάδια λιγόστεψαν, τα ήθη εξημερώθηκαν και οι άνθρωποι που έμειναν στην ύπαιθρο εγκατέλειψαν οριστικά αυτές τις πρακτικές σε σημείο που, όταν συμβαίνουν, ανάλογα περιστατικά να μας εκπλήσσουν.
Δόξα τω Θεώ, έχουμε χιλιάδες στραβά κι ανάποδα, αλλά κρατήσαμε ως κοινωνία μακριά το θέμα της βίας, ενώ η οπλοχρησία δεν είναι το φόρτε μας. Είναι παρήγορο που σε μια χώρα οικονομικά καθημαγμένη όπως η Ελλάδα ο δείκτης του εγκλήματος δεν εμφανίζει καμιά ανοδική πορεία, αν και θα δικαιολογείτο με βάση τα διεθνή στάνταρς.
Μην το θεωρείς δεδομένο. Στις ευημερούσες –κατά τα λοιπά- ΗΠΑ οι στατιστικές καταγράφουν σχεδόν 10.000 νεκρούς ετησίως από καθημερινές δολοφονίες. Ούτε ο συριακός εμφύλιος τέτοια παραγωγή νεκρών. Παρανοϊκοί, άνθρωποι με -Κύριος οίδε!- τι λογής ψυχασθένειες, συνεπεία μιας κοινωνίας ανταγωνιστικής που ισοπεδώνει τον άνθρωπο, άνθρωποι εφοδιασμένοι –νομίμως!- με όπλα διαπράττουν μαζικές δολοφονίες. Ειδικά η είσοδος σε σχολεία και η ομαδική δολοφονία παιδιών είναι μια μάστιγα που κανείς δεν κατάφερε να περιορίσει. Και οι αντιδράσεις –όπως διαβάζουμε στον δικό τους Τύπο- απέναντι σε κάθε απόπειρα περιορισμού της οπλοκατοχής είναι τόσο ισχυρές που ματαιώνουν κάθε απόπειρα ελέγχου της κατάστασης. Η παράδοση της «Άγριας Δύσης», όπου οι καουμπόηδες υπερασπίζονται μόνοι τους το ράντσο είναι, κατά βάση, παρούσα. Πέραν βέβαια των τρομερών συμφερόντων της οπλοβιομηχανίας.
Δεν είναι και πολύ διαφορετικά τα πράγματα στην Ευρώπη, τη Βόρεια ειδικά. Στη Γερμανία, τη Σκανδιναβία, τη Γαλλία, την Αγγλία καταγράφονται απίστευτα σκληρά περιστατικά δολοφονιών. Μέθυσοι των μπαρ που θολώνει το μυαλό τους, σε μεγάλο βαθμό ψυχικά ασθενείς... Παιδεραστές, ρατσιστές, νέο-ναζιστές ή απλώς ληστές είναι βασικά πιάτα στο μενού των –κατά τα λοιπά ανεπτυγμένων- ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Και στα –πολυτελή κατά τα λοιπά και καλοοργανωμένα- σχολεία τους η βία είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα. Το περιβόητο «μπούλινγκ», που εμείς μεταφράσαμε ως «σχολικό εκφοβισμό», είναι δική τους υπόθεση, όχι δική μας.
Στον αντίποδα η Ελλάδα. Μια χώρα υπό σοβαρή πίεση τα τελευταία χρόνια. Μια χώρα υπό διαρκή απειλή... εξώσεως και χρεοκοπίας. Την αγωνία και το μαρτύριο που τραβήξαμε εμείς μόνο τον τελευταίο χρόνο, δεν υπάρχει ευρωπαϊκός λαός μεταπολεμικά που να τα υπέστη. Μιλάμε για κανονικά βασανιστήρια, εμπνεύσεως διεστραμμένων εγκεφάλων τύπου Σόιμπλε που απεδείχθη άξιος συνεχιστής των ναζιστών της κατοχής.
Κι όμως αυτός ο λαός δεν έβγαλε βία. Οι Έλληνες «έκλαψαν» ιδιωτικά στο σπίτι τους. Οι πιο απελπισμένοι αυτοκτόνησαν. Πάρα πολλοί μετανάστευσαν, έβρισαν μέσα τους, φώναξαν σε διαδηλώσεις αλλά ποτέ δεν πήραν τα όπλα να εκτονωθούν ή να μπουκάρουν σε ξένες περιουσίες όπως συνέβη στην Αργεντινή και άλλες χώρες υπό χρεοκοπία. Η βία των Ελλήνων εκδηλώθηκε συλλογικά στις διαδηλώσεις από ένα κομμάτι του λαού, κυρίως από τη νεολαία. Αλλά δεν ήταν βία ατομική, δεν στόχευε σε δολοφονίες- ασχέτως αν υπήρξαν και παράπλευρες απώλειες.
Αλλά ακόμη και στα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης, την ώρα που όλοι οι φοβικοί της Ευρώπης κλείνουν άρον –άρον τα σύνορά τους, αυτός εδώ ο λαός, ο φιλόξενος, ο φαφλατάς, ο φασαριόζος και κατά βάση αγαθός, αυτός έδωσε ένα πιάτο φαΐ στον μετανάστη. Και αυτός ετοιμάζεται πάλι τώρα να τον στεγάσει για να βγάλει χειμώνα. Και τα ακούει και από πάνω...
Είναι στη μοίρα μας φαίνεται. Πάρτε για παράδειγμα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από όλες τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, μόνο η Ελλάδα και κάτι άλλοι «φουκαράδες» σαν τους Πολωνούς και τους Σέρβους την πλήρωσαν τόσο ακριβά. Τα εδάφη της Αγγλίας δεν καταλήφθηκαν. Το ίδιο και των Γερμανίας και Ιταλίας. Το 90% του εδάφους της Ρωσίας δεν γνώρισε ποτέ κατοχή, το 75% της Γαλλίας επίσης ελεύθερο. Ισπανία και Τουρκία ήταν οι επιτήδειοι ουδέτεροι... και εδώ, τέσσερα χρόνια σκληρής κατοχής, άνευ... αποζημιώσεως.
Παρ’ όλα αυτά επιδείξαμε και επιδεικνύουμε αξιοσημείωτη σταθερότητα ως κοινωνία και ας είμαστε και πάλι στο μάτι του κυκλώνα.
Καμιά φορά, λέω, όταν ακούω τόσο έντονη κριτική από τους Έλληνες για τη χώρα τους, πως ίσως και να την αδικούμε. Να αδικούμε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Ο εθνομηδενισμός δεν είναι πάντα η καλύτερη μέθοδος.
Οκ, είμαστε φτωχοί, ανοργάνωτοι, πολυλογάδες, ολίγον... πονηρούληδες, ό,τι θες είμαστε. Αλλά να σταθούμε και στα καλά μας. Να πάρουμε λίγο τα πάνω μας. Και να σκεφτούμε πως σε σχέση με αυτά που γίνονται παγκοσμίως μερικές φορές θυμίζουμε πρόβατα εν μέσω λύκων.
ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ
alexiskalessis@yahoo.gr
