Το κτίριο που βρισκόταν στη συμβολή των σημερινών οδών Παναγούλη και Μανδηλαρά, στέγασε τελικά τις υπηρεσίες του παλαιού Στρατιωτικού Νοσοκομείου της Λάρισας. Παράλληλα τον Ιούλιο του 1883 καταργήθηκε το στρατιωτικό νοσοκομείο της Λαμίας και ιδρύθηκε αντίστοιχο στον Τύρναβο (ΦΕΚ 274/Α/13-7-1883).
Η εκμίσθωση του παλαιού Στρατιωτικού Νοσοκομείου της Λάρισας συνεχίστηκε και μετά το 1891 [2] μέχρι τις παραμονές του Ελληνοτουρκικού πολέμου (Μάρτιος 1897). Μεταξύ των στρατιωτικών ιατρών που υπηρέτησαν στη Λάρισα μετά από το 1890, αναφέρεται το όνομα του ιατρού Νικολάου Δ. Γιαννετάκη, αλλά οι ελάχιστες πληροφορίες που έχουμε στη διάθεσή μας προέρχονται αποκλειστικά από δημοσιεύματα του τοπικού και Αθηναϊκού Τύπου. Ο Νικόλαος Γιαννετάκης (γιος του Δημητρίου και της Γεωργίας Γιαννετάκη), γεννήθηκε στη Σπάρτη περί το 1870. Πτυχιούχος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατατάχθηκε στο Υγειονομικό Σώμα του ελληνικού στρατού και μετατέθηκε με τον βαθμό του ανθυπίατρου (ανθυπολοχαγού) στο Β’ Σύνταγμα Ευζώνων της Λάρισας(1892). Τον ακολούθησε η χήρα μητέρα του Γεωργία [3], ενώ αρκετά χρόνια αργότερα εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην πόλη ο αδελφός του Παντελής Γιαννετάκης [4], καθώς και η αδελφή του Αφροδίτη Λεονταρίτη (έφερε το επίθετο του συζύγου της).
Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 και τον Απρίλιο του 1898 προήχθη σε υπίατρο (υπολοχαγό) [5] αποσπασθείς παράλληλα στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Λάρισας που μετά από το τέλος της τουρκικής κατοχής (1897-1898), είχε επαναλάβει τη λειτουργία του. Το 1900 το παλαιό νοσοκομείο κατεδαφίστηκε και μεταφέρθηκε σε εγκαταστάσεις των στρατώνων της Λάρισας, ενώ τον Μάρτιο του 1902 ορίστηκε ως νοσοκομείο Α’ τάξεως (ΦΕΚ 62/Α/29-3-1902).
Τον Ιανουάριο του 1903 ο Νικόλαος Γιαννετάκης «αντήλλαξε δακτύλιο αρραβώνων» με την Αθηνά Μενελάου, θυγατέρα του αποβιώσαντα ανώτατου δικαστικού Παναγιώτη Μενελάου [6], την οποία νυμφεύθηκε λίγους μήνες αργότερα. Με τη σύζυγό του Αθηνά απέκτησαν τρία παιδιά: τον Διονύσιο (Νιόνο), τον Μενέλαο και την Αλίκη. Τον Νοέμβριο του 1904 διακόπηκε η απόσπασή του στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και μετατέθηκε εκ του Β’ Συντάγματος Ευζώνων στην υγειονομική υπηρεσία της Α’ Μεραρχίας (Λάρισα).
Τον Απρίλιο του 1908, η νεαρή σύζυγός του Αθηνά απεβίωσε από καρδιακή ανακοπή, βυθίζοντας στο πένθος τόσο τον ίδιο και τα παιδιά του, όσο και ολόκληρο τον ιατρικό κόσμο της Λάρισας [7]. Τον Αύγουστο του ιδίου έτους (1908) ο Νικόλαος Γιαννετάκης προήχθη σε ιατρό β’ τάξεως κατά σειρά αρχαιότητος (λοχαγό) [8].
Τον Φεβρουάριο του 1910 αποφασίστηκε η ανέγερση νέου Στρατιωτικού Νοσοκομείου (ΦΕΚ 154/Α/26-5-1910). Από την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων μέχρι τη Μικρασιατική εκστρατεία η ανέγερση του νέου Στρατιωτικού Νοσοκομείου σταμάτησε. Την περίοδο αυτή οι υπηρεσίες του στεγάστηκαν αρχικά στην οικία Χατζηαργύρη και μετέπειτα σε κτήριο του Κουτλιμπάνειου Δημοτικού Νοσοκομείου, το οποίο μαζί με άλλα δώδεκα κτίρια επιτάχθηκαν για τον σκοπό αυτόν [9]. Το 1914 ο Νικόλαος Γιαννετάκης προήχθη σε επίατρο (ταγματάρχη) και τοποθετήθηκε ως διευθυντής του Στρατιωτικού Νοσοκομείου που στεγάστηκε σε πτέρυγα του Κουτλιμπάνειου Νοσοκομείου [10]. Ένα χρόνο αργότερα (1915), αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του αρχίατρου (αντισυνταγματάρχη) [11]. Ελλείπουν πληροφορίες για την μετέπειτα πορεία, τόσο του ιδίου, όσο και της οικογένειάς του. Οι εργασίες ανέγερσης του Στρατιωτικού Νοσοκομείου της Λάρισας (σημερινό 404 ΓΣΝΛ), συνεχίστηκαν μετά από το 1924 και τα επίσημα εγκαίνιά του πραγματοποιήθηκαν το 1936.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1]. Θεόδωρος Παλιούγκας, Η Λάρισα κατά την Τουρκοκρατία (1423-1881), Κατερίνη, εκδόσεις «μάτι», τόμος Β’, 2007, σελ. 465-467.
[2]. Γενικά Αρχεία του Κράτους, Αρχεία Ν. Λάρισας, Συμβολαιογραφικό αρχείο Αγαθάγγελου Ιωαννίδη, φκ. 35, αρ. 12520 (20 Δεκεμβρίου 1891).
[3]. Απεβίωσε στη Λάρισα τον Αύγουστο του 1911. Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 12/518 (25 Αυγούστου 1911).
[4]. Υπήρξε αξιωματικός του Πεζικού. Τον Σεπτέμβριο του 1910 (τότε λοχαγός), νυμφεύθηκε στην Λάρισα την Γεωργία Ιωάννη Παπασταύρου από τον Βόλο. Βλ. Μικρά (Λάρισα), φ. 19/473 (30 Σεπτεμβρίου 1910).
[5]. Σκριπ (Αθήνα), 19 Απριλίου 1898.
[6]. Σάλπιγξ (Λάρισα), φ. 664 (12 Ιανουαρίου 1903).
[7]. Μικρά (Λάρισα), φ. 16/368 (4 Απριλίου 1908).
[8]. Εμπρός (Αθήνα), 8 Αυγούστου 1908.
[9]. Γεώργιος Ν. Κωνσταντίνου, Η ιστορία των Στρατιωτικών Νοσοκομείων στη νεότερη Ελλάδα (Διδακτορική διατριβή), Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Ιατρική Σχολή, 2009, σελ. 312.
[10]. Εμπρός (Αθήνα), 17 Απριλίου 1914.
[11]. Εμπρός (Αθήνα), 23 Νοεμβρίου 1915.