Ελάχιστα είναι γνωστά για τον Σπυρίδωνα Κ. Ζογκολόπουλο που γεννήθηκε στην Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1840. Διδάκτορας των Νομικών Επιστημών του Εθνικού Πανεπιστημίου (Αθήνα), διορίσθηκε στις 12 Ιουλίου 1866 δικηγόρος στα δικαστήρια των Αθηνών, αρχικά στο Ειρηνοδικείο και Πρωτοδικείο και αργότερα στο Εφετείο της πόλης (ΦΕΚ 60/Α/29-8-1866).
Μετά από την απελευθέρωση της Θεσσαλίας και την προσάρτησή της στο Ελληνικό Κράτος, αιτήθηκε την μετάθεση και τον διορισμό του στα δικαστήρια της Λάρισας. Η αίτησή του έγινε αποδεκτή και διορίσθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1881 στο Ειρηνοδικείο και το Πρωτοδικείο της πόλης (ΦΕΚ 20/Α/20-2-1882), ενώ στις 11 Ιανουαρίου 1882 και στο Εφετείο της πόλης (ΦΕΚ 70/Α/28-7-1882). Ο διορισμός του στα δικαστήρια της Λάρισας επικυρώθηκε με Βασιλικό Διάταγμα στις 29 Μαρτίου 1882 (ΦΕΚ 89/Α/29-8-1882).Όπως αναφέρει ο αείμνηστος Επίτιμος Δικηγόρος Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος, ο Σπυρίδων Ζογκολόπουλος ήταν ένας από τους 15 πρώτους δικηγόρους που διορίσθηκαν στα δικαστήρια της Λάρισας αμέσως μετά από την απελευθέρωσή της [1]. Αμέσως μετά από την εγκατάστασή του στη Λάρισα (είχε έρθει μαζί με τη σύζυγό του Αθανασία), αγόρασε μία έπαυλη με πολλά δωμάτια στη συνοικία Αρναούτ (Αγίου Αθανασίου), το συμβόλαιο αγοράς της οποίας δυστυχώς δεν εντοπίσαμε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Υποψιαζόμαστε ότι η αγορά μίας οικίας με πολλά δωμάτια έγινε από ανάγκη για να στεγάσει την πολυπληθή (;) οικογένειά του, αλλά και να την χρησιμοποιήσει ως επαγγελματική στέγη.
Στις 6 Οκτωβρίου 1885 διορίσθηκε πρώτος πάρεδρος στο Ειρηνοδικείο της Λάρισας (ΦΕΚ 60/Α/19-10-1885), θέση από την οποία παραιτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1886 (ΦΕΚ 20/Α/23-1-1886). Στη θέση του διορίστηκε ο δικηγόρος Νικόλαος Α. Παπανικολάου, ο οποίος όμως δεν δραστηριοποιήθηκε επαγγελματικά στη Λάρισα τα επόμενα χρόνια. Την ίδια χρονιά (1886), τον συναντούμε ως μάρτυρα στην απογραφή που διενεργήθηκε στην κινητή και ακίνητη περιουσία του αποβιώσαντα πρώτου αιρετού δημάρχου της Λάρισας Χρήστου Γεωργιάδη (1833-1886) [2].
Κατά τη διάρκεια του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 και την προσωρινή τουρκική κατοχή της Θεσσαλίας (1897-1898), κατέφυγε στην Αθήνα, στην οποία παρέμεινε μέχρι το φθινόπωρο του 1898. Επιστρέφοντας στη Λάρισα, δέχθηκε πρόταση από τον ταξίαρχο Πεζικού Λεωνίδα Γκολφινόπουλο (ως πληρεξούσιου του Υπουργείου επί των Στρατιωτικών), ώστε να ενοικιάσει (προς το Δημόσιο), δύο δωμάτια της ιδιόκτητης κατοικίας του στη συνοικία Αρναούτ, με σκοπό να στεγαστούν τα γραφεία της Β΄ Ταξιαρχίας Στρατού. Ο Σπυρίδων Ζογκολόπουλος αποδέχθηκε την πρόταση και συντάχθηκε μισθωτήριο συμβόλαιο διάρκειας ενός έτους με συνολικό μίσθωμα 360 δρχ. Στους όρους του συμβολαίου περιλαμβάνονταν η υποχρεωτική ανανέωση της μίσθωσης (εφ’ όσον το Υπουργείο το επιθυμούσε), καθώς και η μη καταβολή αποζημίωσης σε περίπτωση που για οποιαδήποτε λόγο το Δημόσιο διέκοπτε τη μίσθωση [3].
