* ΕΙΝΑΙ προφανές ότι δεν έχουν την κοινωνία με το μέρος τους οι εκπαιδευτικοί, στην αντιπαράθεσή τους αυτή με την κυβέρνηση, την οποία εν τέλει πληρώνουν οι μαθητές τους και οι οικογένειές τους.

Όχι όμως γιατί έχουν τελείως άδικο στα αιτήματά τους και κυρίως στο θέμα των μεταθέσεων.

Αλλά διότι, στα τρία αυτά χρόνια των Μνημονίων, η κάθε κοινωνική ομάδα είναι μόνη της.

Αυτό κατάφεραν μεταξύ άλλων οι κυβερνήσεις που εξακολουθούν να σώζουν τη χώρα: ισοπέδωσαν αλλά και κατακερμάτισαν την κοινωνία. Δεν υπάρχει ούτε συνοχή, ούτε και αλληλεγγύη.

Όλοι είναι εναντίον όλων.

Κι αυτό εκμεταλλεύονται άριστα οι κυβερνώντες.

Γι’ αυτό και μπορούν και παίρνουν τα πιο αντιδραστικά μέτρα, αποφασίζοντας με αυταρχικό και κυνικό τρόπο.

Σαν να λένε στους εκπαιδευτικούς: αντιδράστε αν τολμάτε!

* * *

ΚΑΙ τι κάνει ο μαθητής και ο γονιός που μετατρέπεται σε σάκο του μποξ; Θα αναρωτηθεί κάποιος.

Αρκεί να σκεφτεί τούτο: ουσιαστικά η «μάχη» δίνεται για ένα άδειο πουκάμισο. Διότι οι πανελλαδικές εξετάσεις ουδόλως ανταποκρίνονται στις ανάγκες –άρα και απαιτήσεις- της κοινωνίας για καλύτερη παιδεία και μόρφωση, πόσο μάλλον στις αγωνίες της για επαγγελματική διέξοδο ή και αποκατάσταση.

Όταν –και αν ποτέ- αυτό γίνει συνείδηση, τότε θα αλλάξουν «τα γράμματα».

Και για τους κυβερνώντες, ενδεχομένως και για τους εκπαιδευτικούς...

Δ.Χ.