Κων/νος Εμμ. Τσοχατζής πολιτικός μηχανικός
Παρακολούθησα πρόσφατα μια ομιλία που έγινε στην πόλη μας, με θέμα την κατάθλιψη και την ψυχική υγιεινή.
Αφού πρώτα τοποθετήθηκαν οι δημοσιογράφοι και άλλοι αναλυτές για το φλέγον αυτό ζήτημα που απασχολεί την κοινωνία μας, μετά μίλησε ο κύριος ομιλητής, επιτυχημένος παράγοντας των Media, πώς έζησε με το πρόβλημα επί δεκαετία, απομονωμένος και δυστυχισμένος και πώς μετά λυτρώθηκε όταν μίλησε σε ειδικούς για το πρόβλημά του. Τονίστηκε ο κίνδυνος της αυτοκτονίας ως ενδεχόμενο, και τα ποσοστά, όπως καταλάβαμε όλοι το μέγεθος του προβλήματος ότι αποτελεί μια κοινωνική μάστιγα και φυσικά, ποτέ δεν υποτιμάμε τους υπαρκτούς κινδύνους, αλλά ευαισθητοποιούμαστε και ό,τι μπορούμε κάνουμε ο καθένας προς εξάλειψη των αρνητικών φαινομένων.
Πρόσφατο είναι και το παράδειγμα της τραγικής κατάληξης ενός σχολικού εκφοβισμού, του φοιτητή από τα Γιάννενα.
Αναφέρθηκα στις καλές τέχνες σαν μέσον λύτρωσης συνειδησιακής, όπου ο καλεσμένος γιατρός συμφώνησε μαζί μου, καθώς αναφέρθηκα και στη νοερά προσευχή, σαν εναλλακτική μέθοδο των ορθόδοξων, όπου αυτό δεν σχολιάστηκε καθόλου, πράγμα το οποίο εξέλαβα σαν προκατάληψη. (Σημειωτέον ότι ταυτόχρονα στις εκκλησίες γινόταν οι Χαιρετισμοί της Παναγίας 7:30-9:00 μ.μ.).
Στη συνέχεια ρώτησα αν συνδέεται το φαινόμενο της κοινωνικής αδικίας με την ιατρική προληπτικά.
Επειδή ίσως υπήρξαν μερικά κενά στο σημείο αυτό, συμπληρωματικά διευκρινίζω ότι η παραβατικότητα που δεν κολάζεται ποινικά, δημιουργεί αλυσίδα κακώς κειμένων, που δεν παραγράφονται, όπως η κατάθλιψη και άλλα ψυχικά νοσήματα. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτή η αιτία. Επειδή, ως γνωστόν το άγχος είναι πολυπαραγοντικό. Άρα πρέπει να αντιμετωπιστεί αιτιολογικά και όχι συμπτωματολογικά. Άρα η προληπτική νομική, δηλαδή η μη ύπαρξη νομοθετικών κενών, και η εφαρμογή της θανατικής ποινής εκεί που προβλέπεται θα λειτουργούσε ανασταλτικά για τη δημιουργία μιας κοινωνικής ζούγκλας, ή τσίρκου στο οποίο ζούμε σήμερα, και θα βοηθούσε για μια πιο υγιή πνευματικά κοινωνία.
Αντίστοιχα, οι δε χαρακτηρισμένες αιρέσεις των ενηλίκων - ανώριμων, καλόν θα ήταν να μην υπάρχουν, γιατί εμποδίζουν τη χωρίς φόβο και πάθος απόδοση της δικαιοσύνης. Να μην υπάρχουν διαπλεκόμενες υπερεξουσίες δηλαδή, πέραν της πολιτικής, εκκλησιαστικής και δικαστικής, γιατί αλλιώς καταργείται η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης.
Ούτε επιορκία να υπάρχει, ούτε χρηματισμός, ούτε υποκρισία των ενηλίκων, ούτε ανεργία φυσικά, γιατί αλλιώς το κακό παγιώνεται σε μια κοινωνία, γίνεται νόμος και όλα τα παραπάνω γίνονται φαύλος κύκλος και νοσηρότητα μιας κοινωνίας μη αναστρέψιμη.