Στις αρχές του 1900 αναφέρεται ως μεγάλος δωρητής του υπό κατασκευή ναού του Αγίου Κωνσταντίνου στη Λάρισα. Δώρισε (στη μνήμη του πατέρα του Κωνσταντίνου), διάφορα εκκλησιαστικά είδη από τα οποία ξεχώριζαν τα δύο ολόχρυσα εξαπτέρυγα [4]. Τρεις μήνες αργότερα (Απρίλιος 1900), έπεσε θύμα κλοπής μέσα στα δικαστήρια της Λάρισας, αφού «άγνωστος λωποδύτης επωφεληθείς του συνωστισμού εν τη αιθούση του Πλημμελειοδικείου, αφήρεσε διά μεγάλης επιτηδειότητος εκ της τσέπης του γιλέκου του δρχ. 86» [5]. Το καλοκαίρι του 1900 συναντούμε αναφορά στον τοπικό Τύπο, σχετικά με την επιστροφή του ζεύγους Ζογκολόπουλου, από ένα ταξίδι στην Αθήνα [6].
Μετά από αυτό το δημοσίευμα το όνομα του Σπυρίδωνα Ζογκολόπουλου απουσιάζει παντελώς από τις διάφορες διαθέσιμες πηγές, γεγονός που μας παραπέμπει στην πιθανότητα της συνταξιοδότησής του. Όπως αναφέρει ο Αριστείδης Παπαχατζόπουλος, παρόλο που το όνομα του Ζογκολόπουλου εμφανίζεται στα μέλη του δικηγορικού συλλόγου του έτους 1900, αυτό δεν περιλαμβάνεται (μετά από το 1909) στο «Βιβλίο μελών του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης» [7]. Ελλείπουν σαφώς πολλές πληροφορίες τόσο για την οικογενειακή του κατάσταση, όσο και για την μετέπειτα τύχη του.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Αριστείδης Χρ. Παπαχατζόπουλος, Συμβολή στην ιστοριογραφία του Δικηγορικού Συλλόγου Λαρίσης1881-1981 (τόμος Α΄ 1881-1940), Λάρισα: ΔΣΛ2016, σ. 78, 122.
[2]. Αλέξανδρος Χ. Γρηγορίου, «Η απογραφή της περιουσίας του Χρήστου Γεωργιάδη, πρώτου αιρετού δημάρχου της Λάρισας», Άμητος: τόμος αφιερωμένος στη μνήμη του Χαράλαμπου Στεργιούλη [Κείμενα και Μελέτες αρ. 3, ΦΙΑΛΕΘ] (επιμέλεια: Παρασκευή Χ. Παπαδημητρίου), Θεσσαλονίκη: εκδοτικός οίκος Σταμούλη, 2023, σ. 129-144.
[3]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Νομού Λάρισας (ΓΑΚ/ΑΝΛ), Συμβολαιογραφικό Αρχείο Ανδρέα Ροδόπουλου, φκ. 060, αρ. 18874 (30 Οκτωβρίου 1898).
[4]. Όλυμπος (Λάρισα), φ. 92 (22 Ιανουαρίου 1900).
[5]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 522 (23 Απριλίου 1900).
[6]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 537 (13 Αυγούστου 1900).
[7]. Παπαχατζόπουλος, ό.π. σ. 143, 186.