Κανείς να μην είναι άθεος και αδικεί έτσι τον εαυτό του, ζώντας παρέα με ανασφάλειες και χιλιάδες υποκατάστατα ειρήνης και αρμονίας μέσα του. Η αυτοκαταστροφή δηλαδή, είναι σε πολλά επίπεδα. Υπάρχει δηλαδή νόμιμη και πνευματική αυτοκαταστροφή, όπως ο λαϊκισμός, ο μικροαστισμός, η υποκουλτούρα, οι ψευδαισθήσεις χαράς και η ψευτοπόρωση (γήπεδο, πολιτική κ.λ.π.) και η ψευδαίσθηση ότι αγαπιόμαστε. Επίσης, νομίζω, ότι η υπερβολή των κοινωνικών επιστημών είναι άχρηστη (όπως η ύπαρξη επιτροπών στην Α'/βάθμια εκπαίδευση, κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι, παιδοψυχίατροι κ.ά.). Δημιουργούν μια αυτάρεσκη υπερπροστασία, που στην προσπάθειά του να σώσει το παιδί, ίσως τελικά το πνίγει και το οδηγεί εκεί ακριβώς, απ' όπου ήθελε να το σώσει. Θυμόμαστε όλοι το τραγούδι «Για το καλό μου» και τη σημειολογία στην οποία παραπέμπει. Η έλλειψη προτύπων (στατιστικά διαπιστωμένη), είναι αντίφαση σε μια ιστορικά ευνοημένη κοινωνία. Η δε κόλαση, η οποία επιφέραμε στον πλανήτη μας, θα σβήσει μόνο με τα δάκρυά μας, με μια παγκόσμια μετάνοια. Ως γνωστόν, αν ζητήσω από έναν τυχαίο άνθρωπο χαρτζιλίκι δεν θα μου δώσει, με την αιτιολογία ότι δεν είναι πατέρας μου. Μόνο ο βιολογικός - φυσικός πατέρας, δεσμεύεται να δώσει και κανένας άλλος. Έτσι είναι και η προσευχή, πρέπει να απευθύνεται στον αληθινό. Μόνο τότε θα πάρουμε. Όταν μάλιστα μιλάμε για σωτηρία ψυχών και όχι απλώς περιβάλλοντος. Και καλόν θα ήταν η προσευχή - ελπίδας, να συνοδεύεται και από έμπρακτη ευγνωμοσύνη στον Δημιουργό για το δώρο της ζωής που μας χάρισε, κάνοντας καμιά εντολή όπως το «ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ», ας πούμε. Και ας αφήσουμε τις μικρότητες στη συμπεριφορά μας και τον ψευτοπολιτισμό της τεχνολογίας, που δημιούργησε την αστική ζούγκλα και τον κοινωνικό οίκο ανοχής.
Εγώ πάντως ζητώ δημόσια συγνώμη, σε όσους έφταιξα τον τελευταίο καιρό, και ελπίζω να με διαβάζουν αυτή τη στιγμή.
Με ενοχλεί να γελάμε αυτοϊκανοποιημένοι με ημίμετρα ή με ψευτοεπαναστατική κουλτούρα, την οποία δεν πιστεύουν, όπως π.χ. τον αντιρατσισμό, όταν εξαιρούνται μειονότητες επιλεκτικά, όπως η χριστιανική, η οποία είναι μόνιμα στον Καιάδα και στο μη σεβασμό, με ενοχλεί δηλαδή η υποκρισία γενικά, γιατί έτσι υποτιμάει ο υποκριτής τη νοημοσύνη του, το επίπεδο που θα τον έκανε αληθινά ευτυχισμένο. Είναι ένας μαζοχισμός. Γι' αυτό λυπάμαι. Λυπάμαι δηλαδή, για το συνάνθρωπό μου, όταν επιλέγει τη μη ειλικρίνεια μέσα του και γύρω του. Γιατί έτσι υποφέρει με αδιέξοδα που ο ίδιος δημιουργεί.
Δεν έκανα κήρυγμα, ούτε είμαι δικηγόρος κανενός.
Άρα μην καμαρώνουμε για τον πολιτισμό μας, με τόσες εκκρεμότητες μέσα μας και γύρω μας. Τουλάχιστον μην το κρύβουμε από τον εαυτό μας. Είναι μια συνειδησιακή σύγκρουση. Κι αυτή είναι η αιτία!
